Wakker worden in de stad die nooit slaapt

Vandaag ontving ik via de app een aantal foto's van Roger. Hij zit op het moment samen met zijn gezin in New York. Al sinds zijn vertrek afgelopen vrijdag volg ik hem en vraag me af of hij dezelfde eerste indrukken heeft die ik tien jaar geleden bij mijn bezoek aan deze stad had.

Bij het zien van de foto's kwamen veel herinneringen naar boven. Zeker toen ik zojuist via Facebook las dat hij vanmorgen een gospeldienst in een kerk had bijgewoond. Ik beschouw de dienst die ik in Harlem zag nog steeds als één van de hoogtepunten van die fantastische reis. Toen ik afgelopen zaterdagochtend wakker werd, was daar dat berichtje dat Roger om 2 uur 's nachts Nederlandse tijd had gestuurd: "Het is hier nu acht uur, maar wij gaan slapen." Herkenbaar. Wat ik na aankomst in New York zo bijzonder vond, was het eerste bezoek aan Times Square, ruim tien minuten lopen van het hotel. Daar stond ik: tussen de ontelbare schreeuwende neonreclames, de gigantische billboards van musicals, films en nieuw verschenen cd's, de luid toeterende yellow cabs en duizenden New Yorkers en toeristen die of net zoals ik even stilstonden om deze gigantische kermis in zich op te nemen of zich door de hectiek van Manhattan lieten meesleuren.

Dat moment op Times Square voelde vreemd. Het was er druk. Alles flitste, alles bewoog, er was geen rust, maar mijn wereld leek even stil te staan. Het was een fantastische ervaring. Diezelfde ochtend had ik voor vertrek nog een klein rondje Venlo-centrum gedaan om mijn moeder en broer gedag te zeggen en nu stond ik - nog steeds bij daglicht - midden op Times Square. Vanmorgen nog de Vleesstraat en de Parade van mijn eigen stad en nu in het centrum van de wereld. Het voelde vreemd. Natuurlijk was het toen aan het thuisfront al nacht en verkeerde Venlo in diepe rust. Daar in New York was echter net een late zomeravond in september begonnen. Een mooie, warme zomeravond. En ik? Ik stond midden op Times Square. Onwerkelijk. Een nieuwe wereld, maar tevens oh zo vertrouwd door de tientallen films, series en nieuwsitems die ik in mijn leven had gezien. Het voelde vanaf het begin als thuis. De New Yorkers waren bovendien bijzonder vriendelijk. Geen moment voelde ik mij een vreemde of een toerist. Niet alleen tijdens die eerste dag, maar gedurende alle tien de dagen van ons verblijf. Maar ook ik zocht - net zoals Roger en zijn gezin - na een korte kennismakingsronde vroeg het bed op.

Het logische gevolg is dat je dan als toerist op de eerste volle dag van het bezoek aan de Big Apple ook weer vroeg uit de veren bent. Vanaf dat moment volgde de ene bijzondere of bizarre kennismaking met de stad die ik dacht te kennen, maar die ieder moment toch voor een nieuwe verrassing zorgde. Ik begaf mij die ochtend al tegen zevenen in de hectiek van Manhattan. Groot was mijn verbazing toen ik op dat vroege tijdstip, direct om de hoek van Pennsylvania Hotel, een pizzeria zag: geopend! De medewerker liet het nog slappe deeg rondjes draaien op één van zijn wijsvingers. En ja, er zaten zelfs mensen binnen die een rustig een kop koffie met een pizzaslice als ontbijt naar binnen werkten. Nog geen zeven uur en dan al bezig met een caloriebom. Welkom in New York. The city that never sleeps.

In die tien dagen zag ik alle highlights van de stad: Lady Liberty, Central Park, Brooklyn Bridge, Macies, Empire State Building, Harlem, Ground Zero en hoewel ik in principe weinig met het genre heb, zag ik er zelfs drie musicals. Een musical in New York (of Londen) is m.i. wel de moeite waard. De eerste plek die ik tijdens die vroege eerste ochtend in Manhattan bezocht was het Dakota gebouw; aan de Westzijde van Central Park. Het gebouw waar John Lennon was vermoord. Daar moest ik heen. Het was een moord die op mij vreselijk veel indruk had gemaakt. Ik moest naar die plek. Even was er iets van schaamte toen ik mij voor het Dakota gebouw, voor die deur waar Mark Chapman in koele bloedde een einde maakte aan het leven van Lennon, liet vereeuwigen. Toen ik daar stond, volgde echter snel vele anderen. Waarschijnlijk waren er al tienduizenden muziekfans voor mij geweest met hetzelfde idee en misschien ook wel met hetzelfde gevoel van plaatsvervangende schaamte. Maar het is inmiddels een historische plek. Tevens maakte ik in opdracht van een lifestyle magazine - waar ik toen als journalist voor werkte - foto's van gewone New Yorkers die het glossy tijdschrift trots vasthielden. Niemand was te beroerd om mee te werken. IJsverkopers, politieagenten, maar ook deze dame bij CNN niet. Alles lukte, alles klopte tijdens deze reis en ik heb de inwoners van New York continu als bijzonder vriendelijk en behulpzaam ervaren. Agressie, criminaliteit of opstootjes; ik heb het in die dagen niet gezien. Zoals gezegd: alles klopte.

Ook zag ik er tijdens die dagen The Rolling Stones: Live in Madison Square Garden. 's Werelds beroemdste concertzaal recht tegenover het hotel. Het was een tien dagen durende droomreis die mij deed realiseren hoe goed een mens het soms kan hebben. Een paar maanden eerder was ik met een aantal vrienden in Dublin om U2 live aan het werk te zien. Ik kreeg toen de vraag: "Rob, wat is het volgende concert waar je naar toe gaat?" De avond nadat ik Bono & Co in een kolkend stadion in hun thuishaven had gezien, moest ik antwoorden: "Mijn volgende concert is The Rolling Stones in New York. Het klonk bijna patserig. Ja 2005 was een goed jaar. Ik was net begonnen als journalist en in diezelfde periode kreeg ik een aantal grote opdrachtgevers waardoor ik sindsdien altijd voldoende werk heb gehad om óf te overleven óf om bijzonder goed te kunnen leven. Dublin, New York én starten als journalist; ze stonden in het jaar daarvoor alle drie op mijn wensenlijstje. In 2005 kwam er befaamde vinkje achter.

Vanmiddag bekeek ik nogmaals mijn eigen foto's van die reis nog eens goed. Ik schrok eigenlijk van de kwaliteit. Velen waren niet goed; zeg maar gerust vaag. Ja, ik had toen zeker de beschikking over een digitale camera, maar de i-Phone van 2015 zorgt voor betere resultaten dan die kiekjes uit 2005. Handig, maar zeker bij foto's gemaakt op afstand zijn die beelden van toen eigenlijk alles behalve fraai. Sommige foto's lijken onscherp, mistig, ja gewoon wat vaag. Ik dacht aan de wensen die in dat jaar van de reis in vervulling waren gegaan. Wat zijn nu tien jaar later mijn wensen en doelen voor de komende jaren? Steeds vaker realiseer ik mij te veel te leven bij de waan van de dag. Over mijn toekomstplannen hangt een onscherpe, mistige en enigszins vage sluier. Het ophalen van herinneringen aan de reis naar New York kan ook nu misschien weer voor nieuwe inspiratie zorgen. Tijd voor nieuwe plannen. Dankzij de appjes en foto's van Roger. Dankzij mijn eigen herinneringen.

Rob