Nee, ik heb er toen niets van op TV gezien. Ons gezin was op zaterdag 13 juli 1985 onderweg naar het vakantieadres: Parco del Garda in Garda. Maar tijdens de autorit op die zaterdag en op het moment van aankomst bij het bungalowpark hoorde ik flarden van wat zich afspeelde in het Wembley Stadion te Londen en het JFK Stadium in Philadelphia. In mijn herinnering zijn dat stukjes van optredens van Madonna, Sting, The Power Station, Paul Young en de finale in Londen met Do they know it's Christmas. Ik hoorde het op de radio van mijn draagbare radio/cassettespeler. Misschien ook wel bij een tankstation of die avond in een restaurant aan het Gardameer. Live Aid was op 13 juli 1985 namelijk overal. De wereld was in de ban van de muziek voor het goede doel.
De betekenis van muziek was toen anders dan nu. Een evenement als Live Aid kun je anno 2015 niet meer neerzetten. Niet meer van die omvang. Maar vooral niet meer met zoveel impact. Tien jaar geleden, in 2005, is het nog een keer geprobeerd. Op nog meer locaties. Met nog veel meer artiesten, maar de historische waarde van 1985 wilde op 2 juli 2005 (ondanks de reünie van Pink Floyd) maar niet lukken. De wereld was veranderd. De interesse van de mensheid was anders. Waar in 1985 tientallen miljoenen mensen 17 uur lang aan de tv gekluisterd zaten, daar pikte de wereld twintig jaar later slechts sporadisch wat stukjes mee. Leuk, grappig, goed, maar nergens historisch. Als we over Live Aid praten, dan gaat het over Live Aid 1985. Veel mensen zullen nu waarschijnlijk zelfs verbaasd opkijken als ze van deel 2 in 2005 horen.
Zoals gezegd: ik zag er niets van. Ja later. Stukjes op TV en dankzij de DVD box die in 2004 was uitgebracht. Maar toch is de grootsheid en de impact van toen dertig jaar later nog voelbaar. Mijn timeline op Facebook stond vandaag vol met foto's en video's van die 13e juli 1985. De jeugd van toen reist weer even terug in de tijd en kijkt weer ademloos naar historische optredens van Queen, U2, Mick Jagger, Madonna, Sting, David Bowie of die legendarische finales in beide steden. De zee van mensen in beide stadions blijft indrukwekkend. De wereld was weer even één. De mensen hadden nog het geloof dat artiesten de wereld konden veranderen. Later zijn muziekprojecten voor het goede doel volledig belachelijk gemaakt. Waarschijnlijk door de eindeloze stroom die na Live Aid en USA for Africa op gang kwam. Overdaad schaadt. Helaas ook in dit geval.
Zoals gezegd: de impact en het belang van muziek is anno nu anders. De magie is verdwenen. Alles is vanzelfsprekend. In de afgelopen twintig jaar zijn er nauwelijks meer sterren opgestaan van het niveau Bowie, Jagger, McCartney, Mercury, Sting of Bono. Stemmen en persoonlijkheden die generatie na generatie blijven boeien. Muziek is door de digitalisering vaak verworden tot een wegwerpproduct. iedere dag een nieuwe trend. Niets tot weinig beklijft. Het is geen onderdeel meer van het dagelijks leven zoals bijna de hele Westerse wereld op 13 juli 1985 17 uur lang aan radio en/of tv gekluisterd was. Waar je ook was, er moest tijdens die dag minimaal een radio mee om te kunnen blijven luisteren. Om bij te blijven. Om niets te missen.
Zoals ook mijn broer en ik probeerden te luisterden; met zo'n immens grote jaren 80 koptelefoon op ons hoofd. Achterin de auto die over het smeltend asfalt van de Italiaanse autowegen raasde. Het was al dag drie van de vakantie, maar volgens goede traditie was de heenreis al een essentieel onderdeel van de vakantie en stonden er twee overnachtingen op het programma. Op dag 3 vertrokken we vanuit de laatste overnachtingsplek in Oostenrijk naar het Gardameer. Het was de laatste zomervakantie met onze ouders. We luisteren tijdens die rit over de Oostenrijkse en Italiaanse autobanen naar de stemmen van onze helden. Later in het bungalowpark en tijdens die eerste mooie Italiaanse zomeravond van die zomervakantie bij restaurantjes langs het Gardameer zongen of neurieden we weer zachtjes mee. Misschien slechts in ons hoofd. Maar wij hoorden wat er in Londen en Philadelphia gebeurde. Overal stond een tv of radio aan. Rockin all over the World. Radio Ga Ga. Get into the Groove. In the Air Tonight. Do they know it's Christmas. Die hit van Band Aid waar het liefdadigheidsproject ruim een half jaar eerder mee begonnen was. Een kersthit in de zomer. En we zongen ook laat in de avond op 13 juli 1985 terwijl we genoten van echte Italiaanse spaghetti weer mee. Feed the World!! Die weken in juli 1985 waren dus om meerdere redenen historisch.
Rob
Geen opmerkingen:
Een reactie posten