Zelf heb ik daar ook vaak over nagedacht: is mijn eigen huis mijn thuis? Ik woon in een fantastisch monumentaal pand. Een plek waar ik als kind al kwam en nu sinds 2.5 jaar woon. Hier kan ik doen en laten wat ik wil. Heb hier alle ruimte. Ik bepaal zelf wanneer en wat ik doe. Geen vrouw, geen kinderen. Sterker: er is voor mij als freelancer geen baas die mij verplicht om elke dag op een bepaald moment van huis te vertrekken of te zeggen wanneer ik weer terugkeer. Ik ben volledig baas over eigen agenda. Als vrije jongen bevalt me dat uitstekend. Maar is dit ook mijn thuis? Het is een gedachte die vaker in mij opkomt. Een ouderlijk (t)huis is er namelijk ook niet meer. Dat maakt een vergelijk lastig.
Sinds gisteravond weet ik echter gelukkig weer hoe het voelt om thuis te komen. Er was op deze fraaie zomerse herfstdag een reünie van mijn zesde klas van de lagere school. Vanaf het eerste moment was het duidelijk: dit was thuis komen. Een groot deel van de groep zie ik nauwelijks meer; velen heb ik sinds ons vertrek van de Venlose Sint Martinusschool niet meer gezien. Dat vormde echter geen enkele belemmering voor een hartelijk avondje. Het voelde geen enkel moment vreemd, raar, onwennig of ongemakkelijk. Dit was de groep mensen waarmee ik groot ben geworden, waar ik me goed bij voelde en die ik ken. Ook al hebben we elkaar sinds de jaren 80 niet of nauwelijks meer gezien. Is het klef om te zeggen: het voelde als een warm bad? Misschien, maar het was goed om weer even onderdeel van een groep vertrouwde mensen te zijn. Mensen die een verleden delen. Mensen die tijdens een belangrijke periode van hun leven samen veel hebben meegemaakt. De jaren dat je opgroeit, keuzes maakt, je ontwikkelt en steeds zelfstandiger wordt.
Ooit zei een vriend tegen mij: Hoe belangrijk nieuwe contacten en vrienden ook zijn; met de personen van vroeger blijf je een speciale band houden. Het zijn diegenen die bij je ouderlijk huis over de vloer zijn gekomen. Die de thuissituatie kennen en die misschien zelfs wel zijdelings of van een afstand de belangrijkste gebeurtenissen uit je leven zijn blijven volgen. Mijn klas bestond grotendeels uit kinderen die in het centrum van Venlo woonden. De meeste ouders hadden een eigen zaak of bedrijf dus ook zij kenden elkaar. Het verstevigde de band.
Niet alleen bij mijzelf, maar ook bij de anderen was dat gisteren voelbaar. Bepaalde grapjes, verhalen, opmerkingen vormen onderdeel van ieders verleden. Soms is een blik, een hint of wat dan ook voldoende om elkaar te begrijpen. En het was ook mooi om te horen wat er van iedereen is geworden. Ook het schoolgebouw droeg daar natuurlijk aan bij. Dat was ons tweede thuis. Al voelde dat toen waarschijnlijk niet zo. Gisteravond voor mij in ieder geval wel. Een van de mede-organisatoren zei nadat iedereen de school had verlaten. "Ik voel me nu even alsof wij die ouders zijn die na het vertrek van de gasten overblijven in de stilte." De kloek was vertrokken. Het feest - waar we een half jaar naartoe hebben geleefd en gewerkt - was voorbij. De plek waar tot een paar minuten daarvoor een huiselijke gezelligheid heerste was weer leeg. De posters van Abba, KISS, Dolly Dots en The Police waren alweer verdwenen. Het was weer de docentenkamer van de school geworden. En het lokaal van klas 6 van toen was weer gewoon het lokaal van groep 8 van nu. Tijd om af te sluiten. Tijd om naar huis te gaan.
Romantiseer of idealiseer ik hiermee het verleden? Nee. Want het is ook een gevoel dat je soms met nieuwe vrienden of mensen uit latere periodes van het leven kunt hebben. Maar toch, heeft deze groep van toen iets speciaals. Normaal ben ik niet zo van reünies. Deze wilde ik voor geen goud missen. Sterker, ik had deze middag en avond zelf mee georganiseerd. Het idee om vaker bij elkaar te komen, is al geopperd. Daar ben ik zeker bij. Ik wil in de toekomst nog wel een paar keer dankzij deze groep mensen thuiskomen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten