Rob's Ouwe Lullen tour deel 9 : Neil Diamond - Ziggo Dome Amsterdam

"Ben je ook een echte fan?," zo vraagt een dame als ik naast haar ga zitten. Ook op 'het veld' van De Ziggodome zijn vanavond stoelen geplaatst voor het concert van Neil Diamond. Het is lang geleden, maar ik voel me tot de jongste categorie bezoekers horen vanavond. Toen ik met Neil kennis maakte -en dan bedoel ik natuurlijk zijn muziek- waren zijn gloriejaren al grotendeels voorbij. 

"Euh nee," zo luidt dan ook mijn antwoord aan de dame met geblondeerd haar en gelnagels die naast mij zit. "Geen fan nee. Ik vind hem wel een dusdanige grootheid in de historie van de popmuziek dat ik Neil zeker een keer live aan het werk wil zien." Weet zij veel van mijn oude lullen tour. "Nou ik heb al zijn elpees en nu koop ik het weer allemaal op cd," zo vertelt ze trots. "En de film de Jazz Singer heb ik wel 14x gezien. En wat heb je daar voor een mooi boek gekocht?" Ik toon haar het nog ingesealde exemplaar. "Ja, een tourboek. Met een cd erbij. Een live-cd" Ze kijkt me verbaasd aan. "Live? Maar die liedjes heb je dus dan toch allemaal al??" Ik weet eigenlijk niet wat ik daar voor antwoord op moet geven. Ik heb wel iets van Neil Diamond in mijn cd-kast staan, maar zeker niet alles. Het gesprek valt stil en even later bewandelt de man van het tourboek en de live cd het podium van de Ziggodome.
Enigszins stram, maar vrolijk, uitstekend bij stem en sterker: ome Neil lijkt er op recht zin in te hebben.
Ik word niet teleurgesteld. Geen mens in de zaal wordt teleurgesteld. Alle successen passeren de revue. Cracklin Rosie, Love on the Rocks, Song Sung Blue, Hello Again, Forever in Blue Jeans, I'm a Believer. Persoonlijk miste ik alleen September Morn.

Dat ik zijn glorietijd niet bewust heb meegemaakt en dus geen echte fan blijkt als bij een aantal nummers het publiek dolenthousiast een intro begroet en ik denk: " Wat is dit?" Maar dat deert niet. Ook de onbekende nummers sluit ik mijn hart en ik geniet. Ook van die kleine momenten. Als tijdens Girl, you'll be a woman soon spontaan een aantal dames vanuit hun plek in de zaal naar het podium wandelen. Ze strekken hun hand naar Neil. Bij de eerste dacht ik nog aan een bloemetje of klein kadootje. Nee, de dames houden even als een verliefde puber zijn hand vast. En Neil gunt ze dat moment en speelt het spel mee. Een bijzonder en tegelijkertijd bizar moment Het publiek juicht bij elke handreiking, zoals de fans eigenlijk de hele avond laaiend enthousiast zijn. Ook op de ringen staan ze bijna continu te dansen en mee te zingen. De Ziggodome reikte Neil de hand en hij neemt deze volledig. 


Een verrassend hoogtepunt is Brooklyn Roads. Toen de koters van pa en ma Diamond op de wereld werden gezet kocht pa één van de eerste filmcamera's en legde zoveel mogelijk unieke momenten vast. Die beelden zagen wij vanavond in de Ziggodome. Neil zingt over zijn ouderlijk huis in Brooklyn en wij beleven zijn jeugd mee dankzij die bijzondere camerabeelden van het oude New York. Fantastisch.
De finale is een volgende aaneenschakeling van greatest hits: America, Holy Holy en natuurlijk Sweet Caroline. 

Na 135 minuten zit het erop. Een ingetogen(niet te veel visueel spektakel), maar tevens typisch Amerikaanse show. Neil werd -vanzelfsprekend zou je bijna zeggen - begeleid door een band met louter topmuzikanten. Door de deur in de grote diamant aan de achterzijde waardoor hij het podium opwandelde, daar vertrekt hij ook weer. Een laatste zwaai naar het uitzinnige publiek. En weg was hij.
En ik? Ik had wederom genoten. Misschien heeft Neil er wel een echte fan bij. De mevrouw naast me kon ik het niet meer vertellen. Zij was plots verdwenen. Misschien toch dat tourboek met live cd gaan kopen.

Rob