Rob's Ouwe Lullen Tour Deel 4: Fleetwood Mac - Ziggodome - Amsterdam

Een klein half uurtje voordat de show in de Ziggo Dome startte, waren wij met elkaar in gesprek over de grote namen van de popmuziek. Dé echte grote namen bedoel ik dan. De mensen die al decennialang een topstatus hebben: een McCartney, een Sting, The Who, maar natuurlijk ook de band van deze avond. Niemand van ons had Fleetwood Mac ooit eerder live aan het werk gezien. En allemaal waren wij er van overtuigd dat dit Brits/Amerikaanse gezelschap niet meer in deze samenstelling op een Nederlands podium zou staan.

En juist dat is ook de reden dat ik met Rob's Ouwe Lullen Tour ben begonnen. De komende twee, misschien drie, jaar ga ik ze zoveel mogelijk meepikken: concerten van mijn muzikale helden. Velen zijn aan een laatste rondje bezig. Of ze komen gewoon niet meer en mocht dat wel zo zijn dan vrees ik dat de kwaliteit toch langzaamaan afneemt. Misschien ga ik dat bij deze of gene al meemaken. Bij de eerste acts die ik tijdens deze persoonlijke tour heb gezien - Spandau Ballet, Golden Earring, AC/DC en gisteren dus Fleetwood Mac - was daarvan niet of nauwelijks sprake. Tot nu toe zag ik louter topshows.

We spraken ook over de impact die deze bands hebben. Natuurlijk zal ik over vijf of tien jaar nog naar pop- en rockshows gaan, maar de sterren van de nieuwe lichting zullen nergens dát losmaken wat de allergrootsten wel klaar spelen. Dat gaat verder dan een perfecte muzikale performance of spectaculaire show; daar komt ook een flink stuk emotie bij om de hoek kijken. Het zijn de mensen en hun liedjes die zo vaak zo belangrijk zijn geweest op bepalende momenten gedurende het leven. En telkens komen die artiesten en hun liedjes terug. Telkens weer. Met het stijgen der jaren wordt die rol van die muziek steeds belangrijker. Zeker nu bijna alle zekerheden om mij heen zijn weggevallen.

Fleetwood Mac leverde 2.5 uur absolute kwaliteit. Daarnaast waren er diverse momenten waarbij de band naar ongekende hoogte steeg: een gedreven uitvoering van Tusk, kippenvel lied Songbird, die spetterende gitaarsolo tijdens I'm so Afraid of de fraaie akoestische set waarin tracks als Landslide en Big Love ook op deze wijze overeind bleven. Vaak was het fabuleuze gitaarspel van Lindsey Buckingham bepalend dat juist die liedjes de smaakmakers van de avond werden. Niet alleen hij, maar ieder lid van Fleetwood Mac heeft echter een heldenstatus. Zoals dat ook bij acts als The Stones of U2 geldt. Ieder lid is bepalend voor het geluid en de kracht van de band. Ieder afzonderlijk lid is onmisbaar.

Daarom was het ook zo goed om Christine McVie na zestien jaar weer terug te zien. Haar stemgeluid is bij diverse songs dusdanig bepalend - en niet alleen bij Songbird - dat haar afwezigheid de reden was om twee jaar geleden hun tournee van toen in de Ziggo Dome over te slaan. Nu was ze er dus wel en haar collega's lieten geen mogelijkheid onbenut om te laten blijken hoe blij ze daar mee waren. Regelmatig kreeg McVie een portie veren in haar bips geprikt. Grote ster van deze avond was - zoals vermeld - voor mij toch echt Lindsey Buckingham: wat een drive, wat een gitarist, wat een vocaal bereik nog. Er valt geen andere conclusie te trekken dan dat hij nog veel meer in zijn mars heeft dan hij bij Fleetwood Mac kan en mag laten horen.

Valt er helemaal niets te zeuren? Jawel, het geluid was tijdens de eerste 20 tot 30 minuten niet optimaal. Met name de zang van de dames sneeuwde iets onder. Verder blijft het verbazingwekkend dat een deel van het publiek - en deze keer gelukkig echt een heel klein deel-  een stevig bedrag voor een kaartje neertelt, maar toch niet bij machte is om 2.5 uur de aandacht op de band die je zo graag wil zien, kan houden. De persoonlijke ervaringen die Nicks en Buckingham opbiechten om het verhaal achter een aantal liedjes te vertellen waren interessant, maar een deel van het publiek luistert liever naar zichzelf of besluit aan de wandel te gaan. Ik blijf het onbegrijpelijk vinden.

Verder was deze avond eigenlijk gewoon historisch voor iedereen die er bij was. De uitstekend samengestelde setlist bood ruimte voor rust, uitbundigheid en verrassingen. De stilte tijdens Songbird, Gypsy of Gold Dust Woman was mooi. De uitbundige sfeer bij crowdpleasers als Don't Stop, Little Lies of Go Your Own Way vormde eveneens een passend decor. Extra kers op de taart was de korte speech die Mick Fleetwood zelf na afloop van de show tegen het publiek hield. Het was meer dan een bedankspeech. Zo neem je afscheid van je publiek. Voor deze avond of na een lange carrière? Misschien beiden. Voor een frequent concertbezoeker zijn het juist die kleine dingen die een al geslaagde avond nog net dat beetje extra cachet geven om een show echt het predicaat historisch te geven.

Rob

De setlist:

1. The Chain 
2. You Make Loving Fun 
3. Dreams 
4. Second Hand News 
5. Rhiannon 
6. Everywhere 
7. I Know I'm Not Wrong 
8. Tusk 
9. Sisters of the Moon 
10. Say You Love Me 
11. Acoustic set
11. Big Love 
    (Lindsey Buckingham solo acoustic)
12. Landslide 
    (Acoustic)
13. Never Going Back Again 
    (Acoustic)
14. Band return
14. Over My Head 
15. Gypsy 
16. Little Lies 
17. Gold Dust Woman 
18. I'm So Afraid 
19. Go Your Own Way 
20. Encore:
20. World Turning 
    (with Mick Fleetwood drum solo)
21. Don't Stop 
22. Silver Springs 
23. Encore 2:
23. Songbird