Vreemde in eigen stad

Het zal ergens afgelopen december zijn geweest. Om één of andere reden liep ik een zijstraat in bij het poppodium van Venlo. Dat poppodium dat in oktober haar deuren opende. Ik wist dat zowel aan de achter- en zijkant van het gebouw ook veel nieuwbouw gerealiseerd zou worden, maar op die decemberdag schrok ik even. Die zijstraat bevindt zich op amper 300 meter van mijn eigen huis en ik voelde me even een vreemde. Een vreemde in eigen stad. 

Die straat was klaar; de huizen waren bewoonbaar, maar ik zag het voor het eerst. De oude situatie had ik nog helder voor ogen, de afbraak en de eerste bouwactiviteiten van wat nu die straat is, stonden mij ook helder voor de geest. Maar dit? Nee, tot mijn schaamte was deze straat mij nog totaal onbekend. En erger: ik voelde mij dus even een vreemde in eigen stad. Het was gebeurd op een steenworp van mijn huis, ik wandel zeker één keer per twee weken dat nieuwe poppodium binnen, maar die zijstraat had ik nog niet eerder gezien. Te druk, te vaak in gedachten, gewoon niet goed opgelet. Geen drama, maar ik was weer even bewust van het feit hoezeer Venlo in de afgelopen jaren veranderd was. De veranderingen gaan zo snel dat je het soms niet eens realiseert. Zeker als je even niet oplet. Zoals ik.

Toch wandel ik vaak op een rustige zondagmorgen door de binnenstad. Schijnbaar bewandel ik te vaak dezelfde route. Bepaalde details ontgaan me niet. Een grootschalige verandering zoals een nieuwe straat ontgaat mij schijnbaar echter volledig. Toen ik de straat in mij opnam, kostte het zelfs weer even moeite om de oude situatie voor de geest te halen.

Vanmorgen nam ik bewust weer die afslag bij het poppodium om te kijken welke ontwikkelingen er nog meer zijn. Het afbreken van oude gebouwen, biedt niet alleen een fraai uitzicht naar de Maas, maar geeft ook ineens een heel ander beeld van een wijk die niet meer is. Of liever gezegd: een wijk die in beweging is. Ik keek naar de vervallen achterzijde van een pand en vroeg mij af welke voorkant er aan gekoppeld was. De Jakobskapel natuurlijk. Een fraai stukje Venlose historie dat gelukkig behouden blijft. Door de veranderingen en het nieuwe aanzicht voelde ik mij weer even die vreemdeling. Of was ik misschien voor even die oud-Venlonaar die na decennia weer eens zijn stad bezoekt en het verleden niet meer terugvind? Nee, ik loop hier dagelijks en dat doe ik al mijn hele leven. Daarin schuilt het gevaar. Je neemt dingen voor lief of wandelt misschien wel blindelings door de straten en steegjes.  

Verleden, heden en toekomst gaan soms hand in hand. De 15e eeuwse Sint Jacobskapel die grenst aan de nieuw gerealiseerde straat welke weer overgaat in een braakliggend terrein waar straks ook nieuwe woningen en panden staan. Woningen en panden die gebaseerd zullen zijn op de stijl van oude pakhuizen. Verleden heden en toekomst gaan ook hand in hand bij andere nieuwe ontwikkelingen in de stad: grillrestaurants lijken aan een comeback te werken. In de jaren 70 en 80 waren deze zaken hot. Daarna raakten ze in verval. Trendy tentjes met hippe gerechten en een modern, strak interieur werden door het publiek omarmd. De laatste jaren openden al diverse nieuwe zaken met een retrolook (ooit was het outbollig) de deuren en inmiddels is de eerste burgertent een feit. Op heel korte termijn volgen nog twee burger cq grillrestaurants en volgens geruchten dient ook nummer vier zich snel aan. Ouderwets wordt weer nieuwerwets zo luidde ooit een bekende reclameslogan. Het verleden is weer zichtbaar in het nieuwe. 

Eigenlijk is dat niet vreemd: vaak keert alles weer terug. In de mode, bij muziek, in de filmbranche, maar ook in de architectuur en de horeca. Velen vinden inspiratie in het rijke verleden. In het verleden van de wereld of van de eigen omgeving. Ook ik zelf duik steeds vaker in het verleden. 'Wie niet leert van het verleden is veroordeeld het te herhalen,' zijn velen geneigd om te zeggen. Wij kunnen inderdaad van het verleden leren door het goede te herhalen. Dat gebeurt ook steeds vaker. Ik hoef dan eigenlijk geen vreemde in eigen stad te zijn, maar een reiziger in de tijd. De moderne tijd biedt een kijkje in het verleden. Om dat verleden nog beter te begrijpen en nog meer historie van de eigen stad te ontdekken, start ik aanstaande zaterdag met het eerste jaar van de Venloacademie. Een cursus die mij een reis door het verleden van mijn eigen stad biedt, maar ook de ogen zal openen en meer kennis plus inzichten biedt waardoor ik toekomstige ontwikkelingen beter zal begrijpen en nooit geen vreemde in eigen stad meer hoef te voelen. Zelfs niet voor even.

Rob