Wat Rob Zegt: Met VVV op trainingskamp in Bardolino

Eigenlijk twijfelde ik of ik die zomer nog wel met de familie op vakantie zou gaan. Waarom? Ik kan het nu niet eens meer zeggen. Wij gingen naar hetzelfde prachtige bungalowpark aan het Gardameer als een jaar eerder en dat was mij uitstekend bevallen. Incidenten waren er ook nooit geweest. We reisden altijd met bevriende gezinnen, dus er was zeker voldoende afleiding. Waarschijnlijk wilde ik als jonge tiener gewoon een beetje dwars liggen.

"Ik weet nu wel zeker dat je met ons mee op vakantie gaat," aldus mijn vader op maandagochtend 3 juni 1985 terwijl hij met zijn vinger naar een artikel in de speciale promotiebijlage van de krant wees. Het was de dag nadat (toen nog) FC VVV door een benauwde overwinning (2-1) op Eindhoven naar de eredivisie was gepromoveerd. Die penalty van Remy Reynierse in de 91e minuut. Die strafschop die aan alle onzekerheid een einde maakte en stadion De Koel deed ontploffen. Dat artikel maakte melding over een speciaal trainingskamp dat de Venlose club een maand later tijdens de zomervakantie in Italië zou beleggen. Een week lang zweten in Bardolino. En Bardolino lag op slechts 2 kilometer van dat mooie bungalowpark in het plaatsje Garda waar wij verbleven. Weg twijfel. De reis naar het Gardameer kon ineens niet snel genoeg beginnen.

Het was die zelfde zomervakantie van Live Aid (lees dit artikel). De laatste met mijn ouders en dus in meerdere opzichten een bijzondere. Behalve de selectie, technische staf en enkele bestuursleden waren er vanzelfsprekend verder geen Venlonaren. Behalve wij. Het was ook voor de spelers dan vreemd dat plots een boekje over de promotie onder hun snufferd werd gelegd met het verzoek om de cover te signeren. Nog groter was de verbazing van doelman John Roox toen hij tijdens de training een waterslang richting zijn mond bracht om de dorst te lessen en daarbij in plat Venloos van onze kant de waarschuwing hoorde: "John! Kiek oët! Det water mosse neet drinke!" Zijn eigen dialect had de keeper zo ver van huis niet verwacht.

Uw blogger in wit shirt volgt aandachtig de wedstrijd.
Daarachter mijn vader en broer.

We bezochten twee oefenwedstrijden en een training. Wie de tegenstanders waren? Zo goed als zeker de eigenaar van het ministadion (met één tribune): Bardolino Calcio. Maar de andere tegenstander weet ik echt niet meer. Bij de twee oefenwedstrijden waren behalve wij en de lokale voetbalfans ook enkele tientallen Hollandse vakantiegangers aanwezig. Blijkbaar had de club reclame gemaakt op campings en vakantieparken. Anders kan ik die opkomst niet verklaren. En als nieuwbakken eredivisieclub was FC VVV natuurlijk toch aantrekkelijk voor een beetje Nederlandse voetballiefhebber. De uitslagen van die potjes? Al slaat u mij dood. 0-4? Dat komt in mij op. Maar of het klopt? Geen idee. Onze landgenoten wilden van alles weten over mijn cluppie. Want ja, als jonge tiener was ik nog bloedfanatiek supporter.

Veel foto's zijn er die dagen niet gemaakt. Met dezelfde mogelijkheden van nu waren er zeker tientallen kiekjes geschoten. Van wedstrijden, spelers, selfie's et cetera. Toen moest ik het stellen met een jaren 80 toestel inclusief rolletje voor 24 foto's. Misschien had ik nog een extra rolletje kunnen kopen, maar het ontwikkelen was duur en ik nog zuinig. Dus meer dan 4-6 foto's van dat bijna vergeten stukje historie van de Venlose club zijn er door mij tijdens die prachtige vakantie aan het Gardameer niet gemaakt. En de plaatjes die wij maakten, zijn natuurlijk niet van al te hoogstaande kwaliteit. Maar wij waren er bij. En ik vond het bijzonder om dat als supporter mee te maken.

De conditie van het veld van Bardolino Calcio was overigens trouwens bedroevend slecht. En dat is een understatement. Op bepaalde plekken lag meer zand dan gras. Maar het heeft de spelers van VVV misschien gehard. Want na het trainingskamp in Bardolino volgde één van de meest succesvolle periodes uit de historie van de Venlose club. Vier jaar eredivisie. Met onder andere twee maal een vijfde plek. En ik? Ik had maar mooi dat historische boekje met handtekeningen van alle spelers en een foto met Mario Verlijsdonk en Stan Valckx als herinnering voor de eeuwigheid.