Blog nummer vier

Na het Rolling Stones blog, het Daily Rob blog en het Amerikanieuws blog is het nu dus tijd voor blog nummer vier: Wat Rob Zegt! "Dat klinkt niet heel erg consistent," hoor ik sommigen denken. Klopt! Dus waarom heb ik de illusie dat het deze keer anders gaat?

Het Amerika blog vergde vooral veel tijd. Het was mijn doel de lezers zo goed mogelijk te informeren over de situatie in de Verenigde Staten. Zowel het inlezen en plegen van andere vormen van research als het schrijven van een goed verhaal (er waren weken dat dit dagelijks gebeurde) deed ik intensief. Ik zocht daarbij ook niet altijd de meest eenvoudige items uit. Het was dan ook een soort van beloning toen een landelijke site -tijdens het verkiezingsjaar van 2012 - een aantal van mijn stukken overnam. Schijnbaar deed ik iets goed. Achter die site - met ook dagelijks blogs, columns en opiniestukken - zat een heel team. Ik was de eenling. Dat waren jongens die ook op Radio 1 te horen waren en betrokken werden bij artikelen voor landelijke kranten over de politieke situatie in de VS. Ik deed hun het voorstel om na die verkiezingen eens om tafel te gaan zitten en te kijken of we misschien iets gezamenlijk konden doen. Het is er nooit van gekomen. Zowel zij als ik zijn na de inauguratie van Obama in januari van dit jaar weer gestopt. De drive en het plezier dat een verkiezingsjaar meebrengt, kon ik blijkbaar niet verder opbrengen naast mijn reguliere werk als journalist. Hoewel er wel een intrinsieke motivatie was, bleef het tot nu toe beperkt tot de wens en het idee om het schrijven van verhalen over de Verenigde Staten weer op te pakken. 

Het blog over The Rolling Stones heb ik met veel plezier gedaan en het was - zeker in de eerste jaren - het grootste succesnummer van al mijn blogs. Duizenden en duizenden mensen bezochten deze site tijdens het bestaan van 2004-2011. De concurrentie van forums, andere sites en mijn toch enigszins afnemende interesse in de band droegen bij aan het verval. Ik kreeg nog een uitnodiging voor de Wereld Draait Door - maar moest door drukte afzeggen - en was een paar keer te horen op Radio Veronica in de ochtendshow van Patrick Kicken. Zowel het blog over The Stones als over Amerika toonden aan dat de buitenwereld je wel weet te vinden. Zeker als je een specialisatie hebt.

Mijn persoonlijke blog The Daily Rob had een veel te pretentieuze naam. Ik dacht met een dergelijke titel mezelf te dwingen dagelijks een blog/column/verhaaltje te schrijven. Geloof me: dat is verrekte lastig. Zelfs voor een journalist. Al kan de keuze om soms een plaatje of clipje te plaatsen al helpen. Een blog dient met grote regelmaat ververst te worden. Er moet iets gebeuren. Ik heb dan ook een diep respect voor de mensen die dagelijks een leuk stukje uit hun toetsenbord persen. Misschien is het niet elke dag even boeiend, maar je blijft bezig. 

"Je moet kilometers maken," zo zei een docent tijdens de cursus Popjournalistiek die ik eerder dit jaar volgde. Daarmee bedoelde hij: blijven schrijven. Hoe onzinnig en lastig het soms ook lijkt of hoe weinig het ook gelezen wordt. Ooit loont het zich. Ik wist aan de hand van mijn eigen voorbeelden dat hij gelijk had. Maar ik schrijf wekelijks als diverse artikelen voor mijn werk, dus die kilometers maak ik sowieso wel. Al snel vond ik van mezelf dat ik 'de wereld' niets meer te vertellen had. Voor mijn gevoel was alles gezegd. Onzin natuurlijk. Elk mens heeft zijn passies en interesses. Maar het uitblijven van reacties en weinige feedback droegen misschien ook wel bij aan mijn snel afnemende enthousiasme om dagelijks te bloggen. The Daily Rob stierf een vroege dood.

Toch zijn de kleine succesjes van de eerste twee sites het bewijs dat het loont om te bloggen. Zeker nu ik mij verder wil ontwikkelen als journalist. Ik heb een goed gevulde opdrachtenportefeuille, maar dat is geen enkele garantie voor de toekomst. Een freelance journalist moet zich zoals elke andere ondernemer blijven profileren. Met de sociale media als ideaal platform zou ik gek zijn niet meer van mezelf te laten zien. Het is een investering in de eigen toekomst. 

Wat op dit blog in de toekomst allemaal te lezen is? De toekomst zal het uitwijzen. Het zal zeker niet dagelijks gebeuren. Zeker niet als het Amerikablog weer terugkeert. Die intentie leeft nog steeds. Het voordeel is dat een persoonlijk blog als dit geen diepgaande journalistieke stukken vereist. Dergelijke blogs zijn vaak luchtig en zijn relatief snel te maken. Een gesprek met een fotograaf bracht vanmorgen weer extra energie om nieuwe wegen in te slaan. De vijf dagelijkse foto's op Facebook en dit blog zijn dan ook slechts een begin. 

Rob

Rob zegt: Bloggen!

