Ieder concert zijn eigen verhaal

Egbert Derix is gewoon een pianist uit Horst, Noord-Limburg. Dankzij deze mooie hobby heeft hij niet alleen met een aantal wereldberoemde artiesten het podium mogen delen, maar brengt zijn passie hem tevens op veel bijzondere plekken. Al die reizen, die ontmoetingen en locaties bezorgen hem zowel muzikale inspiratie, als voldoende stof om mooie verhalen te vertellen. 

Afgelopen zaterdag zat ik samen met hem in de studio van Omroep Venlo. Hij was er om over zijn boek " De Muze brengt mij' te vertellen. Een boek waarin veel van die verhalen zijn opgenomen. Verhalen waarvan er al een deel op zijn Facebook account te lezen waren. Dat muziek voor bijzondere ervaringen zorgt, kan ik zelf beamen. Toen ik naar zijn uitleg luisterde, maakte dat ook weer veel in mij los. Mijn verhalen zullen nergens zo bijzonder of spannend zijn als die van een muzikant zelf. Zij zijn degene met de krankzinnige ontmoetingen en ervaringen. Wat wij als liefhebbers meemaken, is eigenlijk slechts surrogaat, maar voor ons is het net zo speciaal. Bij alle grote concerten die ik de afgelopen jaren bezocht, hoort dan ook een verhaal. Toen ik eind jaren 80 tijdens de verjaardag van mijn oma trots aan een aantal mensen vertelde dat ik voor de eerste keer een concert zou bezoeken (Michael Jackson in De Kuip), knikte een achterneef goedkeurend, maar stak tevens wijs zijn vinger op: "Onthoud één ding goed Rob: je gaat niet zo maar naar een concert toe. Je gaat naar een event, een belevenis, een totaal ervaring." Hij, ouder dan ik, had inmiddels legendarische namen als Pink Floyd, The Stones en U2 live aan het werk gezien. Hij wist wat mij een half jaar later te wachten zou staan.

Nog vaak denk ik aan die wijze woorden terug en ik kan dan inmiddels ook beamen dat ieder concert van persoonlijke helden of muzikale grootheden inderdaad een ware belevenis is; een totaal ervaring. Het is meer dan een concert. Het is een happening. De reis er naar toe, de mensen die meegaan, de ervaringen onderweg en de zoete herinneringen na afloop. Zoals gezegd: de muzikanten, of ze nu Bono, Jagger of Egbert Derix heten, maken de echte bijzondere dingen mee. Maar iedereen die de tijd neemt om zich in het totale event te laten onderdompelen en het ook echt als ware beleving ervaart, maakt eveneens bijzondere zaken mee. Nee, geen ranzige sex, drugs & Rock 'n Roll verhalen van mijn kant. Hoewel ik wel ooit een keer na een (overigens uiterst matig) concert van UB40 in Maastricht in de wagen van een vriend ben aangerand. Twee aangeschoten dames van midden dertig vroegen ons na afloop van de show of wij toevallig naar Venlo reden en of er nog plek achterin was. "Waarom kom je er niet gezellig bij zitten," vroegen ze aan mij bij het instappen. "Ik zit voorin prima dames," zo klonk mijn beleefde antwoord. Na een poosje was het stil achterin en zag ik dat mijn vriend enigszins nerveus in de achteruitkijkspiegel bleef kijken terwijl hij zijn hoofd vol verbazing van links naar rechts schudde. Voordat ik kon vragen wat er aan de hand was, maakte de geluiden op die achterbank mij duidelijk dat de dames meer dan gemiddeld in elkaar geïnteresseerd waren. Niet veel later werden een eerste paar armen om mijn lijf geslagen. "Kom toch lekker meedoen." Snel verzon ik de naam van fictieve vriendin en dat zij nogal jaloers was aangelegd, maar dat leverde slechts hoongelach op. "Jullie brengen ons dadelijk ook gewoon naar onze mannen toe, maar aangezien wij er nu nog niet zijn, kunnen we er toch het beste van maken? Wat niet weet, wat niet deert," zo klonken de laatste wijze woorden.

Weer even later werden twee paar armen om mij heen geslagen en (ja u leest het goed) de kleren van mijn lijf getrokken en daalden twee paar dameshanden af naar plekken waar ik ze op dat moment liever niet voelde. Ja, ik heb het verhaal vaak moeten vertellen. En telkens werd er smakelijk om gelachen. Waren de rollen omgedraaid geweest, had ik waarschijnlijk poging tot aanranding op mijn strafblad staan.

Enfin, ieder concert zijn verhaal, maar geloof mij als ik zeg dat dit één van de meest aparte ervaringen was. Een ander verhaal:terugrijdend na een concert van KISS in Gent zonder goed functionerende ruitenwissers. Niet heel erg, maar wel als je  in een waanzinnige hoosbui belandt. Levensgevaarlijk was het, maar toch krom gelegen van het lachen tijdens die rit. Bas met één hand aan het stuur, hangend uit het raampje om handmatig de ruitenwisser zijn werk te laten doen. Ik geloof dat we voor eigen veiligheid toch maar ergens gestopt zijn. Of naar Bruce Springsteen in Frankfurt. Heerlijk relaxed met drie gelijkgestemden er een echt dagje uit van maken. Leon kende ik van een aantal fotoklussen en een vriend van hem wilde ook graag naar The Boss. Ik kende Luc toen nog niet, maar zoals dat vaak gaat bij mannen met een zelfde hobby: er was direct een klik. In de loop van de ochtend was het vertrek gepland. Ergens halverwege werd bij een typisch Duits wegrestaurant gestopt. We aten een broodje, dronken een goed glas bier, proosten op die mooie dag en vertelden aan elkaar over ons leven, ons werk en de gezamenlijke passie voor Bruce. De dag was toen al geslaagd al zorgde Bruce met zijn 3.5 uur durende show ook nog eens voor een onvergetelijke avond. "Ik kende lang niet alle nummers," zo liet Leon na afloop weten. "Maar wat heb ik genoten. Wat een plezier. Wat een positieve uitstraling. Wat een power heeft die man in zijn lijf."

Daar zittend op het terras in de vroege voorjaarszon langs een Duitse autobaan - uren voordat Bruce zijn positieve boodschap op ons liet neerdalen - realiseerde ik mij weer even hoe mooi het leven soms kan zijn. Niemand die je iets doet. Gewoon: drie mannen op weg naar één van de grootste artiesten uit de historie van de rockmuziek. Zo zou ik de komende weken van vele concerten uit het verleden iedere dag een mooi verhaal kunnen vertellen. Dat doe ik nu nog niet. Ooit komen ze misschien wel een keer voorbij. Vanaf volgende week gaat Rob's Ouwe Lullen Tour 2015/2016 namelijk verder met AC/DC in het Gelredome. Wederom met drie heren die onderweg vast ook over het leven en rockmuziek zullen praten. Wij vertrekken op tijd. Dat staat vast. Het verhaal van die dag komt hier zeker voorbij. Mijn achterneef had tenslotte gelijk: "Onthoud één ding goed Rob: je gaat niet zo maar naar een concert toe. Je gaat naar een event, een belevenis, een totaal ervaring." Die wijze les knoop ik de komende maanden goed in mijn oren. Ik hoop dat iedereen die mij tijdens deze tripjes vergezelt zich daar eveneens van bewust is. Een rockshow is meer dan een avondje uit.

Rob