Al vaker wilde ik daar iets over schrijven, maar telkens blokkeer ik. Hoe ver gaat een mens op internet met het delen van persoonlijke zaken. En als ik blokkeer, komt er dus ook geen blogje. Het is net alsof ik over een hekje moet springen om verder te kunnen. Het gevoel dat ik dit moet, wil en kan vertellen leeft in mij, maar omdat een persoonlijk verhaal misschien te ver gaat, denk ik daar telkens over na.
Maar, ik heb er eerder op dit blog het een en ander over losgelaten. Zeer beperkt in dit verhaal over 'zoor vleis' een jaar geleden. En in dit verhaal van afgelopen januari over mantelzorg. Wie even wil bijlezen, kan het beste dat laatste blog aanklikken. Een maand later, sinds 10 februari, is de situatie geëscaleerd. Sindsdien staat het leven van mijn broer en mijzelf, maar vooral van mijn moeder compleet op zijn kop. Ik was die maandag de 10e februari zelf voor werk in Praag. De dag ervoor, voor mijn vertrek naar Schiphol, bezocht ik haar nog. Ze was suf, suf als een konijn. Als ze liep, liep ze compleet voorovergebogen. "Die valt één dezer dagen nog een keer om," zo dacht ik. De Geriater had haar een medicijn voorgeschreven om rustig te worden: Haldol. Bij het lezen van de bijwerkingen denkt ieder redelijk mens: niet innemen. Nu is dat bij veel bijsluiters het geval, maar deze ging nog een stapje verder. Bij de tweede keer aandringen door de specialist - we geven haar echt de laagste dosering - gingen mijn broer en ik akkoord. De eerste van de twee grootste fouten die ik in mijn leven heb gemaakt. Dit hadden we nooit goed mogen keuren.
De volgende dag kwam tijdens mijn verblijf in Praag het verontrustende telefoontje van mijn broer. "Ik heb mam bewusteloos naast het bed gevonden. De huisarts is geweest en straks gaat ze ter observatie naar het ziekenhuis." Gelukkig had ik de belangrijkste interviews net gedaan. Wat restte was een korte rondleiding door de stad, een lekker hapje eten en vroeg in de avond weer terug naar Nederland. Vanaf dat bewuste telefoontje kon zowel de stad Praag, het lekkere eten als deze bijzonder vriendelijke groep mensen mij gestolen worden. Ik wilde direct terug naar huis, maar de vlucht vertrok echt niet eerder dan een uur of zeven.
Op 13 februari - de dag van haar verjaardag - is mijn moeder overgebracht naar een kliniek in Venray. Op de gesloten afdeling. Ter observatie. Want volgens een aantal deskundigen die haar de laatste weken voor de val hadden gezien was er misschien meer aan de hand dan Alzheimer. "Ik zie het al,"zo zei een verpleger bij het intakegesprek. "Deze mevrouw is te goed voor hier." Toch werd ze opgenomen. Ter observatie. Wij dachten voor een paar weken. Het is inmiddels bijna acht maanden. De tweede grootste fout die ik in mijn leven heb gemaakt. Door mijn moeder daar naartoe te brengen. Je belandt in de hel. En ik overdrijf niet.
In die acht maanden is zij veranderd in een wrak, zoals ik daar veel mensen in negatieve zin heb zien veranderen. Wij bezoeken haar dagelijks. Veel mensen vinden dat vreemd, soms in een positieve zin, soms volgt er wijze raad. "Denk aan jezelf. Dit houd je niet vol." Et cetera. Et cetera. Ik vind het raar om zo te denken. Mijn ouders stonden altijd voor ons klaar. Ze hebben mijn broer en ik een fantastische en onbezorgde tijd gegeven. Net zolang tot het zover was ons los te laten. Voor mij is het niet meer dan normaal om iets terug te doen. Dat heb ik eind jaren negentig bij mijn vader gedaan en nu doe ik het weer. Net zolang als nodig is.
In de kliniek zie ik mensen die nauwelijks of sporadisch bezoek krijgen. Het lijkt me triest als iedereen je vergeet. "Dit is de meest vreselijke plek waar een mens kan zijn," zo hebben een aantal artsen zelf al gezegd. Op die vreselijke plek wil ik iemand die me dierbaar is, zo veel als mogelijk steunen en afleiding bieden. Ja, mijn moeder herkent ons nog gewoon. Het is echter een warboel in haar hoofd. Bij alles wat ze doet en zegt schiet ze van links naar rechts en van boven naar beneden. Ze slaat na elke paar woorden een ander een weg in. Ze weet ook dat ze zichzelf aan het verliezen is. Dat maakt het triest! Triest om van zo dichtbij te zien gebeuren.
Ondertussen doe ik mijn werk als freelance journalist en doe andere verplichtingen als huishouden en boodschappen. Ja heel af en toe een concert of een potje voetbal, maar de laatste tijd was dat louter in eigen omgeving. Gelukkig heeft mijn eigen stad Venlo veel moois te bieden. De laatste keer 'ver weg' was Pinkpop in juni. Zelfs op dag 2 van dat festival ging ik eerst naar de kliniek om haar te bezoeken. De andere dagen van Pinkpop behoren tot de uitzonderingen dat ik er niet was. Ik vind mijn rust thuis: in boeken, in muziek, in een serie of dankzij documentaires. Of een wandeling in eigen buurt. Is dat eenzaam? Geen idee. Het is zoals het is. Ooit zal het weer anders zijn. Voor zolang het duurt en nodig is, doe ik dit. Omdat ik werk als freelancer en geen gezin heb, ben ik volledig baas over eigen agenda. In deze situatie een voordeel.
Wat daar allemaal in die kliniek is gebeurd (een arts die mij bedreigde na het stellen van kritische vragen, de strijd met de gezondheidszorg in het algemeen en nog veel meer 'gezelligheid') komt in de toekomst vast nog een keer voorbij. Hier op dit blog. Ik wil het niet als main issue gebruiken. Morgen - of over een aantal dagen :-) - weer gewoon iets over mijn werk, muziek, een serie, een herinnering of iets over de waan van de dag. Voor nu wilde ik wat betreft dit onderwerp 'even bijpraten'.
Zo snel er een plek is, mag ze overigens terug naar Venlo. Naar een betere omgeving. Ze staat op de urgente lijst. Het telefoontje betreffende de overplaatsing kunnen we morgen krijgen, maar ook over een paar weken of maanden. Time will tell!
Rob
Geen opmerkingen:
Een reactie posten