zondag 21 september 2014

Huiskamerconcert van Jake Clemons in Tegelen

Om weer dichter in contact met de mensen te zijn. Dat is de reden dat Jake Clemons, saxofonist van de E-Street Band deze bijzondere tour doet. Een tour langs diverse huiskamers over de hele wereld. "Artiesten traden een eeuw geleden ook op deze manier op. In woonkamers, dicht bij de mensen," zo klonk zijn uitleg. "Zo is het ooit begonnen en zo kunnen mensen muziek het beste ervaren." Samen met Springsteen speelt hij in de grootste stadions, op enorme festivalweides en de bekendste sportarena's van de wereld. Nu weer back to basics. 

Een paar weken geleden nog in Australië, nu in zijn eentje op reis door Europa. En deze reis bracht hem dus ook in Tegelen, bij Venlo. In de woonkamer van Ellen van den Assem. Een echte Springsteen en Clemons fan. In de zomer van 2013 had zij nog de eer om tijdens Dancing in the Dark een dansje met Jake op het podium in Werchter te maken, ze ontmoette hem tijdens een soloconcert in Ierland en nu behoorde ze tot de chosen few op deze wereld waar het neefje van The Big Man in de huiskamer speelt. Eigenlijk stonden wij in die woonkamer en Jake in de keuken, maar dat tekent de bijzondere entourage van deze avond.

Zelf behoorde ik vrij onverwacht tot de gelukkigen. Ik kende haar tot gisteren niet, maar via Twitter kreeg ik via een vriend van Ellen - Raoul Sturme - onverwacht een uitnodiging om aanwezig te zijn. Ik was even in de veronderstelling ook Raoul niet te kennen, maar het bleek dat we verleden jaar gezamenlijk met vrienden een taxi vanaf station Nijmegen naar het Goffertpark deelden om daar Bruce met zijn E-Street band te zien optreden.

Jake stond er gisteravond dus echt alleen… met een gitaar en op het einde even de bekende saxofoon. Een fan uit Frankrijk had de eer om voor twee liedjes het podium met Jake te delen. Het grootste deel van de avond speelde Clemons zijn eigen werk afgewisseld met een aantal covers. Nee, geen songs van Springsteen. Wel kregen de zestig aanwezigen onder andere Wonderwall van Oasis en de solohit You're a friend of Mine van oom Clarence (die hij medio jaren 80 had met Jackson Browne) te horen. En ja… soms, heel soms, bij een bepaalde mimiek lijkt hij op zijn oom.



De liedjes van Jake zelf gaan over verlies, het einde van relaties, maar ook over hoop. Wat dat betreft is er duidelijk een link met 'baas Bruce'. Mooi waren de diverse anekdotes als inleiding bij de nummers. Zoals het verhaal over de tattoo van een meisje dat in een bar in Australië werkte. Op haar arm was de afbeelding van een notenbalk gegraveerd. "Welk liedje is dat," vroeg Jake haar? "Desperado van The Eagles," luidde het antwoord. "Dit is gespeeld op de begrafenis van mijn vader." Voor Clemons een klein slikmomentje. Hij had net zijn vader verloren, dus ontstond er een boeiend gesprek.

Een andere anekdote ging over oom Clarence Clemons. The Big Man belde in 2008 zijn neefje omdat hij 'the one' had ontmoet. De vrouw van zijn dromen. En Oom Clarence vroeg of Jake zijn 'best man' wilde zijn. "The one? Het wordt je vijfde vrouw, oom," zo klonk de reactie van Jake. "Vind je het goed als ik haar eerst een keer ontmoet. En is het misschien niet beter als jullie eerst gaan samenwonen," aldus de lachende Clemons Jr. Clarence trouwde toch en deze dame had wel de eer wel om 'tot de dood ons scheiden zal' zijn echtgenote te blijven. De saxofonist en vriend van Springsteen overleed helaas in 2011 en Jake nam zijn plaats in de Legendary E-Street band in.

En zo werd het een bijzondere avond in deze Tegelse woonkamer die gevuld was met familie en vrienden van Ellen plus Springsteen fans uit diverse delen van Europa. En ik dus….tussen eigenlijk louter voor mij vreemde mensen. Maar door de aanwezigheid van Jake en de gastvrijheid van Ellen van den Assem en haar familie voelde ik me geen vreemde. Bedankt dat ik hierbij aanwezig mocht zijn.






vrijdag 5 september 2014

Een nieuwe poging

Ga bloggen! Ga bloggen! Ga bloggen!
Ik lees het vaak en heb het nog veel vaker geprobeerd. Probleem blijft telkens weer dat de waan van dag ook mij in mijn grip houdt. De meest recente poging die succesvol was, duurde van eind november afgelopen jaar tot ergens begin dit jaar. In december - de voor mij als journalist rustigste periode van het jaar - lukte het mij zelfs om elke dag een stukje te schrijven op dit blog.

Een slappe smoes, maar oh zo waar is dat mijn privéleven sinds februari behoorlijk op de kop staat en ik veel uren per dag kwijt ben aan andere zaken. Zaken waar ik liever niet mee bezig was. Ik ben mantelzorger, zoals dat tegenwoordig zo mooi heet. Een prima item om ook over te bloggen, maar het zeker geen vrolijk onderwerp. Er zijn collega-mantelzorgers die een blog juist gebruiken om dagelijks of in ieder geval frequent hun ervaringen en emoties te delen. Het helpt lotgenoten vaak verder. Bij mij zit er ergens een rem op om dat op die manier te doen. Het is geen vrolijk verhaal. Bovendien houd ik van diversiteit.




Als journalist heb je toch altijd de neiging om te schrijven. Dat lukt het beste door te schrijven over zaken die het dichtste bij je staan. In mijn geval is dat de muziek en daarom pak ik dat onderwerp als eerste om dit blog weer wat nieuw leven in te blazen. Wie weet waar een eerste stukje leven weer toe leidt. 

Op mijn Facebook had ik het al aangekondigd. Elke week probeer ik drie tot vijf recensies te schrijven van de albums die ik hoor. Misschien dat het schrijven van deze stukjes weer zorgt voor een extra drive om op een bepaald moment van de dag (vaak de avond) even mijn hersenspinsels via mijn vingers en het toetsenbord te delen met de rest van de wereld. Over muziek, film, mijn eigen leven, de waan van de dag, de actualiteit. Time will tell! Een eerste aanzet is weer gemaakt. 

Rob

Update: de muziekrecensies zijn voortaan te lezen op http://robsmuziekblog.blogspot.nl