Bloggen

Het beruchte gevaar waar veel bloggers mee te maken hebben, heeft zich ook bij mij weer voorgedaan. Na weken van enthousiasme is daar plots de stilte. Het eerste drukke weekend van het nieuwe jaar en de terugkeer van het normale leven zijn daarvan de belangrijkste reden. Alle goede bedoelingen ten spijt; zelfs het plaatsen van een simpel kort berichtje, foto, video of wat dan ook schiet er bij in. Ruim een week klonk hier de bekende oorverdovende stilte.

Verleden week sprak ik een andere blogger. Net zoals ik een freelancer die ook vaak in de avonduren bezig is. "Zelfs als je moe thuiskomt, kruip je toch nog even achter de computer om het stukje te lezen," biechtte hij eerlijk op. "En wie leest het? Waarschijnlijk geen hond," zo vervolgde hij met een zucht. "Geef mij maar Facebook waar je verzekerd bent van een vast publiek die waarderen wat je er op zet." Ergens zal hij een punt hebben. Ook ik heb regelmatig gedacht. Wie leest mijn hersenspinsels? En wie zit er echt op te wachten? Je moet het vooral zelf erg leuk vinden. Ja, ik weet goed waarom ik het doe. Die reden is bij de start van dit blog duidelijk naar voren gekomen. Mezelf presenteren, neerzetten, laten zien wie je bent, wat je doet. Gewoon opvallen in de massa. Wat dat aangaat zal mijn Amerikablog meer hout snijden. Dat is heel gericht. Dit is meer voor de vuist weg schrijven.

Vaak maak ik zelf gebruik van de combinatie blog en Facebook. Je schrijft een stukje en plaatst de link op je vriendenpagina. Al loert daar weer het gevaar van overkill. Ofwel overdaad schaadt. Dat vaste publiek krijgt dat verplicht dagelijks onder de neus geduwd. Een blog bezoek je vrijwillig. Elke dag over je huisdier of je kookkunsten vertellen, kan ook bij veel mensen een aversie oproepen. Of is Facebook als een krant met zijn vaste rubrieken waar je precies weet dat elke schrijver/redacteur zijn of haar 'eigen rubriek' heeft.  Zo plaats ik op die vriendensite sinds kort weer elke dag vijf beelden van de dag. Vijf dingen die mij deze dag zijn opgevallen. Een cd, een artikel, iets van mijn werk, een tv-programma of wat dan ook. Het vergt elke avond een minuutje of tien. Telefoon aansluiten, plaatjes op de Mac zetten, een fotoalbum aanmaken op Facebook, een regeltje of drie bij elke kiekje en klaar.

Terug naar het begin van dit stukje. Het gevaar van geen inspiratie, vergeten te bloggen, geen zin of wat voor reden dan ook. Eerder deze week sprak ik een fotograaf die afgelopen jaar een 365 dagen project had gedaan. Elke dag trok hij minimaal een uurtje uit om zijn dagelijkse kiekje te maken. Soms kwamen de onderwerpen vanzelf voorbij. Een andere keer was het zoeken en was het uurtje een must om iets te vinden. Maar hij deed het wel. Elke dag weer.

Misschien ben ik soms - geleid door de waan van de dag - wel te veel in mijn hoofd bezig om te letten op de wereld om mij heen. Of zie en hoor ik die bijzondere momenten wel, maar worden ze door diezelfde waan van de dag weer weggestopt. Dat voornemen om elke dag het hoofd leeg te laten lopen via je vingers op het toetsenbord… het blijft voor mij lastig. Daarom respect voor de mensen die het wel elke dag doen.