Rob's Ouwe Lullen Tour deel 10: Santana - Ziggo Dome, Amsterdam.

Het is deze week een beetje een mini-Woodstock in Rob's Ouwe Lullen Tour. Vanavond was het de beurt aan Santana, donderdag mag The Who bewijzen hoe fit ze nog zijn. Volgens mij twee van de weinige bands van het befaamde rockfestival uit 1969 die nog steeds op het podium staan.

Carlos Santana refereerde er vanavond ook een beetje aan. De gitaargod sprak over het muzikale tijdperk waarin hij opgroeide en noemde o.a The Doors en Jimi Hendrix. "And we're still here," zo klonk het bijna verontschuldigend.

Ruim 2.5 uur stond hij met zijn band op het podium en dat tijdsbestek kunnen we het beste in 2 delen. Het eerste anderhalf uur was fantastisch. Wie naar Santana gaat, gaat niet specifiek voor de hits, maar vooral voor zijn magistrale gitaarwerk en natuurlijk ook een beetje voor het percussiegeweld. Dat was er in die eerste 90 minuten volop, met hier en daar een hit; Maria Maria, Europa, Black Magic Woman et cetera. 

Opvallend aspect: we zaten voor de eerste keer echt in de nok van de Ziggo Dome en het geluid klonk als de welbekende klok. Vanaf de eerste seconde was alles glashelder en loepzuiver. Die plek op de één na de hoogste rij van deze Amsterdamse concerthal was tevens een nadeel. Ik voelde nergens de interactie. Nergens voelde ik het zweet van de artiesten op de bühne. Als je beneden op 'het veld' staat; dan is er die interactie wel. Jammer, maar geen onoverkomelijk probleem voor deze ene keer omdat Carlos en band in topvorm waren, maar ergens na dat eerste anderhalf uur ging het mis. Carlos en band raakten - in ieder geval - mij kwijt. De spanning was er uit, het werd een tikkeltje gezapig. Zeker toen hij aan zijn toegiften begon. De man met tig klassieke albums en zoveel hits vond het nodig om covers te gaan spelen. In totaal kwam 3x Michael Jackson voorbij, Roxanne van The Police, maar ook de jaren 50 klassieker: Tequila en meer van dat werk. 

Plots was Santana veranderd in een bruiloften- en partijenorkest. Een weliswaar perfect spelend combo, maar het hart en de ziel waren er uit. Het klonk enigszins gezapig. Het muzikale vuurwerk was weg. Deze tour draagt de naam Corazon(hart), maar juist dat aspect was volledig zoek. De muzikanten hadden het naar hun zin, maar ergens snakte ik weer naar Santana-klassiekers of gewoon eigen nieuwe werk.
Geen Well Alright, She's Not There of Samba Pa ti, maar populaire deuntjes die iedere gemiddelde coverband op zijn repertoire heeft staan. Ik dacht bij het inzetten van de jaren 90 hit Smooth nog even: Santana snapt mij weer, maar nee. Het kwam niet meer goed. Muzikaal klonk het prima, maar het bleef tevens steriel. Jammer. Het was het eerste concert van zijn Europese tour en ik ben benieuwd of het tweede deel van zijn setlist op het einde nog overeind staat. Want waar de mensen in de eerste helft nog regelmatig dansend in de gangpaden stonden, daar was dat fenomeen in het laatste uur niet meer te zien. 

Zoals gezegd: deze keer geen frontrow plek, dus zijn de foto's ook navenant. Van grote hoogte gemaakt en daar kon mijn camera ook niets aan veranderen. Het is dus een plek waar ik sowieso nooit meer zal gaan zitten. Als muziekliefhebber wil ik de band echt zien en voelen. Dat kan daarboven helaas niet.

Rob