Amsterdam: Bron van inspiratie. Oase van rust

"Als ik inspiratie nodig heb, hoef ik dat niet te zoeken. Dan loop ik de stad in. Daar ligt voldoende inspiratie op straat en in de mensen." Zomaar een tekst uit een boekje dat ik verleden week in een Amsterdamse boekenwinkel doorbladerde. In dat boekje omschreven bekende Nederlanders hun passie voor onze hoofdstad. Waarom ze er zo graag wonen, waarom ze zo van deze stad houden. Ik nam het boekje niet mee, maar dat kleine stukje tekst bleef wel in mijn hoofd zitten. Het omschrijft precies waarom ik mij zo met deze stad verbonden voel.

Ja, ik houd ook van rust. Ging zelfs een keer op vakantie naar een Godvergeten piepklein gehucht in het zuiden van Oostenrijk voor mijn rust, voor de stilte. Een lange weg met wat bochten, een paar hotels, twee restaurantjes, wat weilanden en een meer; omgeven door bergen. Dat was het. Heerlijk. Maar net zoveel houd ik ervan om me onder te dompelen in de massa. 'Lost in the crowd' zoals dat dan zo mooi heet. Dat kan in een grote stad als Amsterdam op allerlei manieren. Meewandelen door de drukte rondom het Damrak of op het Leidseplein. De steegjes van het oude deel met zijn typische winkeltjes. Of op een bankje op het Museumplein, ergens aan het water; gewoon mensen kijken. Slenteren langs de grachten of gewoon… lopen. Zonder te weten waar je precies wandelt.

Als ik een dag in Amsterdam ben geweest is de tank weer gevuld. De stad is een land op zichzelf. Amsterdam is geen Nederland. Net zozeer als Londen geen Engeland is of New York geen Amerika. Het zijn eigen wereldjes met eigen wetten en regels en met hun eigen typische inwoners. Wie kent ze niet: de typische New Yorkers, maar zo zijn er ook duizenden typische Amsterdammers. Mensen met een verhaal, een verhaal dat in hun gezicht gekerfd staat. Een verhaal dat rondom hun lijf danst. Vaak klinkt uit hun mond het bekende gezeur, maar ze zijn net zo makkelijk openhartig en vriendelijk tegen elke vreemdeling.

Amsterdam is een wereld waar zoveel gebeurt. En al die kleine dingen bieden mij zowel inspiratie als rust. Door niet aan de eigen dagelijkse beslommeringen te denken, maar goed te kijken wat er gebeurt. Of gewoon met de iPod-dopjes in de oren. Dan lijkt elk nummer dat klinkt passend. Alsof zich de soundtrack van die dag spontaan ontwikkelt. In Amsterdam stoort die muziek dan niet. De muziek vanuit de iPod vermengt zich met de geluiden van de stad waardoor een logisch geheel lijkt te ontstaan. Ruim een jaar geleden liep ik bij het Hilton Hotel. De plek waar Herman Brood van het dak sprong. De locatie waar John Lennon en Yoko Ono ooit hun befaamde bed-in hielden.Vanaf de stoep zette ik een eerste stap op het terrein van het Hilton en op dat moment klonk vanuit mijn iPod - die in de shufflefunctie stond- de eerste tonen van Imagine.

"Wat doe je daar toch alleen zo'n hele dag," vragen mensen mij wel eens. "Is het niet prettiger als er iemand meegaat?" Mijn antwoord luidt dan vaak: "Nee hoor! Ik vind het juist heerlijk om soms even een dagje alleen te zijn en te doen waar ik zin in heb of niet te hoeven overleggen. Mijn leven is vaak druk en hectisch genoeg. Ik heb mijn vaste winkeltjes waar ik soms even langs moet om te kijken hoe het met het aanbod van boeken, internationale tijdschriften of vinyl gesteld is. Maar voor de rest; lopen, wandelen, slenteren, kijken, mijmeren, luisteren, nadenken, ideeën opdoen, genieten en inspiratie vinden. Verloren tussen duizenden mensen of stil langs het water op een bankje. Soms gaat er wel eens iemand mee. Ook prima, maar als daar maar weer een uitstapje voor mezelf tegenover staat.

Vanaf morgen ben ik er weer voor drie dagen. Op mijn vaste stekkie bij familie wiens gastvrijheid onbetaalbaar is. Vlakbij het Museumplein. Ik heb er mijn eigen etage om rustig te werken. Een etage met - vanaf vier hoog - een uitzicht over Oud Zuid. Een deel waarin die bron van inspiratie en oase van rust fraai en op juiste wijze in elkaar overgaan.