Recensie Bruce Springsteen - High Hopes

Dankzij een foutje bij Amazon.com mag de wereld nu al genieten van het nieuwe album van Bruce Springsteen 'High Hopes'. Officieel ligt deze pas vrijdag 10 januari in de winkel, maar eind vorige week lekte de plaat dus al uit. Eigenlijk wilde ik wachten tot de dag van release, maar ik vond het mooi om het nieuwe jaar te beginnen met het nieuwste album van één van mijn favoriete artiesten: Bruce Springsteen. Een plaat met toepasselijke titel voor een nieuw jaar: High Hopes

Een muziekliefhebber heeft de rare gewoonte om te vergelijken. Bij nieuwe bands zoeken we naar stijlen of namen van andere groepen. Bij nieuw werk van een gerenommeerde artiest kijken we terug naar eerder werk. Na de eerste luisterbeurt was bij mij de gedachte: 80% The Rising uit 2002 en voor de rest Magic uit 2007. Toen ik las dat diverse nummers van dit album in die periodes zijn geschreven, is die vergelijking niet zo vreemd. Het is dan ook vooral een ander album dan zijn voorganger Wrecking Ball uit 2012. Dit is meer een rockplaat waar veel ruimte is voor het gitaarwerk. In dit geval heel vaak van Tom Morello, de gitarist van Rage Against the Machine. Nee, verwacht geen sound die lijkt op deze band, maar het staat dus ook redelijk ver af van zijn voorganger vol Keltische invloeden.


Waar ik bij concerten van Springsteen als beloning het cijfer 10 nog te laag vindt. Daar blijft zijn plaatwerk bij mij vaak hangen om en nabij een 8 of - zoals anderen het beoordelen - 4 van de 5 sterren. Het is altijd hoge kwaliteit. Het is altijd prima. Maar de laatste keer dat Bruce voor mij dé cd van het jaar maakte is lang geleden. Maar, dat vormt geen enkel probleem. Integendeel. Liever constant een 8 dan de ene keer een ultiem meesterwerk en de volgende keer pure middelmaat. Bruce is gewoon altijd prima.

Na de eerste luisterbeurt waren High Hopes, Heaven's Wall, The Ghost of Tom Joad en The Wall voor mij de absolute favorieten. Het titelnummer was inmiddels al grijs gedraaid en valt op door het swingende blazers en percussiewerk. Heaven's Wall maakt grote kans een livefavoriet te worden. Een gospelnummer waar de zin Raise Your Hands vaak voorbij komt. Een track die mij meer dan vrolijk stemt. Een tegenstelling qua sfeer daarvan is The Wall waarin Bruce vertelt over een oude, overleden vriend wiens naam gekerfd staat in de marmeren muur die ter ere van gesneuvelde Vietnam-soldaten is geplaatst in Washington. Dit ingetogen nummer is misschien wel het beste nummer van de cd en kan zomaar hoog eindigen op het lijstje met beste tracks van 2014. Ja ik weet het; het jaar is pas twee dagen oud. Maar dit is een absolute klassieker in de dop. The Ghost of Tom Joad kennen we natuurlijk van het gelijknamige akoestische Springsteen album. Deze keer is het veranderd in een stevig rockend duet (zowel qua gitaar als qua zang) met Tom Morello. Fantastisch.

Inmiddels heb ik het album een stuk of vier keer beluisterd en stijgen ook andere nummers in waarde. Harry's Place, Just like Fire Would en Frankie Fell in Love zijn andere vrolijk rockende uptempo nummers. Dream Baby Dream is een voorbeeld van een track die de kracht van beeld bewijst. Springsteen bracht het nummer in september uit als ode aan zijn fans. De bijbehorende clip liet prachtige beelden zien van vrolijke of ontroerde fans tijdens zijn Wrecking Ball tour. Kippenvel. Echter zonder beeld blijft het wel een goed nummer, maar zijn de kippenvel momentjes verdwenen. Samen met The Wall zorgt het toch voor eenzelfde prachtige afsluitende sfeer die ook eerder op Magic waarneembaar was. Op die plaat waren Devil's Arcade (over soldaten in Irak) en Terry's Song (ode aan een overleden vriend)de twee ingetogen afsluiters. Een extra verwijzing naar de eerdere vergelijking met dat album.

Wie naar Down in the Hole luistert, zal direct roepen: "He, I'm on Fire." De sound van beide nummers is namelijk bijna gelijk. De Nederlandse Springsteen site Be True vond This is your Sword en Hunter of Invisible Game na een eerste luisterbeurt de twee minste liedjes van de plaat. Ik kan me daar in vinden. Het zijn de tracks die ook na 4-5 keer luisteren nog niet direct bekoren. Opvallend is echter dat producer Ron Aniello met name het laatst genoemde nummer als één van zijn absolute favorieten omschrijft in een interview met Rolling Stone Magazine. Misschien een groeibriljant?

Blijft over American Skin (41 Shots). Een nummer dat Bruce eind jaren 90 schreef en gaat over de moord door een politieagent op Amadou Diallo. Toen hij het tijdens de reunietour met de E-Street band in 1999/2000 live speelde was niet iedereen in Amerika gelukkig met de tekst. Boegeroep in de zaal en discussies bij politiekorpsen waren het gevolg.  Door de moord op Trayvon Martin vindt Springsteen het verhaal echter opnieuw actueel en zet het nu dus op plaat. Extra opvallend feit is dat de sax van de inmiddels overleden Clarence Clemons - net zoals op Harry's Place - hier te horen is. Ook het geluid van de andere overleden E-Street Band lid - toetsenist Danny Frederici - komt een paar keer terug op deze nieuwe plaat.

Volgende week vrijdag ligt het album dus in de winkels en ren ik naar Sounds in Venlo. Waarschijnlijk kan ik alle tracks dan dromen, maar het blijft een must en een genot om de echte cd dan - met hopelijk bijgevoegde teksten- te draaien. Bruce heeft zich wederom bewezen. Een topplaat en dat een kleine twee jaar na de vorige. Daar kunnen veel andere bands een puntje aan zuigen. Volgens de producer is zelfs de volgende plaat al klaar. Bovendien werkt Bruce aan reissues van zijn eerste twee elpees voor Born to Run, een boxset van The River en start volgende maand een nieuwe tour. Yep, The Boss is still the hardest working man in showbusiness.

Oh, voor het geval het nog niet duidelijk was: een dikke acht voor deze nieuwe Springsteenplaat!