Bloggen

Het beruchte gevaar waar veel bloggers mee te maken hebben, heeft zich ook bij mij weer voorgedaan. Na weken van enthousiasme is daar plots de stilte. Het eerste drukke weekend van het nieuwe jaar en de terugkeer van het normale leven zijn daarvan de belangrijkste reden. Alle goede bedoelingen ten spijt; zelfs het plaatsen van een simpel kort berichtje, foto, video of wat dan ook schiet er bij in. Ruim een week klonk hier de bekende oorverdovende stilte.

Verleden week sprak ik een andere blogger. Net zoals ik een freelancer die ook vaak in de avonduren bezig is. "Zelfs als je moe thuiskomt, kruip je toch nog even achter de computer om het stukje te lezen," biechtte hij eerlijk op. "En wie leest het? Waarschijnlijk geen hond," zo vervolgde hij met een zucht. "Geef mij maar Facebook waar je verzekerd bent van een vast publiek die waarderen wat je er op zet." Ergens zal hij een punt hebben. Ook ik heb regelmatig gedacht. Wie leest mijn hersenspinsels? En wie zit er echt op te wachten? Je moet het vooral zelf erg leuk vinden. Ja, ik weet goed waarom ik het doe. Die reden is bij de start van dit blog duidelijk naar voren gekomen. Mezelf presenteren, neerzetten, laten zien wie je bent, wat je doet. Gewoon opvallen in de massa. Wat dat aangaat zal mijn Amerikablog meer hout snijden. Dat is heel gericht. Dit is meer voor de vuist weg schrijven.

Vaak maak ik zelf gebruik van de combinatie blog en Facebook. Je schrijft een stukje en plaatst de link op je vriendenpagina. Al loert daar weer het gevaar van overkill. Ofwel overdaad schaadt. Dat vaste publiek krijgt dat verplicht dagelijks onder de neus geduwd. Een blog bezoek je vrijwillig. Elke dag over je huisdier of je kookkunsten vertellen, kan ook bij veel mensen een aversie oproepen. Of is Facebook als een krant met zijn vaste rubrieken waar je precies weet dat elke schrijver/redacteur zijn of haar 'eigen rubriek' heeft.  Zo plaats ik op die vriendensite sinds kort weer elke dag vijf beelden van de dag. Vijf dingen die mij deze dag zijn opgevallen. Een cd, een artikel, iets van mijn werk, een tv-programma of wat dan ook. Het vergt elke avond een minuutje of tien. Telefoon aansluiten, plaatjes op de Mac zetten, een fotoalbum aanmaken op Facebook, een regeltje of drie bij elke kiekje en klaar.

Terug naar het begin van dit stukje. Het gevaar van geen inspiratie, vergeten te bloggen, geen zin of wat voor reden dan ook. Eerder deze week sprak ik een fotograaf die afgelopen jaar een 365 dagen project had gedaan. Elke dag trok hij minimaal een uurtje uit om zijn dagelijkse kiekje te maken. Soms kwamen de onderwerpen vanzelf voorbij. Een andere keer was het zoeken en was het uurtje een must om iets te vinden. Maar hij deed het wel. Elke dag weer.

Misschien ben ik soms - geleid door de waan van de dag - wel te veel in mijn hoofd bezig om te letten op de wereld om mij heen. Of zie en hoor ik die bijzondere momenten wel, maar worden ze door diezelfde waan van de dag weer weggestopt. Dat voornemen om elke dag het hoofd leeg te laten lopen via je vingers op het toetsenbord… het blijft voor mij lastig. Daarom respect voor de mensen die het wel elke dag doen.

De nieuwe Springsteen

Vandaag was het eindelijk zover. Het nieuwe album van Bruce Springsteen ligt in de winkels. Snelle kopers krijgen er zelfs een dvd waarop de complete live-uitvoering van Born in the USA - opgenomen in de zomer van 2013 - te horen en te zien is. Een leuk extra cadeautje.

In de afgelopen dagen was in de Britse muziekbladen al veelvuldig de mening van de kenners te lezen. Iedereen is het er over eens: Springsteen heeft weer vakwerk geleverd. Een acht. Een negen. Vier sterren. Rolling Stone magazine gaf 4.5 sterren. Het Amerikaanse blad plaatste gisteren zelfs een uitgebreid interview met Bruce op hun website. Lees het hier!

