Dat ongrijpbare fenomeen

Het was ergens iets na half negen, afgelopen vrijdag. De 32e minuut van de wedstrijd VVV-NEC. Melvin Platje zet de thuisclub met een echt spitsendoelpunt op een 1-0 voorsprong. Op dat moment gebeurde er iets in Stadion De Koel. Een ongrijpbaar en niet te bevatten of omschrijven fenomeen daalde neer op de spelers en supporters van de Venlose club. Het was een heilig moment; alsof een hogere macht alles met een geel-zwart hart weer kracht gaf.

Het was niet mijn doel om die dag negatief te zijn, maar als ik al met iemand over de wedstrijd sprak dan waren daar uitdrukkingen als 'laatste potje van deze voetbaljaargang' of 'het nieuwe seizoen, begint morgen al'. Tevens stuurde ik een twitterbericht de wereld in waarin iets stond als 'vanavond afscheid van keeper Mäenpää'. Toen bij mij de onderliggende boodschap doordrong, wiste ik het bericht weer snel. Ook Dagblad de Limburger sprak in een beschouwing al over een verloren seizoen. Die 90 minuten van vrijdag leken niet meer van belang. De focus was al gericht op de transferperiode. De conclusie was getrokken. Dit was met recht een verloren seizoen.

Vlak voor de wedstrijd liet een vriend weten vanwege een verjaardag niet in het stadion te kunnen zijn. We hadden een week of twee eerder afgesproken nog een keer samen een wedstrijd van VVV te bezoeken en dan onze oude plek aan de lange onoverdekte zijde in te nemen. "Niks aan te doen," zo appte ik hem terug. "Spreken we ergens van de zomer af bij een oefenpotje of direct in augustus bij het begin van de nieuwe competitie."

Ik was me wederom niet bewust van de achterliggende boodschap van mijn bericht. De ontvanger wel. Die reageerde gevat:"Ik zie je optimisme. #playoffs'. Er verscheen een lach op mijn gezicht. Weer was ik er in gestonken, zonder dat ik met de pest in mijn lijf in het stadion zat of negatief gestemd was. Nee, sterker: ik had er zin an, maar keek vooral uit naar volgend seizoen. Dit seizoen was op die 90 verplichte minuten na voorbij. De opkomst van de spelers onderstreepte mijn gevoel. Natuurlijk was de erehaag die de spelers van VVV-Venlo voor de kampioenen uit Nijmegen vormde fantastisch. Ik had er zelf in de week voor de wedstrijd ook over nagedacht. Hulde voor de initiatiefnemer. Maar daarna zag ik dat de spelers van NEC een beetje onwennig omkeken: komen die gekke Venlonaren nu nog? Wat volgde was een zouteloze gang van 22 spelers naar de middenstip die niet paste bij de erehaag van 30 seconden eerder. Waar dit eerbetoon in Engeland gewoon is en iedereen zijn rol kent, daar leken de acteurs van afgelopen vrijdag zich toch niet helemaal prettig te voelen bij deze plichtpleging. "De lamlendigheid waarmee ze het veld oplopen, geeft inderdaad aan: laatste pot," dat was de zin waarmee de korte digitale conversatie met de vriend die op die verjaardag was eindigde.

En toen was daar die 32e minuut met een typische spitsengoal van Melvin Platje. Een 4.000 paar armen rezen naar de hemel om vervolgens snel in de binnen- of broekzak naar de grootste vriend van deze avond te grijpen: het mobieltje. Deze trouwste vriend van de moderne mens vertelde dat bij Sparta-De Graafschap nog de bekende brilstand op het scorebord stond. Voor hen die niet bekend zijn met het belang van deze avond: bij puntverlies van Sparta zou VVV mee mogen doen aan de play-offs om promotie naar de eredivisie. En we geloofden er plots allemaal heilig in. Dat niet te omschrijven fenomeen had zich van iedereen met een geel-zwart hart meester gemaakt. Er gebeurde iets op het veld en op de tribunes. Er was geloof. Geloof en hoop op een goede afloop.

Over die - pak em beet - 15 seconden (het moment dat de voet van ene Platje de bal raakte en het volgende moment dat de 0-0 tussenstand in Rotterdam tot iedereen doordrong) kunnen boeken geschreven worden. Sterker: daarvan zou iedere zichzelf respecterende regisseur een prachtige film of indrukwekkende documentaire kunnen maken. Waar is dat fenomeen? Hoe ziet het eruit? Waar komt het vandaan? Wat is de ware kracht? Niemand die het weet. Wat wel duidelijk was: het fenomeen nam in het volgende uur sterk aan kracht toe. Het zorgde voor een avond waarop iedereen op een bepaald moment weet: dit kan niet meer mis gaan. En het ging niet meer mis: VVV won, Sparta speelde gelijk. De Koel roerde zich weer. Voor het eerst sinds… zeg het maar: twee, drie of misschien wel vier jaar.

VVV mag daardoor vanavond voor de 21e keer in de historie van de club mee doen aan de nacompetitie/playoffs. Minimaal twee, maximaal zes wedstrijden. Niemand kent het verloop. Reguliere krachten zijn niet bepalend. Macht en geld zijn niet zaligmakend. Want vaker dan ooit zal het fenomeen van zich doen spreken. Het fenomeen gaat krachten los maken. Bij wie of waar? Dat is het mooie van dit niet bevatten verschijnsel. Het daalt neer: als niemand het verwacht. In Oss, Emmen, Breda, Venlo of waar dan ook. "VVV heeft het momentum niet meer," aldus een verslaggever van VI-radio vanmiddag toen hem de vraag werd voorgelegd of de Venlonaren een kans hebben in de play-offs. Daar kan hij wel eens gelijk in hebben; maar hij hield geen rekening met dat ongrijpbare fenomeen. Net zoals ik afgelopen vrijdag niet.

Rob