Wat dat betreft moet ik hem toch enigszins teleurstellen. Het blog is geboren, maar elke dag een stukje schrijven, is nog niet gelukt. Hooguit één maal per week. En dat voor een journalist. Of misschien juist omdat ik al jaren als freelance journalist aan de slag ben. Ik heb mijn 'kilometers' al gemaakt. Maar aan de andere kant zie ik er ook wel de uitdaging in om elke dag toch iets op te schrijven. Net zoals ik me er nu al een maand toe zet om iedere dag vijf foto's/beelden/momenten op Facebook te plaatsen. Het liefst over mijn werk, maar anders over mijn leven, mijn hobby's en interesses want die lopen natuurlijk deels paralel met mijn werk of het werk dat ik ooit nog hoop te doen.
Vaak denk ik: waar moet ik in hemelsnaam elke dag over schrijven? Mijn etmaal is telkens weer gevuld. Goed gevuld mag ik wel zeggen. Om een stukje te schrijven moet mijn hoofd eigenlijk even leeg zijn. Daar krijg ik te weinig tijd voor. Tot vanmiddag. Toen was er zo'n moment. Ik was voor een interview in Posterholt en de volgende bus naar het station liet nog drie kwartier op zich wachten. Geloof me als ik zeg dat er in 45 minuten bij een verlaten bushalte van een Godvergeten plaatsje in Midden-Limburg veel door je hoofd gaat. Juist in die drie kwartier moest ik weer aan die docent denken en aan mijn blog. En het feit dat behalve de boodschap van een eigen blog starten er dan dus elke dag een nieuw stukje op zou moeten staan. Waarover dan verdomme? Dat ik vandaag in Posterholt was? Dat ik hier 45 minuten lang naar hetzelfde huis aan de overkant van de straat sta te kijken? Ik ben gewend dat mensen mij voeden met hun verhalen. Over hun leven, hun werk, de producten of diensten die ze aanbieden. Daarover schrijf ik dan. Door zo'n blog moet je het uit jezelf halen of juist heel alert zijn op de wereld om je heen. En van een futiliteit een leuk verhaal maken. Dat is andere koek. Zeker om dat dagelijks te doen.
Terwijl ik ronddartel op 3 a 5 vierkante meter klinkt het nieuwe album van Paul McCartney door de oordoppen van mijn iPod. Het ene moment concentreer ik mij meer op de muziek, een ander moment ligt de focus meer op de teksten en luister naar wat Sir Paul mij te vertellen heeft. Ik sta er rond etenstijd en het ruikt in die straat naar Zoor Vleis. Het maakt me hongerig. Door de geur denk ik ook aan mijn moeder. 75 is ze inmiddels en door allerlei kwaaltjes steeds minder vitaal. Ze wordt snel oud. Vroeger waren alle mensen met 75 oud. Zoals mijn oma. Die was met 75 een echte oma. Tegenwoordig dienen mensen van die leeftijd nog op seniorengym te zitten en in de ringen te hangen. Voor mijn moeder zit dat er niet meer in. Bijna elke woensdag haal ik voor haar friet met zoor vleis. Daar geniet ze van. Hoewel ze niet goed meer op haar dagelijks eten en voedingspatroon let, likt ze bij dat gerecht telkens weer haar vingers af. Ik zou willen dat ik haar nog meer van dergelijke kleine dingen zag genieten.
Voor mijn werk kom ik vaker in kleine gehuchten. Altijd groeten mensen elkaar daar. Ook degene die ze niet kennen. Iemand zoals ik. Daar raakte ik vrij snel aan gewend en groet ook iedereen die me passeert in zo'n dorp. In Posterholt groette in die 45 minuten mij geen hond. Ja, een jong meisje dat op haar kleine fietsje heel stoer de stoep afstuiterde. Met een guitige en trotse lach keek ze mij aan. Na haar vriendelijke lach richting mij fietste ze onbevangen de wijde wereld in. Voor een kind is elk moment bijzonder. Vraag aan een kind wat ze die dag heeft gedaan en ze vertelt over tig verschillende dingen. Vraag aan een volwassene hoe zijn dag eruit zag en hij zegt: gewerkt en 's avonds met mijn vrouw naar een film gekeken. That's it! Misschien moeten we als volwassene de wereld weer bekijken en ervaren door de ogen van een kind. Of kan dat niet? Ik denk het wel. Maar letten op details is lastig als de waan van de dag je in toom houdt.
Op de weg terug naar huis kreeg dit verhaal al een beetje vorm. Is dit wat die docent bedoelde? Gewoon beginnen met schrijven? Leeglopen door je vingers? De wereld beschrijven? Waar leidt dit toe? Veranderen deze stukjes ooit in fraaie poëzie of zit dat niet in me en blijf ik tot in lengte van jaren (als dit blog dan überhaupt nog bestaat) in deze vorm/stijl schrijven? De tijd zal het leren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten