Oude helden op tour!

Volgend weekend begint Rob's Ouwe Lullen tour. Verspreid over het gehele kalenderjaar zal ik een groot aantal van mijn muzikale helden toejuichen en misschien ook wel uitzwaaien. Bij de keuze van concertkaartjes laat ik mij dit jaar (en volgend jaar?) nog meer dan ooit leiden door sentimenten. Steeds meer grote namen van toen beginnen langzaamaan aan hun laatste rondjes. De leeftijd gaat parten spelen. Gezondheid of motivatie is steeds vaker het probleem. Maar naar elk concert dat op de agenda staat, kijk ik uit. Want hoe goed veel nieuwe artiesten ook zijn, ze winnen het niet van de grootheden die al mijn hele leven kleur hebben gegeven. 

Ook anno nu komt er nog veel prima muziek uit. Ik volg het redelijk intensief en hoor veel. Ja over diverse albums die nu worden uitgebracht, kan ik lyrisch zijn. Ik strooi echt nog wel eens met een 9 of zelfs een 10 als cijfer, maar toch….ze raken zeker een snaar, maar toch niet diezelfde gevoelige snaar zoals de klassiekers van langer geleden. Nieuw plaatwerk van onder andere Sons of Bill, Noel Gallagher, Steven Wilson, Jose Gonzalez, The Decemberists, Benjamin Clementine of Revolution Saints bepalen bij mij het geluid van 2015. Het is echter nergens Abbey Road, Sticky Fingers, What's Goin' On, Sign o' the Times, New Jersey, Born in the USA, The Wall, Pet Sounds, Number of the Beast, I Am, Operation: Mindcrime, Thriller, A Man Alone, Master of Puppets, Parade, Destroyer of welke fantastische plaat uit de jaren 60,70 of 80 dan ook.

Nee, dat zijn niet allemaal albums uit mijn jeugd. Albums als Pet Sounds, The Wall of A Man Alone ontdekte ik niet in mijn tienerjaren. Maar het zijn wel albums uit die genoemde decennia. Blijkbaar heb ik een klik met het geluid uit die periode. Een periode die begint ergens midden jaren 60 en eindigt in de tweede helft van de jaren 80. Voor mij zijn die ruim twintig jaar de Holy Grail van de popmuziek. De artiesten die in dit tijdperk groot zijn geworden, raken dan ook een andere gevoelige snaar dan een topplaat uit latere jaren. Die vorige van Steven Wilson.. die laatste van Dream Theater of de meest recente van The War on Drugs. Prachtig! Hoe lekker een hitje van Daft Punk ook klinkt. Mooi! Maar toch…. Het zal die andere snaar zijn die ze raken.

Terug naar de concerten. Wat een fantastisch rijtje artiesten ga ik dit jaar zien. Telkens als de namen door mijn hoofd flitsen, verschijnt er een grote grijns op mijn gezicht: Paul McCartney, The Who, KISS, Spandau Ballet, Sting, Paul Simon, Neil Diamond, AC/DC, Queensryche, U2, Fleetwood Mac, Golden Earring, Judas Priest, Crosby Stills & Nash, Supertramp. En wie weet wat er nog volgt. Nog niet van alle concerten is een ticket in the pocket.  Sommigen zag ik nooit eerder, anderen één maal of heel lang geleden. Een aantal is een must (ik noem een Paul McCartney), maar allemaal hebben ze één ding gemeen. Ze gaven mijn leven kleur. In goede en slechte tijden. Veel van deze sterren zijn een constante factor geweest. Tijdens een vakantie, een onrustige avond in de kroeg, op mijn jongenskamer, nu op mijn werkkamer, toevallig in de supermarkt of bewust gekozen op mijn i-Pod tijdens een treinreis. Na het beluisteren van wat nieuw werk is er toch altijd weer die behoefte voor een bekend geluid te kiezen. Als alles om je heen lijkt weg te vallen, is het goed weer een vertrouwde stem te horen. En een aantal van die stemmen ga ik dit jaar live beluisteren. Ik kijk er meer dan ooit naar uit.

Enige smetje blijft het misgrijpen van een ticket voor David Gilmour. "Hoe is het mogelijk, "zo vroeg een vriend met wie ik het concert in Oberhausen wilde bezoeken zich afgelopen week nog af. 'Overal ben jij bij: Prince in Paradiso, Stones in Vredenburg, U2 in Ziggodome. Maar dit is je niet gelukt." Helaas, ik gaf het uit handen. Eigen stomme fout. Maar ik ga er nog steeds van uit dat de Pink Floyd gitarist ook ons land nog op zijn agenda zet en dat het dan wel lukt een kaartje te scoren. Dan is het feest helemaal compleet. Maar hoe zong een bepaalde ouwe lullen band het ooit ook alweer? You can't always get what you want….
Hoe dan ook. Komende week gaat de reeks beginnen. Het eerste 'grote' concert sinds Pinkpop van het afgelopen jaar. Het werd weer eens tijd. De ervaringen komen hier vast uitvoerig aan bod!

Rob