Ben ik een blogger?

Mijn naam werd afgelopen week plots gekoppeld aan het woord blogger. Even keek ik vreemd op. Ben ik een blogger? Voor mij is een blogger iemand met invloed. Een persoon die stukjes schrijft en daarmee voor reuring in de maatschappij zorgt. Waarschijnlijk is die gedachte te beperkt. Want eigenlijk ben ik volslagen idioot. Afgelopen week werd namelijk mijn vierde bestaande blog geboren. Weliswaar deze keer een samenwerking met fotograaf Leon Vrijdag; maar toch. Er staan vier van deze dingen op mijn naam. Waarschijnlijk ben ik dan inderdaad een blogger.

Ja, ik schrijf beroepsmatig voor veel vakbladen en zakelijke katernen. Maar het schrijven is ook iets hobbymatigs. De een tuiniert, de ander schildert of sleutelt aan auto's. Weer andere groepen zijn met honden of paarden bezig als tijdsverdrijf. En er zijn mensen die even los komen van de waan van de dag door een instrument te bespelen, te puzzelen, kokerellen of te sporten. En ik schrijf dus. Professioneel en voor de hobby. Voor mijn beroep zorgen de uitgevers dat het verspreid wordt, de eigen stukjes deel ik via social media. Over muziek, de Verenigde Staten, mijn eigen leven en nu dus ook over mijn stad: Venlo. Vier verschillende items die naar mijn mening niet op één blog passen. Voor elk is een ander publiek. De diverse blogs zorgen bovendien voor structuur en het kost in principe - behalve de vormgeving - geen extra moeite.

Het blog over de Verenigde Staten is in ruste. Begin dit jaar begon ik daar weer fanatiek mee, maar door omstandigheden volg ik het nieuws in Amerika slechts mondjesmaat. Om de juiste nieuws/opiniestukken te schrijven, moet iemand wel goed geïnformeerd zijn. En vooral het politieke nieuws in de USA verdient aandacht en tijd om te bestuderen. Tijd die ik nu helaas ontbeer. Spoedig hoop ik het weer op te pakken. Ik vind er uitdaging in om me in een onderwerp vast te bijten, research te doen en dat uiteindelijk in een helder stuk te verwoorden. Het was ooit de reden met schrijven te beginnen. Tijdens mijn studie psychologie deden wij als studenten regelmatig onderzoek en schreven een essay. Voor mij de mooiste momenten tijdens de opleiding. En tevens verhelderend omdat het besef begon te leven om journalist te worden. Om video's van Amerikaanse nieuwszenders te bekijken over actuele gebeurtenissen in de VS, de kranten uit dat land na te pluizen en de door mij niet begrepen onderwerpen op internet uit te zoeken, vind ik het fantastisch. Wie wil weten hoe dat Amerikablog er ongeveer uitzag, klik hier.

Die passie voor onderzoek kan ik wel weer kwijt in project dat ik samen met Leon Vrijdag gestart ben. Een blog met verhalen over de geschiedenis van Venlo. Het bestaat pas sinds afgelopen weekend. Toen ik bij de research van het onderwerp een aantal malen in het stadsarchief van Venlo dook, was daar weer dat gevoel: hier doe ik het voor. Hier zit de uitdaging die ik zoek. Een of twee keer per maand plaatsen wij artikelen plus foto's over een bepaald historisch onderwerp uit onze stad. Voor dat blog: klik hier.

Dan de laatste twee blogs. Over muziek en mijzelf. Dat zijn stukjes die geen moeite of research kosten. Ik schrijf ze in korte tijd, zijn een andere vorm van ontspanning. Mijn eigen gedachten vloeien via mijn vingers naar het toetsenbord de wijde wereld in. De muziekverhalen zitten in mij. Ik hoef ze slechts even op te roepen of wakker te schudden en ze staan op papier, in dit geval digitaal papier. Klik op deze link voor het muziekblog. Sommige stukjes schrijf ik alsof het een appje is.

Tenslotte dit medium: mijn eigen blog. Het zijn verhalen die plots in mij opkomen. En ook te vaak verdwijnen ze weer snel. Zoals een muzikant of tekstschrijver altijd een blokje bij zich heeft of midden in de nacht wakker wordt om een idee vast te leggen. Hetzelfde gebeurt in mijn hoofd. Ik zie, hoor of ervaar iets en er ontstaat iets in mij. Schrijf ik het niet op, dan is het weer snel weg. De meeste verhalen die in mijn hoofd opkomen, verdwijnen vaak weer net zo snel omdat ik niet de tijd had even iets op een stukje papier of in mijn telefoon te schrijven. Een voorbeeld. Afgelopen week bezocht ik nog één keer mijn lagere school voor de laatste plichtplegingen van de reünie (zie het stukje hieronder). Na het bezoek trok ik de deur achter me dicht. Boem! Dicht! Voor het laatst. Direct ontstond weer een verhaal, een blog in mijn hoofd. Het kreeg vorm toen ik naar huis liep. Eenmaal daar aangekomen, had de waan van de dag mij weer in zijn greep en verdween het verhaal. Ergens! Achter in mijn hoofd. Weg. Niet verdwenen, maar onvindbaar. Als iets of iemand weer even de juiste snaar bij mij raakt, komt het misschien weer terug. Of een ander verhaal. Als ze eenmaal in mijn hoofd zitten, is het kinderspel om ze hier te plaatsen. Als de rust in mijn leven weer enigszins is teruggekeerd, krijgen de persoonlijke blogs misschien ook weer meer tijd en ruimte. Voorlopig dus één per week hier, maar wel dagelijks op mijn muziekblog en dan zijn er nog die andere twee. Ja, eigenlijk moet ik gewoon toegeven: ik ben een blogger.

Rob