De opdrachten die ik krijg voor mijn werk zijn vooral voor landelijke media. Maar nog liever zou ik meer de focus op mijn eigen Venlo richten. Sporadisch gebeurt dit, maar te weinig. Daarom ben ik sinds een tijdje met een oud klasgenoot bezig een project op te zetten. Een project dat puur over deze stad gaat. Het wordt een combi van artikelen en foto's. Ja, ik heb er al eens iets over verteld hier. Een jaar geleden. Maar met het project zijn we een andere richting ingeslagen en het lijkt nu echt te gebeuren. Onze eerste resultaten moeten volgende maand zichtbaar zijn. Groots? Nee, zeker nog niet. Vooral leuk, boeiend en voor de lange termijn. We willen ons eerst bewijzen. Van daaruit zien we wel verder. Ook dit project liet me opnieuw kennis maken met mijn eigen stad. De stad waar zoveel gebeurt en waar nog veel meer is gebeurd. Door hierin te duiken, voel ik de wortels met me zelf.
Mijn vader had ook een grote passie voor zijn eigen stad. Hij liet dat blijken door zijn betrokkenheid. Hij was mede-oprichter van één van de eerste Joekskapellen van Venlo 't Hetje, stond tevens aan de basis van de Schinkemerret; het feest dat tot medio jaren 90 als een zomercarnaval was voor veel Venlonaren. Hij was ook betrokken bij de buurtvereniging, was gangmaker binnen de familie en waarschijnlijk deed hij nog wel wat zaken die betrekking hadden op het promoten van of door zijn liefde voor Venlo. Verder hielp hij waar nodig tijdens mijn periode op de basisschool. Niet alleen met het huiswerk, maar tijdens activiteiten. Hij nam mijn broer en mij mee naar de plaatselijke voetbaltrots, naar de diverse kerken, leerde ons Vastelaovend vieren. Ach, eigenlijk alles wat veel vaders doen. Want hij was verzot op eigen stad. Alle boeken die over Venlo verschenen, kocht hij. Als kapper in het centrum van de stad was hij natuurlijk ook vaak op de hoogte van de nieuwste ontwikkelingen. In de laatste jaren van zijn leven maakten we vaak gezamenlijk een zondagochtendwandeling door het centrum. Ik liet alleen dan verstek gaan als de nevel in mijn kop van een gezellige zaterdagavond/nacht de overhand had.
Die ommetjes maak ik nog vaak op zondagmorgen. Er gaat geen wandeling voorbij dat ik niet aan hem denk. Wat zou hij van alle veranderingen van de laatste tien jaar hebben gevonden? Venlo heeft een ander gezicht. Ik denk een combinatie van trots en kritiek. Zoals veel Venlonaren dat doen. Zoals ik dat zelf ook doe. Ook bij elk bezoek aan stadion De Koel denk ik aan hem. Daar aan de lange zijde bij de hoofdingang was onze vaste plek. Dankzij al zijn lessen en al die keren dat hij mij de weg wees, zit Venlo in mijn genen. Al zou ik willen, dat gaat er niet meer uit. Ik ben telg van een echte Venlose familie. "Asse maar neet met zo'n Hollandse proem aan kumps zette," zo zei hij ooit, toen de interesse voor het andere geslacht concreet werd.
Jarenlang dacht ik dat deze stad te klein was. Misschien vind ik hier ook niet alles wat ik denk belangrijk te vinden, maar dat vind ik wel met een afstand van 1 tot 2 uur reizen. Daarom voelt Venlo voor mij als het centrum van de wereld; in ieder geval mijn wereld. Binnen die reistijd vind ik wel bijna alles wat ik nodig heb en keer ik 's avonds weer tevreden huiswaarts. Na een dagtrip, concert of bezoek bij vrienden, kennissen of familie in andere delen van het land.
Nu ik door omstandigheden weer meer in mijn eigen stad verankerd ben en minder vaak elders een kijkje neem, heb ik weer opnieuw ontdekt hoeveel mooie en leuke dingen hier gebeuren. Nee, niet alles past bij mij. Maar er is heel veel dat wel past. Misschien heb ik de huidige ervaringen wel nodig om weer met beide voeten in mijn geboortegrond te worden gezet. Mijn vleugels waren blijkbaar niet sterk genoeg om uit te vliegen. De passie voor de stad is toch sterker dan de drang om te vertrekken. Nu mijn familie mij opnieuw nodig heeft, ben ik blij hier nog steeds te wonen. Waarschijnlijk heb ik zelf Venlo nodig om me te ontwikkelen.
Rob
Geen opmerkingen:
Een reactie posten