De tijd vliegt. Het valt me op dat ik mij
daar steeds vaker bewust van ben. In de afgelopen week sprak ik er ook met
diverse mensen over. Niet bewust of uitgebreid over dit onderwerp, maar gewoon toevallig.
En dan vooral over de snelheid waarmee weken, maanden en jaren voorbij gaan. Psycholoog
Douwe Draaisma schreef er ooit een interessant boek over; Waarom het leven sneller gaat als je ouder wordt. Het biedt diverse
verrassende inzichten over het fenomeen tijd.
Vraag aan een
kind wat het op een dag heeft gedaan en het noemt trots en vol plezier
verschillende bijzondere momenten op. Wat er gebeurde op school en hoe het dit
ervaren heeft: de pauze, de speelmomenten na school, het avondeten met het
gezin, een tv-programma en wie weet wat nog meer. Vraag een volwassene wat hij
of zij op een dag gedaan heeft en het antwoord zal vaak zijn: gewerkt en iets als ’s
avonds nog een filmpje gekeken. That’s it. De indrukken die je als kind opdoet
zijn zo intens dat het leven zelf ook veel intenser lijkt. Alleen als we uit de
dagelijkse sleur stappen, lijkt de tijd weer minder snel te gaan en ontstaan
weer fraaie herinneringen die bijblijven: tijdens vakanties, bijzondere dagen
of momenten.
Een van die
momenten die bevestigden dat de tijd vliegt, was afgelopen vrijdag tijdens een
bezoek aan mijn geweldige petekind. Volgend jaar doet ze al eindexamen HAVO en
haar plannen voor een vervolgstudie lijken ook al redelijk concreet. “Poeh,
eindexamen,” dacht ik. Nog zie ik haar enthousiast meedoen bij de afscheidsmusical van de
basisschool en nu gaat ze al bijna naar de laatste fase van de middelbare
school. Ze kwam even naast mij staan. “Ik ben iets groter dan jij,” lachte ze
vrolijk terwijl haar hand een tikkeltje schuin omhoog ging toen deze de beweging van hoofd
naar hoofd maakte. Ja, ze is groot geworden. Sneller dan ik mij realiseer. Later
dit jaar wordt ze zestien; een geweldige leeftijd. Ze droomt van een stage in
verre oorden, haar vervolgstudie en God weet waarvan nog meer. Het zette mij
zelf aan het denken. Waar droomde ik van toen ik zestien was? Zijn die
uitgekomen? Tijd kan dromen soms inhalen.
Ja, die verrekte
tijd kan vliegen. Als ik nu terugkijk op afgelopen week zijn er een aantal van
die momenten die afwijken van het reguliere dagelijkse leven. Het tripje naar
het Noorden van het land voor een interview met een kunstenaar die vertelde
over zijn surrealistische wandschildering in een vergaderruimte. Tijdens de
terugreis was er een verrassend telefoontje. Daarover in de toekomst meer.
Ik sprak donderdag
via een Skypesessie over ondernemen, dromen en doelen. Maar vooral ook dat het
daarvoor nooit te laat is. “Er zijn altijd belemmeringen om iets niet te doen,”
zo kreeg ik te horen. Ooit vertelde iemand mij dat een mens voor zijn 40e
alle plannen helder moet hebben. “Daarna is het te laat,” aldus deze persoon
met een Human Resource functie. Een ander persoon sprak net na zijn 40e
al hoopvol over zijn eerste ouwe lullen dagen. Toen dacht ik al: mijn God, wat
is er dan van je geworden? De kunstenaar die ik in het Noorden sprak was de
vijftig inmiddels gepasseerd, maar toch volop bezig met de laatste fase van
zijn 6-jarige studie. Een dagopleiding die hij naast zijn werk voltooid had.
“Ja dat waren niet altijd eenvoudige jaren,” zo sprak hij. “Maar ik wist
waarvoor ik het deed en had vooraf al maatregelen genomen. Sparen,
werkzaamheden op afgestemd en meer van dat soort zaken. Het was een investering
in mijn eigen toekomst.” Ik hoor liever die verhalen dan uitspraken over ouwe
lullen dagen of mening dat voor je 40e alles moet staan omdat het
anders te laat is. “Mensen zonder doelen of dromen worden sneller oud,” zo
klonk het aan de andere kant van de Skypelijn.
Er gebeurde nog
meer deze week. Gewone dingen, minder vrolijke voorvallen, maar ook grappige of leerzame
situaties. En zo zaten er toch heel veel momenten in de afgelopen week
verstopt. Maar waarschijnlijk heb ik ze niet als een kind ervaren, maar als één
lange ketting (of moet ik zeggen sleur) van momenten. Misschien heeft het
bewust ervaren van zaken ook wel te maken met intensiteit. En juist door die
intensiteit ontstaat misschien wel het gevoel dat de tijd langzamer gaat. Of
denken wij als volwassene te veel na en zorgen die gedachten ervoor dat de
ervaring minder intens is. Een kind doet en ervaart. Een kind leeft zorgeloos.
Zoals ook mijn petekind heerlijk zorgeloos leeft en zuchtend haar ogen omhoog
slaat als er een wijs moederlijk of vaderlijk advies volgt. Een ding weet ik
wel. Zij leeft intens, zonder te veel piekeren; en hopelijk doet ze dat nog
heel lang. Ik sla dat boek van Douwe Draaisma nog maar eens open.
Rob
Geen opmerkingen:
Een reactie posten