Een bijzondere week

Dit is een bijzondere week. Niet alleen presenteerde mijn broer Jac gisteravond zijn eerste boek 'Demonen' - zie deze link voor meer info - maar er is meer. Aanstaande zondag ziet de debuut-cd van de nieuwe band waarbij mijn buurman zanger is het levenslicht. Tussen deze twee events door, beleef ik ook nog een reünie van mijn zesde klas van de lagere school.

Qua werk vormen deze maanden altijd de drukste periode van het jaar. Waarom, zo vroeg iemand mij nog deze week. Een echte verklaring kan ik niet geven, maar waarschijnlijk heeft het te maken met extra edities en het toewerken naar de laatste uitgaves van het jaar. Alles dient op tijd binnen te zijn. Deze week merkte ik vooral de hectiek. Diverse telefonische interviews, wat reisjes door het land plus veel telefoontjes, mails en ander regelwerk. Daar tussendoor fietsen dus een aantal bijzondere momenten. Een beetje voor mij, maar vooral voor andere mensen. Momenten die eigenlijk veel meer aandacht verdienen dan ze nu krijgen.

De boekpresentatie van mijn broer is inmiddels voorbij. Het was een aparte ervaring. Mede door de dagelijkse hectiek was het vooraf al een aparte dag. Een zakelijke trip naar Kerkdriel was op het laatste moment ingepland. Ik ben van mening dat op dagen als deze eigenlijk de gebeurtenis centraal dient te staan. Het komt tenslotte niet iedere dag voor dat mijn broer een boek presenteert. Ik wil daar dan naar toe leven, een bepaalde trots voelen en eventueel nog iets mee regelen of helpen. Die eerste keer is altijd bijzonder. Daar moet je van genieten. Hij bleef er zelf nuchter onder, had geen idee wat op hem af kwam.

Ik was voor mijn doen laat; kwam pas tien minuten voor aanvang naar binnen. Mijn voorkeur gaat er naar uit om alles goed voor te bereiden, ruim op tijd te zijn, bij voorkeur te acclimatiseren; noem het sfeer proeven. Misschien huist er in mij wel iets van een controlfreak. Plots sta ik in een zaaltje dat volloopt met mensen die al een groot deel in ons leven aanwezig zijn. Familie, vrienden, kennissen. Het liefste wil ik met iedereen even een babbeltje maken, eigenlijk naast iedereen gaan zitten. Ik voel me medeverantwoordelijk; als broer ben ik misschien ook wel een stukje gastheer. Jac is bezig met andere zaken. Terwijl die mensen de zaal betreden, realiseer ik mij weer dat de twee belangrijkste personen er niet zijn: onze ouders. Ik verdrijf het gevoel direct. Het is vreemd. Hun familie en vrienden zijn er. Zij niet. Met alle waan van deze dag zorgt dat enigszins voor een emotionele achtbaan.

Het was een succesvolle avond. Zoals een vriend al na afloop tegen mijn broer zei: "Je hebt je prestatie nu geleverd. Maak je niet druk om de verkoop. Het boek is klaar. Daar gaat het om." Maar iedereen weet natuurlijk dat een schrijver ook de hoop heeft dat het boek verkocht, gelezen en vooral ook gewaardeerd wordt. Dat zullende de komende weken en maanden uitwijzen. De reis om het boek te presenteren is voorbij. Nu begint een nieuwe trip. Promotie, recensies, verkoop en reacties. "Iedereen mag er nu van vinden wat hij of zij wil. Dat is met alle vormen van kunst en cultuur," zo zei presentator Sef Thissen terecht.

Zondag is een volgende presentatie. Mijn buurman is zanger. Tot nu toe van diverse lokale acts. Maar nu wordt het groter. Misschien moet ik zeggen: is het al groter. Hij zingt in de Guy Smeets Band. De formatie rondom een 16-jarige stergitarist. De Limburgse Joe Bonamassa? Misschien. Afgelopen zomer zag ik ze voor de eerste keer live tijdens het Zomerparkfeest in Venlo en ik was onder de indruk. Een formatie met een volwassen geluid. Via Facebook zie ik dat mijn buurman, Guy en de andere bandleden wekelijks optreden. Door heel Nederland en zelfs al daarbuiten. Nu komt er dus ook die eerste echte plaat. Zondag is de lancering. Voor de Guy Smeets band een bijzonder moment. In het nieuwe poppodium van Venlo: Grenswerk. Ik ben er vanzelfsprekend bij.

Tenslotte onderga ik zaterdag nog a trip down memory lane. Die dag sta ik oog in oog met mijn voormalige klasgenoten van de Sint Martinusschool in Venlo. Velen heb ik al jaren niet meer gezien of gesproken. Misschien een aantal wel al niet meer sinds toen. Ook dit is iets wat je als mens niet dagelijks meemaakt. Misschien is het wel de laatste keer dat we op deze manier samen komen. Er is gelukkig al voldoende voorpret geweest. Ik had de eer om onderdeel van de organisatie te zijn. De eerste herinneringen zijn al verteld. Sommigen waren door mij volledig vergeten, andere momenten keerden weer terug. En zo zal dat zaterdag ook gaan. We zijn ouder geworden, hebben meer levenservaring en de meesten hebben zelf kinderen die een lagere school bezoeken. Iedereen heeft zijn verhaal. Ik hoor ze zaterdag en kijk er naar uit.

Rob