Tot nu toe het concert van het jaar; zo heb ik al over deze show op de social media lopen roeptoeteren. Ja nu een paar dagen later denk ik daar nog steeds zo over. Het was af! Het was historisch! En dat ietsiepietsie wat niet goed ging; dat vergeven we Sir Paul gewoon. Zoals gezegd: het was historisch!
Ik heb The Beatles niet meegemaakt. Ik heb ze niet ervaren. Niet ervaren wat ze losmaakten in de wereld. Hun gedrag, hun statements, hun grappen en grollen, maar vooral hun muziek; ja eigenlijk alles wat ze toen deden, was al direct legendarisch. Het waren al snel schoffies toen ze begin jaren 60 als broekies voor de leeuwen werden gegooid in de Kaiserkeller; midden in de Hamburgse hoerenbuurt. Zelf nog amper volwassen, maar ver van huis hielden ze zich staande door een bepaalde houding aan te nemen. Vervolgens werden ze in de eerste helft van de jaren zestig snel volwassen met de start van Beatlemania en groeiden het in de laatste jaren van dat decennium uit tot echte ervaren rotten. Op alle fronten. Ze waren nog geen dertig, maar geen mens ter wereld maakte John, Paul, George en Ringo toen nog iets wijs.
Het is dan ook niet zo vreemd dat Paul McCartney dat ruim 40 jaar later nog steeds en vooral nog meer uitstraalt op het podium. Hij en mensen als Jagger en Richards, maar ook een Rod Stewart, een Springsteen of een Sting. Die maak je niets meer wijs. Die laten zich niet gek maken. Zij bepalen. Met een knipoog, een kleine zwaai met de handen. Niemand die deze rasartiesten iets doet. Ik las in een recensie dat de maniertjes van Macca altijd maar weer hetzelfde zijn. Logisch! Het wijzen met de handjes, het nonchalante schouderophalen. Ook als de artiest McCartney niet op het podium staat, is dat zijn houding. Op de momenten dat hij semi-sullig vanaf een blad de zaal in het Nederlands toespreekt dan heeft hij de 17.000 mensen in de Ziggo Dome al met twee woorden voor zich gewonnen. "Goedenavond Mokum." Pats! Klaar! In één slag 3-0 voor McCartney.
Natuurlijk waren de intro's tijdens de shows in het Gelredome in 2003 en 2009 met respectievelijk
Hello Goodbye (Kippenvel, McCartney met basgitaar achter een doek) en
Magical Mystery Tour (door de typische 60's sound wederom kippenvel), spectaculairder. Nu kwam hij samen met zijn band gewoon het podium opgewandeld om na een kort aftellen met de Beatlesklassieker
Eight Days a Week te beginnen. Maar hij stond er! En hij oogde fitter en was beter bij stem dan vooraf gedacht en misschien ook wel gevreesd. Veertig(!!) nummers in een kleine drie uur kwamen voorbij. Zonder pauze!
Nee, het was geen pure Greatest Hits show. Ja, natuurlijk waren daar
Let it Be, Yesterday, Lady Madonna, The Long and Winding Road, Back in the USSR, Band on the Run, Can't Buy me Love plus de massaal meegezongen favorieten als
Ob La DI Ob La Da en
Hey Jude, maar er was ook voldoende ruimte voor minder grote hits en albumtracks. Vier nieuwe nummers, maar ook
Lovely Rita en
Being for the Benefit of Mr. Kite van het Sgt. Peppers album en minder bekend Beatleswerk uit de beginjaren zoals
Another Girl en
I've just seen a Face. Of de vrolijke Wingstrack
Listen to what the Man Said. En wat te denken van
Temporary Secretary? Een nummer uit 1980 toen McCartney experimenteerde met de opkomende elektronische muziek. Nu klinkt het als een nummer dat zo maar door een in de hemel geprezen trendy bandje uit Engeland geschreven kon zijn. Zo klonken zoveel nummers uit lang vervlogen tijden, anno 2015 nog steeds kakelvers. Tevens was er ruimte om spontaan te reageren. Toen McCartney het gevoelige
Here Today - een ode aan John Lennon - startte, nam het publiek in de voorste rijen spontaan de show over door
Give Peace a Chance in te zetten.
'Oh wait, there's another show going on here at the front," reageerde McCartney op ietwat grappig, hautaine wijze. Maar het publiek greep haar kans en even later klonk uit 17.000 kelen deze Lennon klassieker. En McCartney? Die tokkelde met een grote grijns op zijn smoel het nummer rustig op zijn gitaar mee.
Het was één van de vele kippenvelmomentjes tijdens deze Masterclass Popgeschiedenis. Ja zelfs bij een standaardwerkje als
Hey Jude blijft het mooi om de massa op de twee ringen in de Ziggo Dome volledig los te zien gaan. Hier komen de mensen voor. Net zoals voor de grootste indoor vuurwerkshow ever tijdens
Live and Let Die. Ook dat was één grote wow-ervaring. En de ervaren bijna 73-jarige
lad from Liverpool weet dat. De band die McCartney begeleidt, beheerst het spelletje eveneens perfect. Niet vreemd, ze doen dit al vele jaren. Foutloos, ervaren en zich er van bewust dat het niet om hun draait, maar om slechts êên man: Sir Paul. Dat weten niet alleen zij. Dat weten de 2 x 17.000 fans in de Ziggodome, maar dat weet ook vooral McCartney zelf.
In de afgelopen 10-15 jaar was hij vaker op tournee en nam hij meer muziek op dan in de twee decennia daarvoor. Dat maakt duidelijk dat hij geniet en het leuk vindt. En dat, ja juist dat, straalde de man ook uit. En daarvoor betalen mensen als ik een stevig bedrag. Wij willen oprecht vermaakt worden door één van de grootste artiesten uit de twintigste eeuw. "Toen hij
Eleanor Rigby zong, was het alsof je Bach zelf de Matthäus-Passion zag uitvoeren," zo liet columniste Sylvia Witteman eergisteren in de Volkskrant weten. En zo voelde het ook. En daarom was het historisch. Het was een avond die misschien nooit meer terugkomt en wij het voortaan met de platen moeten doen. Mijn God, wat was het goed om er bij te zijn!
"Mokum! De Mazzel!" En weg was hij! Een diepe buiging! Chapeau!
Rob
-
-
-
-
-
-
(Wings song) (with "Foxy Lady" outro)
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
(Preceded by 'Give Peace a Chance' snippet)
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
- Encore:
-
-
-
- Encore 2:
-
-
-
-
-
