vrijdag 29 november 2013

Luxe probleem

"Heb je niet te veel hobby's," mompelde mijn neef uit Amsterdam toen ik hem twee weken geleden meesleurde naar Lambiek, een stripspeciaalzaak niet ver van het Leidseplein. Hij kent mijn passie voor Amerika, film, voetbal en muziek. Allemaal op redelijk uitgebreide wijze. 

Waar de één wekelijks de kroeg induikt, graag gaat uiteten, dagelijks een pakje sigaretten rookt, een oude auto bezit, naar chique feestjes gaat, veel nieuwe kleren koopt of weet ik wat voor bijzonders doet, heb ik zo mijn eigen bezigheden. Ik drink en rook bij hoge uitzondering een goede sigaar en/of een glas wijn in eigen huis. That's it!  In de kroeg of een restaurant kom ik eigenlijk nooit. Soms tijdens de naderende feestdagen ga ik wel eens ergens een hapje eten of hef ik met vrienden/kennissen het glas om terug te kijken op een goed jaar. Verder nooit.

Terug naar mijn hobby's. Naast die voor mijn neef bekende passies, zag hij me dus ineens in een oud pandje met veel plezier tussen de stripboeken duiken. Op zich valt die hobby voor stripboeken wel mee. Het zijn eigenlijk redenen die louter met jeugdsentiment te maken hebben. Daarom houd ik me eigenlijk alleen bezig met Kuifje, Asterix plus Suske & Wiske. Van dit befaamde Vlaamse duo zoek ik de uitgaves met oude covers. Mijn broer nam ooit onze complete collectie mee toen hij het ouderlijk huis verliet. Het was een periode in mijn leven dat ik er niet veel waarde aan hechtte. Pas sinds een aantal jaren probeer ik de hele serie weer compleet te krijgen. Slechts bij vlagen koop ik er een paar. Een verborgen, kleine hobby dus. Niet vreemd dat mijn neef er niets van wist.

Mijn tijd en geld stop ik het meeste in de passies muziek, film en de Verenigde Staten. Voetbal volgt op grote afstand. Ik beperk me op het moment eigenlijk tot het bezoeken van de thuiswedstrijden van Ajax. Voetbal op TV is voor mij een redelijk gepasseerd station. Met uitzondering van de samenvattingen op zondagavond bij Studio Sport. De overkill aan live wedstrijden gaat aan mij voorbij. De zwetsprogramma's ben ik sowieso beu. De wekelijks wisselende meningen van zogenaamde kenners die meewaaien met de waan van de dag… ik kan ze niet meer horen. Zelfs lolbroek Van der Gijp zie ik al maanden niet meer. Soms bekijk ik de leukste grappen en grollen via korte clips op Facebook. Dat is genoeg.

Blijven drie echte hobby's over: Muziek, film en Amerika dus. Dan valt de schade wel mee. Maar om alles te zien, te lezen en te beluisteren van dat heilige drietal kom ik tijd te kort. Stapels boeken en dvd's plus een harde schijf vol documentaires schreeuwen om mijn aandacht. 

Altijd tijd te kort, maar nu met die lange kerstvakantie leek het ideaal weer een en ander af te vinken. Waar mee te beginnen? Die docuserie over de Tweede Wereldoorlog, maar ook die serie over de Vietnam Oorlog wil ik graag zien. Dvd's van muzikale helden die volgens vrienden, kennissen en pers briljant zijn. En dan natuurlijk nog een boekenkast vol (voornamelijk Amerikaans) historisch materiaal plus wat bio's van gestoorde rocksterren. Veel heb ik gelezen en gezien, maar ook heel veel nog niet. Ik heb al het voornemen om komend jaar eens niets te kopen en eerst bij te lezen en te kijken.
Nu mijn periode van rust is begonnen, probeerde ik een schifting van meest belangrijke zaken te maken. Al snel was mij duidelijk dat ik te veel wilde zien en lezen. Meer dan ik in een maand gedaan zou krijgen. Daarom maak ik maar geen prioriteitenlijstje en trek ik de komende weken gewoon iets uit de kast waar ik op dat moment zin in heb. Ja, ik geef toe: het is een luxeprobleem. 


Vanavond had de DVD Can't Stand Losing You van The Police de primeur. De docu was eerder dit jaar nog in filmhuizen te zien. Hierin komt het eerlijke verhaal voorbij van de band die eind jaren 70, begin jaren 80 de muziekwereld domineerde. Gemaakt door de ogen van gitarist Andy Summers. Terugkijkend vond hij zichzelf een 'Rock 'n Roll Asshole'. Niet gelukkig met alle roem, het geld en het enorme succes. Hilarisch is de scène als Summers tijdens de reunion tour van de band in 2007-2008 in Tokyo voorbij een karaokebar wandelt waar een groep Japanners 'Every Little Thing She Does is Magic' staat te blèren. Andy loopt met cameraman de bar binnen en zingt mee. Iedereen denkt: wie is die gek? Pas later zet hij zijn muts af en maakt Summers zich bekend.
Een meer dan goede documentaire en prima eerste keuze dus uit dat enorme aanbod van must see, must read materiaal voor deze kerstvakantie. Elke dag een nieuw keuze. Elke dag een nieuw luxeprobleem. Ik zou er zomaar aan kunnen wennen. 


Geen opmerkingen:

Een reactie posten