Alzheimer en mantelzorg

Van sommige dingen vraag je jezelf wel eens af: moet ik dit op internet delen? Vaak is er een néé. Dat jezelf de vraag stelt, zegt eigenlijk genoeg. Maar soms kan openheid beter zijn dan zwijgen. Bovendien zwijgen wij er in het echte leven ook tegen niemand over. Mijn moeder lijdt aan Alzheimer. En de laatste weken gaat ze hard achteruit. 

Ze woont nog steeds zelfstandig. Doet boodschappen, verzorgt zichzelf nog, kan bellen en nog veel meer zaken. De afgelopen twee jaar bleek niet het geheugen - waar velen als eerste aan denken bij Alzheimer - het grootste probleem, het is meer de verandering van het gedrag. Ze is niet meer de persoon die ze was. Veel mensen spreken ons er op aan. Iedereen die haar kent, ziet het. Niet alleen aan de houding, de manier van lopen, de blik, maar ook dat ze flink is afgevallen: minimaal tien kilo. Er huist een onrust in haar waardoor ze ook veelvuldig door het centrum dwaalt. Vaak voor een boodschap, maar soms ook zo maar. Omdat er geen rust meer in haar lijf zit. Ze moet continu bezig zijn. Nee, gelukkig niet 's nachts. Al begon het daar twee jaar geleden wel mee.

De dag na haar verjaardag in februari 2012, had mijn moeder om 8 uur 's morgens een afspraak bij de huisarts. Vraag me niet waarom, maar we hadden besloten dat ik mee zou gaan. Twee horen meer dan één. Die morgen werd al rond half vijf in alle vroegte bij mij aangebeld. Daarna nog een keer en nog een keer. Als inwoner van het stadscentrum dacht ik eerst aan een dronkelap, maar bij de derde keer realiseerde ik dat het een gewone doordeweekse dag was. Geen weekend. En daar stond mijn moeder in de regen. Compleet verward. "Schiet op, we moeten naar de huisarts." Uitleggen dat ze nog ruim drie uur de tijd had voordat de afspraak was, had geen enkel nut. Het drong niet door. Ze telde de uren en zei: "Drie uur? Dan mogen we wel opschieten." Snel werd mij duidelijk dat dit goed mis was. Nergens waren in de maanden daarvoor concrete aanwijzingen geweest die in de richting van deze vreselijke ziekte wezen. De enige uitzondering was dat ze een keer of drie na een middagdutje even dacht dat ze een dag verder was. Apart, maar niet verontrustend. Tot die dinsdag.

Ruim een maand later liep ze een keer 's nachts richting het station om een bus of trein te pakken naar een vriendin. De laatste bus kwam net binnen rijden. Ze begreep er niets van dat er geen bussen meer reden en belde mij midden in de nacht op. Weer twee maanden later had ze dezelfde drang om weg te gaan. Rond 12 uur in de nacht. Gelukkig zat mijn broer nog met vrienden op het terras en wist op haar in te praten. Dat was de laatste keer. In het voorjaar van 2012 werd na een dag van onderzoeken bevestigd dat mijn moeder de eerste fase van Alzheimer had. Ze kreeg medicijnen die het proces remmen. Niet verbeteren. Dat is onmogelijk. Gelukkig raakte ze inderdaad daarna tijdelijk in een betere conditie, maar sinds de winter van 2013 gaat het weer stapje voor stapje achteruit. Slechte dagen wisselen goede af, maar elke dag maak je als familielid wel iets mee. Sinds de diagnose zijn mijn broer en ik ook officieel mantelzorgers, zoals men dat dan noemt.

In die afgelopen twee jaar maakten mijn broer en ik veel mee. En met name dat laatste jaar werd het steeds vaker een slijtageslag. Het kost dagelijks veel tijd en veel, heel veel energie. Alzheimer is een energievreter. Niet alleen voor de patiënt, ook voor de familie. Mijn moeder accepteert ook geen enkele vorm van hulp. Ze wil niet naar de dagbesteding, ze wil niet te veel sociale contacten, ze wil niet naar een vereniging. Er is zelfs een half jaar lang een topverpleegkundige op gezet. "In 8 of 9 van de 10 gevallen krijg ik de patiënt mee naar één of andere vorm van dagbesteding." Wij troffen het. Mijn moeder behoorde tot die uitzonderingen. Ze wil nergens naar toe. Alles wat riekt naar bijeenkomsten, ontmoetingsplaatsen of wat dan ook wordt fel geweerd. Jammer, want sociale contacten en veel bezig zijn, stimuleert de hersenen. Bijkomend nadeel: mijn moeder heeft geen hobby's. Behalve poetsen en opruimen.

Sinds begin december gaat ze steeds harder achteruit. Rationele gesprekken zijn steeds lastiger te voeren. Twintig telefoontjes per dag van haar kant naar zowel mijn broer als naar mij is niets. Veelvuldig bezoek aan onze woningen behoren ook al tot het vaste dagelijkse ritueel. Wat wij als normaal zijn gaan ervaren, is niet normaal. Wie kent niet het Asterix verhaal 'Asterix verovert Rome' waarin de dappere stripheld in het 'Huis dat gek maakt'  op zoek moet naar formulier A38? Telkens krijgt hij een antwoord dat niet past op zijn vraag. In die situatie wanen mijn broer en ik ons regelmatig. Vriendinnen van mijn moeder of familieleden bellen vaak ongerust op. Het is lastig anticiperen op het gedrag van een Alzheimer patiënt. Deze mensen creëren hun eigen waarheid en eigen wereld. Geen enkel rationeel motief helpt. Het leidt tot situaties die moeilijk zijn uit te leggen, maar vaak wel bijzonder slopend en verwarrend zijn. Soms denk je zelf: "word ik nu gek?" Het beïnvloedt ons dagelijks leven, ons sociale leven. Op allerlei manieren. Je bent eerder geïrriteerd, moe en hebt niet altijd overal zin in. Zoals Alzheimer zich in de hersenen van een patiënt kruipt, zo kruipt het gedrag van de patiënt door in alle vezels en poriën van de naasten, de familie, de mantelzorgers. Wij dus.

Als de ziekte zich in dit tempo doorzet is het een kwestie van enkele maanden dat ze niet meer in de eigen woning kan blijven. Iedereen die eerder met een Alzheimer patiënt te maken heeft gehad waarschuwt ons voor alles dat nog komen gaat. Hoe erger de ziekte, hoe slechter het contact met de familie en vrienden. Anderen krijgen altijd de schuld en Alzheimer patiënten kunnen agressief gedrag vertonen. Inclusief schelden, slaan en manipulatie. Het kost snel twee uur per dag aan tijd. Tijd die je niet meer voor jezelf hebt. Tijd die je er best graag in wil stoppen - het blijft je moeder - maar zoals eerder gezegd: het levert in de meeste gevallen louter negatieve energie op. Hoe verder de ziekte vordert, hoe meer negatieve energie het oplevert. Inmiddels zou ik er een boek over kunnen schrijven want dit verhaal is slechts 1 % van alles wat we meemaken. Maar wie weet…. ooit. Misschien zet ik ooit meer op papier. Voor nu hoop ik dat zij snel haar rust vindt en zich in haar lot schikt. Hoe lastig ook, maar toegeven, er over praten en hulp zoeken, leidt tot meer positieve ontwikkelingen dan ontkennen en alles afhouden.

In de toekomst zal ik er vast nog een keer een blog aan wijden.

La Grande Bellezza

Mijn eerste bioscoopbezoek voor dit jaar. Op naar het Venlose filmhuis De Nieuwe Scéne voor deze veelbesproken en bekroonde film.

Terug aan het werk

Zo schreef ik vijf weken geleden met enige blijdschap dat ik vijf lange weken vakantie mocht vieren en zo zijn ze weer voorbij. Vanaf vandaag roept de werkplicht weer. Erg? Nee, zeker niet. Ik verbaas me er wel steeds meer over hoe snel die tijd gaat. Je vraagt jezelf af: wat heb ik in hemelsnaam in die vijf weken gedaan?

Het lijkt en is ook mooi om een hele tijd er tussen uit te piepen. Maar het verblijf in eigen omgeving zorgt toch voor minder gedenkwaardige ervaringen dan een paar weken op een andere plaats vertoeven. Ergens anders lijkt de tijd veel langzamer te gaan. Zeker als je intensief bezig bent. De vele verschillende ervaringen zorgen ervoor dat eenzelfde tijdspanne veel langer lijkt. Door voor eigen omgeving te kiezen, lijkt alles hetzelfde te blijven en zijn er weinig spraakmakende momenten. Maar het was goed om even af te schakelen.

Nu roept de plicht weer van vele interviews, tig telefoontjes, het onvermijdelijke geregeld van foto's en andere zaken, overleg en natuurlijk het schrijven van artikelen. Ik vind het niet erg. Beginnen met een schone lei is goed. Doordat uitgevers en veel bedrijven de afgelopen weken ook gesloten waren, tref ik op mijn eerste werkdag geen vol bakje of overvolle mailbox aan. De start is dus rustig.

Zoals veel andere mensen heb ik goede voornemens. Of noem het liever plannen. Die zijn er eigenlijk altijd wel, maar zo aan de start van een nieuw jaar lijken ze nog net iets belangrijker. Het afgelopen jaar was op gebied van werk een redelijk stabiel jaar. De hoeveelheid werk nam iets meer toe in vergelijk met 2012, opdrachtgevers bleven stabiel, betalingen verliepen redelijk voorspoedig en er zijn geen excessen geweest. Ik heb andere jaren gekend.

Maar het kriebelt. Ik wil graag nog meer dingen doen waar mijn hart ligt. Dat heb ik voor bijna 100 % in eigen handen. Vandaag was direct een vruchtbaar overleg om één van die plannen uit te werken. Mijn Amerikablog is een andere passie die hopelijk tot meer werk in die richting leidt. De sociale media zijn ideaal om jezelf te presenteren. Ik doe dat de laatste maanden meer dan ooit te voren. Sommigen zullen er horendol van worden. Voor mij is het een ideaal middel om mede mijn toekomst te bepalen.

Drie Koningen

Bij mij blijft de kerstboom altijd staan tot en met 6 januari, zoals het volgens de traditie ook hoort. Persoonlijk vind ik het sowieso altijd jammer dat de kerstversiering weer weg moet. Het is een periode die te snel voorbij gaat. Maar vandaag komt er dus officieel een einde aan die tijd.

Amerikablog

Behalve dit persoonlijke blog - wat steeds vaker over muziek gaat - heb ik nog een ander blog: Amerikanieuws. Op deze site publiceer ik regelmatig eigen geschreven artikelen over de Verenigde Staten. Over het algemeen zijn deze stukken gericht op de actualiteit.

Het is een weblog dat ik eerder tijdens het verkiezingsjaar succesvol gebruikte. In dit jaar dat president Obama ons land bezoekt en er verkiezingen voor de Senaat en het Huis van Afgevaardigden is, leek het mij een goed idee om dit blog nieuw leven in te blazen.

Voor iedereen die meer wil weten over het laatste nieuws in de Verenigde Staten is dit een prima medium.

Phil Everly overleden

In onze buurt woonden vroeger veel jonge muziekliefhebbers. Ieder met een voorkeur voor een eigen stijl. De één hield van Soul & Funk, de ander was puur Top 40 gericht, weer een ander was van de typische jaren 70 acts als Supertramp, Santana, Steely Dan en Fleetwood Mac. Een ander buurtvriendje was al op jonge leeftijd verslaafd aan rock 'n roll en andere oervormen van de popmuziek. Zelf was ik liefhebber van stevige rock, maar omarmde tevens al die andere stijlen. Want met al die verschillende stijlen beïnvloeden we elkaar. Het is waarschijnlijk de reden dat ik tegenwoordig ook zoveel verschillende muzikale vormen uit de popmuziek waardeer.

Tijdens die eerste jaren van mijn muzikale ontdekkingsreis was, kocht ik op aanraden van de Rock 'n Roll liefhebber een verzamelelpee van The Everly Brothers. Een album met hun twintig grootste hits. Ik moet eerlijk bekennen dat ik het album nooit grijs heb gedraaid. Het was muziek uit voor mij toen lang vervlogen tijden. Een aantal nummers zijn blijven hangen, maar het was wel weer een stukje kennis van de historie van de popmuziek die ik zo belangrijk vond. The Everly Brothers hadden medio jaren 80 nog een comeback met 'On the Wings of a Nightingale'. Toen herontdekte ik weer voor even hun muziek die voor veel van mijn huidige muzikale helden zo belangrijk was. The Everly Brothers vormen de bakermat van de popmuziek. Met hun melodieuze hits en meerstemmige vocalen beïnvloeden ze onder andere The Beatles, Bob Dylan, Beach Boys en Bruce Springsteen. 

