--------------------------------------------------------------------------------------------------------
Update voordat je verder leest: de muziekrecensies zijn inmiddels verwijderd en hebben een eigen plek gekregen op:
http://robsmuziekblog.blogspot.nl
--------------------------------------------------------------------------------------------------------
Er zijn in het afgelopen jaar al tig beloftes aan mezelf geweest om het bloggen serieuzer op te pakken. Zoals dat in december van afgelopen jaar prima lukte: dagelijks een stukje. Een heftige verandering in mijn persoonlijke leven sinds februari van dit jaar is er debet aan dat dit niet meer lukte. De recensie van het huiskameroptreden van Jake Clemons was echter een bewijs aan mezelf hoe eenvoudig het kan zijn. De ochtend na dit bijzondere optreden was ik met een goed kwartier klaar met het verslag. Als het dicht bij me staat, is schrijven redelijk eenvoudig. Zeker dankzij mijn jarenlange ervaring als journalist.
Misschien houdt dat laatste aspect mij soms wel tegen. Snel effe een stukje schrijven kan leiden tot minder sterke stukjes, maar erger: ook tot fouten. Dat moet je als vakman niet willen. Elke verkeerde getypte letter is voor een journalist dodelijk. Je hoofd komt op het hakblok. Terecht? Ja en nee. Fouten zijn stom, maar ik weet ook dat er collega journalisten zijn die snel stukjes schrijven op een persoonlijk blog. Ook daar kijkt geen eindredactie mee. Ook daar speelt de factor tijd een belangrijke rol. Het resultaat: een leuk stukje waar veel mensen iets mee kunnen. Maar anderen staan klaar om je te liquideren. Tikfout of stomme fout. Kromme zin? Door een aanpassing of te snel willen tikken. Je hangt! Geen slip of the tongue, maar een slip of the fingers. Ik beloof de stukjes na te lezen. Ik garandeer nooit dat het foutloos is. Time is the enemy!
Maar goed, ik laat me er dus niet van weerhouden. Dan maar af en toe de mist in door snelheid, onnauwkeurig zijn of te weinig tijd. Dan maar met mijn kop op het hakblok. So be it. "Een journalist moet bloggen," zo hoor ik vaak. Nu moeten wij niets. Maar ik ben een schrijver, het zit in me. Ja het zal vast af en toe persoonlijk zijn. Grappig, serieus, luchtig of kritisch. Ik vertel er morgen wat meer over. Misschien wel over mijn leven dat sinds februari een andere wending kreeg. Ik doe daar niet spastisch over. Iedereen die er in het echte leven naar vraagt - vriend, familie of onbekende - krijgt daarover van mij ook altijd een eerlijk antwoord. En ik heb er op dit blog al eens iets over vertelt en ook op sociale media als Facebook en Twitter is het al eens voorbij gekomen. Het moet echter geen dagelijkse kost worden. Hoewel er mensen zijn die juist gaan bloggen om over hun ervaringen met deze problematiek te vertellen, lotgenoten te vinden en elkaar te adviseren of een hart onder de riem te steken. Maar de verhalen zullen dus over meer onderwerpen gaan.
Ik ga niet beloven dat ik dagelijks ga bloggen, maar de frequentie gaat wel omhoog. De muziekliefhebbers moeten weten dat ze hier op zondag terecht kunnen voor een aantal recensies. Voor de rest wil ik dit blog gebruiken voor ervaringen uit mijn eigen leven. Over mijn werk, hobby's, persoonlijke gebeurtenissen, een mening, gewoon over de waan van de dag. Mijn dag. Wat ik zie en hoor. Daarom heet het ook Wat Rob Zegt. De ene keer lang, de andere keer kort of misschien wel slechts een foto.
Daar heb je toch Facebook voor? Ja, maar daar zit een 'beperkte' groep op. Mijn vrienden in alle soorten en maten, ex-klasgenoten, kennissen, familie; iedereen die me dierbaar is. Het zijn er ruim 500 en ze krijgen ook allemaal te horen als ik hier weer een stukje schrijf. Maar het moet voor meer mensen leesbaar zijn. Daarom op dit blog.
Hoe lang ik dit regelmatig bloggen denk vol te houden? Geen idee. De tijd zal het leren.
Morgen meer.
Rob
Geen opmerkingen:
Een reactie posten