Wel of geen charme offensief?

Het is alweer een maand of twee geleden, ergens begin maart. Ik was vanwege een interview op de terugreis vanuit het hoge Noorden. Op mijn voicemail stond het bericht van een dame van het Vincent van Gogh. Ze had mijn brief gelezen en wilde met spoed een gesprek. De inhoud van de brief ging over de uitspraak van de klachtencommissie over onze klacht jegens een Geriater in Vincent van Gogh (Wangedrag, onduidelijkheid over het gebruik van medicijn, misstanden op de afdeling et cetera). De uitspraak was zowel bedroevend als lachwekkend. Maar zoveel was ons tijdens de zitting in november al duidelijk geworden. Mijn broer en ik waren de boosdoeners. Wij hadden in 2014 tijdens onze correspondentie en contacten met de kliniek (waar onze dementerende moeder bijna 11 maanden psychisch werd mishandeld) de woorden jurist en pers laten vallen. Schande, zo oordeelden de leden van de klachtencommissie. Wij waren degene die de hoofdschuldige waren als het ging om slechte communicatie. Ik liet de kwestie even rusten, maar besloot toch om nog voor één keer mijn hart te luchten en stuurde op 20 februari een brief naar Vincent van Gogh. Een reactie hadden wij niet meer verwacht. 

Ik belde het nummer van de mevrouw die het voicemailbericht had achtergelaten. Ze was blij dat ik zo snel reageerde en liet weten geshockeerd te zijn door de inhoud en de toon van mijn brief en wilde met spoed om tafel. Ik hoorde haar enigszins verbaasd aan. Een jaar lang waren wij beschimpt en als lastpakken weggezet en nu had ik iemand aan de lijn die door de toon van mijn brief was aangeslagen en met spoed een gesprek wenste. "Mevrouw, ten eerste zijn wij klaar met Vincent van Gogh en ten tweede: wie bent u eigenlijk?" De dame aan de andere kant van de lijn had wel haar naam genoemd, maar wat haar relatie tot de kliniek was, was voor mij onbekend. "Ik ben de hoogste baas. Boven mij komt niemand meer. Ik ben de Voorzitter van de Raad van Bestuur." Goed, dat was andere koek. Toch wilde ik eerst met mijn broer overleggen of we alsnog met haar in gesprek wilde gaan. "Ongeacht in welk bespreking ik zit, als uw nummer in mijn display verschijnt, neem ik direct op." Ze leek echt serieus en iets in mij slaakte een kleine zucht van opluchting.

Uiteindelijk stemden mijn broer en ik in met een gesprek en al de volgende dag werden wij ontvangen op de locatie Venlo. Een assistente heette ons meer dan vriendelijk welkom. Zij toverde direct een uitrijkaart tevoorschijn. "Dan hoeft u geen kosten te maken voor het parkeren," zo liet ze met een allervriendelijkste lach weten. In de vergaderruimte zat de Voorzitter van de Raad van Bestuur plus de Geneesheer Directeur. Op de tafel stond een grote schaal met luxe broodjes. "Wat gaat hier allemaal gebeuren," zo flitste het door mijn hoofd. Wij kregen plotseling overal gelijk in. De uitspraak van de klachtencommissie was niet juist, er was toch plots meer onrust rondom die arts en alles was tot nu toe wel bijzonder ongelukkig verlopen. Het had alle schijn van een charmeoffensief. Hoewel dit ontkend werd, twijfel ik daar nog steeds aan.

Wij kregen een soort van helpende hand aangereikt. Zij wilden gezamenlijk naar een oplossing toewerken. Maar in in principe was het te laat. Onze moeder is bijna elf maanden lang geestelijk mishandeld. Wij zijn door een arts bedreigd en geïntimideerd geworden. Hij betichtte ons van leugens en deed uitspraken als "Ik had jullie moeder bijna van de afdeling afgeflikkerd." Diverse andere personeelsleden benaderden ons redelijk cynisch, zette ons het mes op de keel of lieten telkens weer blijken hoe lastig wij wel niet waren. Ik had deze misstanden vele malen via mails naar diverse betrokkenen duidelijk gemaakt, maar er gebeurde niets. Echt totaal niets. Een helpende hand was voor ons te laat. Zeker voor onze moeder, maar ook wij zijn bijna het hele jaar 2014 door een hel gegaan en werden totaal niet serieus genomen.

Het was echter ons doel om andere mensen (patiënten en hun families) te beschermen tegen het gedrag van deze narcistische en bijzonder agressieve arts. De man die waarschijnlijk een angstcultuur binnen de kliniek creëert. Door nu de helpende hand te accepteren, konden wij dat doel misschien toch bereiken. Inmiddels loopt een onderzoek door een extern bureau op de afdeling waar onze moeder verbleef. Tijdens gesprekken in de afgelopen weken en schriftelijke correspondentie kwam echter nooit meer de naam van die arts terug. Laat staat zijn gedrag. Het heeft er inmiddels alle schijn van dat het onderzoek voor de goede vorm wordt uitgevoerd. Net zoals bij de klachtencommissie lijkt de focus puur gericht op 'enigszins ongelukkige communicatie'. De uitslag van het onderzoek denken wij dan ook te weten. Wie betaalt, bepaalt… toch? Een aanpassing van een aantal protocollen, een tik op de vingers voor deze of gene en daarna… niets meer. Als dat zo is, kan ik nu al zeggen: helaas, wij gaan door.

Dagblad de Limburger publiceerde vanmorgen uitgebreid over deze kwestie (Zie hier onder. Door op de afbeeldingen te klikken worden deze vergroot). Het is onze hoop dat er nog veel meer lotgenoten cq slachtoffers van deze gevaarlijke arts zich melden. Twee personen hebben gelukkig inmiddels van zich laten horen. Komt dit verhaal je bekend voor: meld je dan. Bij mij, maar in ieder geval niet bij Vincent van Gogh zelf.

Rob