In 2005 waren ze onderdeel van de 'Old Friends' tour van Simon & Garfunkel. Een andere act die ik als jonge muziekliefhebber ontdekt had. Hun Concert in Central Park was voor mij legendarisch. Het dubbelalbum was voor mij een kostbaar bezit en telkens als de show op tv te zien was, zat ik aan de buis gekluisterd. Ook Simon & Garfunkel waren door The Everly Brothers beïnvloed. Ter ere daarvan namen ze de broers mee tijdens die reuniontour. Ook tijdens hun bezoek aan de Amsterdam ArenA waar ik bij was. Een concert waar ik jarenlang op gehoopt had. Don & Phil Everly waren een soort pauze-act, maar zongen tevens een paar nummers met Simon & Garfunkel. Het was in meerdere opzichten een bijzondere avond.

Een nieuw vervolg na de comebacks in de jaren 80 en aan het begin van deze eeuw zit er niet meer in. Gisteren overleed Phil Everly op 74-jarige leeftijd. De jukebox in mijn hoofd heeft voor On the Wings of a Nightingale gekozen om mij door deze morgen te begeleiden.

PBS News belicht Beatles BBC cd en boek

De Amerikaanse nieuwszender PBS had op nieuwjaarsdag een item over de bijzondere BBC opnames van The Beatles. Over deze opnames verscheen eind 2013 een prachtig boek, maar ook een tweede deel met opnames op CD en Elpee.

Recensie Bruce Springsteen - High Hopes

Dankzij een foutje bij Amazon.com mag de wereld nu al genieten van het nieuwe album van Bruce Springsteen 'High Hopes'. Officieel ligt deze pas vrijdag 10 januari in de winkel, maar eind vorige week lekte de plaat dus al uit. Eigenlijk wilde ik wachten tot de dag van release, maar ik vond het mooi om het nieuwe jaar te beginnen met het nieuwste album van één van mijn favoriete artiesten: Bruce Springsteen. Een plaat met toepasselijke titel voor een nieuw jaar: High Hopes

Een muziekliefhebber heeft de rare gewoonte om te vergelijken. Bij nieuwe bands zoeken we naar stijlen of namen van andere groepen. Bij nieuw werk van een gerenommeerde artiest kijken we terug naar eerder werk. Na de eerste luisterbeurt was bij mij de gedachte: 80% The Rising uit 2002 en voor de rest Magic uit 2007. Toen ik las dat diverse nummers van dit album in die periodes zijn geschreven, is die vergelijking niet zo vreemd. Het is dan ook vooral een ander album dan zijn voorganger Wrecking Ball uit 2012. Dit is meer een rockplaat waar veel ruimte is voor het gitaarwerk. In dit geval heel vaak van Tom Morello, de gitarist van Rage Against the Machine. Nee, verwacht geen sound die lijkt op deze band, maar het staat dus ook redelijk ver af van zijn voorganger vol Keltische invloeden.


Waar ik bij concerten van Springsteen als beloning het cijfer 10 nog te laag vindt. Daar blijft zijn plaatwerk bij mij vaak hangen om en nabij een 8 of - zoals anderen het beoordelen - 4 van de 5 sterren. Het is altijd hoge kwaliteit. Het is altijd prima. Maar de laatste keer dat Bruce voor mij dé cd van het jaar maakte is lang geleden. Maar, dat vormt geen enkel probleem. Integendeel. Liever constant een 8 dan de ene keer een ultiem meesterwerk en de volgende keer pure middelmaat. Bruce is gewoon altijd prima.