Al een tijdje zijn er gedachten om iets meer met de sociale media te gaan doen. Hoe? Ik wist het lange tijd niet. Tijdens de cursus Popjournalistiek - die ik eerder dit jaar volgde - was het volgens één van de docenten onmogelijk dat een journalist zich niet ruimschoots actief bezig houdt op Twitter, Facebook, Blogs, Linked-in en andere zaken. Kortom: jezelf laten zien en horen. Ik begreep wat hij bedoelde, maar het is er om allerlei redenen nog niet van gekomen.



De laatste weken zijn die gedachten nog verder gaan leven. Bijvoorbeeld het plaatsen van vijf of tien foto’s per dag op Facebook is een optie? Laat daarbij je werk zien, je hobby’s, je interesses, je passies, je dagelijkse beslommeringen, je ervaringen. Hoe verdomd saai het soms misschien ook is. Wat is het verschil met een x-aantal twitterberichten per dag waarin je je mening geeft over het weer, de actualiteiten, een boek, een serie of iets over jezelf weggeeft? Met foto’s gaat het misschien meer leven. Twitter vind ik prima als informatiemedium van nieuwssites of voor mij interessante personen. Verder niet. Ik ben meer een Facebookmens. Dat is m.i. rustiger, positiever! Of zegt dat iets over de mensen die ik hier volg?



Bij gesprekken in vrienden- en kennissenkring heb ik tig argumenten voor én tegen de social media gehoord. De een kan er niets mee, de ander zweert erbij. En ik? Ik begrijp al die argumenten eigenlijk wel. Ik zie zowel de voor- en de nadelen. Maar hoe nu verder? Opnieuw bloggen? Een compleet nieuw blog? Er zijn telkens ideeën, maar wat is het beste? Ik ben graag met diverse onderwerpen bezig. Wat wordt dan het hoofditem waarover je gaat bloggen? Puur je mening geven of iets luchtigs. Voor een blog over Venlo heb ik wel al een idee. In welke frequentie? Maar hoe en waar? En waarom een blog? Gedrukt is gewoon niet betaalbaar. Dus dan maar de nieuwe media omarmen. Een aantal jaren maakte ik een blog over The Rolling Stones. Het leidde tot een uitnodiging in De Wereld Draait Door. Wegens drukte kon ik niet gaan. Wel was ik een paar te horen op Radio Veronica als er belangrijk Stonesnieuws was. Een jaartje of zo deed ik een blog over de Verenigde Staten. Een aantal artikelen werden overgenomen door een landelijke site. Het heeft dus zeker nut jezelf te laten zien.

Of toch een persoonlijk blog? Is mijn leven zo interessant dat ik foto’s moet plaatsen of vaak een verhaal te vertellen heb dat het mensen boeit?



Regelmatig krijg ik de vraag: wat doe jij eigenlijk precies? Dan kom ik weer terug bij die docent tijdens de cursus popjournalistiek: Laat je zelf zien. Maar is dat nodig? Pas geleden las ik een artikel over iemand die veel over het werk op Facebook zet. Vanzelfsprekend kreeg die persoon daarop in 'real life' commentaar. Mensen denken snel dat je jezelf belangrijk wil maken. Terwijl het gewoon prima is om je werk te promoten. Zeker als je zelfstandige bent. Het kan leiden tot meer/nieuwe opdrachten. En zijn social media sowieso niet één grote dosis zelfpromotie? In de afgelopen jaren ben ik op diverse manieren met social media bezig geweest, maar liet ik mijn werk juist vaak daarbuiten. En zonder dat ik mezelf al te veel profileerde liep mijn opdrachtenportefeuille ook wel vol.

Ik was bijvoorbeeld nooit bezig te vertellen dat mijn bedrijf één, drie of vijf jaar bestond, presenteerde eigenlijk nooit met trots de bladen/artikelen die landelijk bij duizenden mensen op deurmat vallen of liet ik foto’s zien van mensen die ik interviewde of bedrijven en events die ik in het land bezocht. Volgens kenners moet je dat juist wel doen. Ik deed echter gewoon mijn werk.

Zo was ik een paar weken geleden druk bezig met deadlines van drie verschillende bladen. Deadlines zijn altijd hectisch, leuk, stressvol, vermoeiend, grappig en leerzaam. Nog voordat de laatste letter van die vele artikelen getikt was, zaten gisteren alweer 20 nieuwe opdrachten in mijn mailbox. 

Na ruim acht jaar als journalist/redacteur/correspondent/verslaggever werkzaam te zijn en vele honderden artikelen geschreven te hebben, zal ik wel iets goed doen, dat het nu nog steeds soepel verloopt. Het is mooi, maar het zet mij ook verder aan het denken.

Misschien is het beter om gewoon eens iets te proberen, te beginnen en dan te zien welke vorm het uiteindelijk krijgt of het beste is. Dit blog is een tweede stap. Het begon met dagelijks een korte serie foto's plaatsen op Facebook. Een persoonlijk blog is het vervolg. Een ander blog volgt nog.

Wat mogen lezers hier verwachten? Vooral veel muziek, voetbal, films, series, persoonlijke ervaringen, mijn leven als journalist en andere zaken die mij bezighouden. Het blog krijgt vanzelf vorm. De mal is nog niet gemaakt.

Veel leesplezier hier
Rob