Nee, ik weet ook echt niet meer in welk jaar hij mij dit voor het eerst vertelde en waarom. Maar het moet zeker een jaar of vijf geleden zijn. Sindsdien heb ik de ontwikkelingen mondjesmaat gevolgd. Het is natuurlijk ook niet zo dat er bij het schrijven van een boek iedere week iets nieuws te vertellen is. Integendeel. Bovendien merkte ik wel dat hij er niet te veel over kwijt wilde. Nee, dat zei hij niet expliciet. Maar dat voel je als jongere broer aan. Ik ken hem redelijk goed. Net zoals ons contact eigenlijk meer dan goed is. Het mag saai of klef klinken; conflicten hebben wij nooit gehad. Zelfs woordenwisselingen zijn schaars. Er zal in onze jonge jaren vast links of rechts eens een tik zijn uitgedeeld. Ook zijn er in latere jaren zeker momenten geweest waarin we het totaal niet eens waren, maar dat was nauwelijks merkbaar. We komen uit een harmonieus gezin met goede rolmodellen - onze ouders - waardoor schelden, ruzie maken, felle discussies, slaan of schoppen voor ons onbekend was. Wat dat aangaat hoop ik voor alle lezers inclusief mijzelf dat het boek spannender wordt. Maar daar twijfel ik geen moment aan. Hij heeft er jaren aan gewerkt. Heeft tips gekregen van diverse uitgeverijen en waar nodig aanpassingen gedaan. Bovendien is mijn broer redelijk (zelf) kritisch.
Nu is het af of zoals hij zelf verleden week op Facebook schreef: "de reis is bijna ten einde en dat stemt melancholisch." Hij kan er niets meer aan veranderen. Personages zijn zoals ze zijn, verhaallijnen blijven intact. Er kan niets meer veranderd worden. Het boek ligt bij de drukker. Nu is Jac afhankelijk van de reacties van het leespubliek en de pers, de critici. Mensen gaan over hem schrijven; hem misschien wel interviewen. Dat is eigenlijk zijn werk en nu ervaart hij door zijn eigen passie zelf de andere kant van het verhaal.
Eigenlijk moet hij van alle poeha die nu op hem afkomt niets hebben. Hij heeft een nog grotere hekel aan de schijnwerpers dan ik. Maar het hoort er bij. Dat weet hij. Te beginnen met een officiële presentatie en wie weet wat nog meer. Een van de weinige periodes dat Jac enigszins in het middelpunt stond was tijdens zijn actieve periode als drummer. Vaak bij jazzbandjes, maar hij maakte begin jaren 90 ook met de band Nachwerk de eerste popplaat/cd in Venloos dialect. Luisterpop. Een plaat waar zelfs een duet tussen zanger Herman Poels en Liesbeth List op is terug te vinden. Geloof het of niet: recentelijk trof ik in de huidige winkel van Poels nog twee enthousiaste tieners die beweerden deze cd grijs te draaien.
Natuurlijk zat mijn broer daar prima verscholen achter zijn drumkit. Nu kan hij zich niet meer verstoppen. Het gaat om hem: Jac Buchholz. En om niemand anders. Dit stukje op mijn blog zal hij zelfs al onzin vinden. Maar volgende week donderdag moet hij er toch echt aan geloven. Bij Boekhandel Koops mag hij de mensen toespreken. De twee belangrijkste mensen - onze ouders -zijn daar helaas niet bij aanwezig. Dat is jammer en misschien zelfs pijnlijk. Pap zal boven vast proosten op dit literaire debuut van zijn zoon. Bij mijn moeder bespeuren we ondanks haar ziektebeeld -waardoor ze dus helaas verstek moet laten gaan - sinds kort enkele telepathische gaves. Waarschijnlijk heeft ze daardoor live een lijntje met boekhandel Koops. Misschien ziet ze het boek zelfs wel als eerste. Ondanks de afwezigheid van deze twee fantastische mensen hoop ik dat mijn broer het zaaltje bij Boekhandel Koops volgende week donderdagavond vol krijgt met familie, vrienden, kennissen, collega's en alle andere belangstellenden. En vooral natuurlijk dat iedereen het boek ook koopt. Misschien zijn ook wel die twee jeugdige fans van de band Nachwerk aanwezig. Een volle zaal en goede verkoop heeft Jac na jaren van zwoegen wel verdiend. Ik kijk er naar uit en zou zeggen: komt dat zien… en lezen.
Rob
Geen opmerkingen:
Een reactie posten