Na de eerste luisterbeurt waren High Hopes, Heaven's Wall, The Ghost of Tom Joad en The Wall voor mij de absolute favorieten. Het titelnummer was inmiddels al grijs gedraaid en valt op door het swingende blazers en percussiewerk. Heaven's Wall maakt grote kans een livefavoriet te worden. Een gospelnummer waar de zin Raise Your Hands vaak voorbij komt. Een track die mij meer dan vrolijk stemt. Een tegenstelling qua sfeer daarvan is The Wall waarin Bruce vertelt over een oude, overleden vriend wiens naam gekerfd staat in de marmeren muur die ter ere van gesneuvelde Vietnam-soldaten is geplaatst in Washington. Dit ingetogen nummer is misschien wel het beste nummer van de cd en kan zomaar hoog eindigen op het lijstje met beste tracks van 2014. Ja ik weet het; het jaar is pas twee dagen oud. Maar dit is een absolute klassieker in de dop. The Ghost of Tom Joad kennen we natuurlijk van het gelijknamige akoestische Springsteen album. Deze keer is het veranderd in een stevig rockend duet (zowel qua gitaar als qua zang) met Tom Morello. Fantastisch.

Inmiddels heb ik het album een stuk of vier keer beluisterd en stijgen ook andere nummers in waarde. Harry's Place, Just like Fire Would en Frankie Fell in Love zijn andere vrolijk rockende uptempo nummers. Dream Baby Dream is een voorbeeld van een track die de kracht van beeld bewijst. Springsteen bracht het nummer in september uit als ode aan zijn fans. De bijbehorende clip liet prachtige beelden zien van vrolijke of ontroerde fans tijdens zijn Wrecking Ball tour. Kippenvel. Echter zonder beeld blijft het wel een goed nummer, maar zijn de kippenvel momentjes verdwenen. Samen met The Wall zorgt het toch voor eenzelfde prachtige afsluitende sfeer die ook eerder op Magic waarneembaar was. Op die plaat waren Devil's Arcade (over soldaten in Irak) en Terry's Song (ode aan een overleden vriend)de twee ingetogen afsluiters. Een extra verwijzing naar de eerdere vergelijking met dat album.

Wie naar Down in the Hole luistert, zal direct roepen: "He, I'm on Fire." De sound van beide nummers is namelijk bijna gelijk. De Nederlandse Springsteen site Be True vond This is your Sword en Hunter of Invisible Game na een eerste luisterbeurt de twee minste liedjes van de plaat. Ik kan me daar in vinden. Het zijn de tracks die ook na 4-5 keer luisteren nog niet direct bekoren. Opvallend is echter dat producer Ron Aniello met name het laatst genoemde nummer als één van zijn absolute favorieten omschrijft in een interview met Rolling Stone Magazine. Misschien een groeibriljant?

Blijft over American Skin (41 Shots). Een nummer dat Bruce eind jaren 90 schreef en gaat over de moord door een politieagent op Amadou Diallo. Toen hij het tijdens de reunietour met de E-Street band in 1999/2000 live speelde was niet iedereen in Amerika gelukkig met de tekst. Boegeroep in de zaal en discussies bij politiekorpsen waren het gevolg.  Door de moord op Trayvon Martin vindt Springsteen het verhaal echter opnieuw actueel en zet het nu dus op plaat. Extra opvallend feit is dat de sax van de inmiddels overleden Clarence Clemons - net zoals op Harry's Place - hier te horen is. Ook het geluid van de andere overleden E-Street Band lid - toetsenist Danny Frederici - komt een paar keer terug op deze nieuwe plaat.

Volgende week vrijdag ligt het album dus in de winkels en ren ik naar Sounds in Venlo. Waarschijnlijk kan ik alle tracks dan dromen, maar het blijft een must en een genot om de echte cd dan - met hopelijk bijgevoegde teksten- te draaien. Bruce heeft zich wederom bewezen. Een topplaat en dat een kleine twee jaar na de vorige. Daar kunnen veel andere bands een puntje aan zuigen. Volgens de producer is zelfs de volgende plaat al klaar. Bovendien werkt Bruce aan reissues van zijn eerste twee elpees voor Born to Run, een boxset van The River en start volgende maand een nieuwe tour. Yep, The Boss is still the hardest working man in showbusiness.

Oh, voor het geval het nog niet duidelijk was: een dikke acht voor deze nieuwe Springsteenplaat!

Happy New Year

Ik wens iedereen een gelukkig nieuwjaar. Probeer je goede voornemens eens langer vol te houden dan dat je de afgelopen jaren deed, leef gezond, lach en werk hard aan je persoonlijke doelen. Dan wordt het een mooi jaar.