Wereldvreemd

Eens in de zoveel tijd, zo eens in de zes tot acht weken, loop ik er naar binnen. Een van de bekendste snackbars van de stad. Als ik normaal gesproken ergens wat lekkers haal, eet ik het altijd thuis op: broodjes, pizza's, salades, wokgerechten en andere culinaire hoogstandjes. Het maakt niet uit wat. Ik ga nergens in mijn eigen stad in mijn uppie zitten eten. Alleen in die snackbar neem ik er even de tijd voor. 

Ik hoor er dan de laatste ontwikkeling in de stad, wat buurtroddels of andere schandalen uit de directe omgeving. Of ze kloppen? Dat weet ik nooit. "Heb je dat al gehoord? Ken je die? Wat nee? Maar natuurlijk ken je die?" Al dat soort vragen, ik moet de eigenaar van deze zaak bijna altijd teleurstellen. Ik ken de verhalen niet. ik de mensen meestal niet. Heel soms als het over een bepaalde winkel gaat, wil ik nog wel eens een Aha-erlebnis hebben. "Weet jij wat daar gisteren is gebeurd," zo vroeg hij mij vanmiddag weer. "Nee sorry. Ik weet het niet," zo klonk het bijna beschamend uit mijn mond. "Ach man, jij weet bijna niks," zo luidde met een grappige en tevens cynische ondertoon zijn antwoord.

Bij het naar buiten lopen realiseerde ik mij dat de snackbareigenaar gewoon gelijk had: ik heb er inderdaad nauwelijks weet van wat er om mij heen gebeurd. Ik hoor ze nauwelijks: de verhalen over burenruzies, faillisementen, echtscheidingen, inbraken, drank- en drugsproblematiek, dood, ziektes, gokverslavingen en weet ik wat voor ellende nog meer. Er was een tijd dat ik alles wist. Bijna alles. Ik ben geboren en getogen in het centrum van Venlo. In de directe buurt kende iedereen elkaar. Je hoorde verhalen bij de slager, bij vrienden, bij buren, gewoon op straat en later in de kroeg. En ja, nog beter: mijn vader had een kapsalon. Als mensen voor lange tijd in een stoel zitten, komen de verhalen en roddels van zelf.

Ergens hield het op, glipte al die contacten weg. In de kroeg kom ik niet meer, de kleine zelfstandige winkels zijn grotendeels verdwenen, mijn vrienden wonen niet meer meer in de binnenstad en ja, die kapsalon is er natuurlijk niet meer. Terwijl ik van de snackbar naar huis wandelde, maakten verhalen van heden en verleden rondjes in mijn hoofd. Ik wist inderdaad ooit bijna alles, maar ik deed er weinig mee. Nu hoor ik niets meer en vraag me af of dat wel zo'n gemis is. Geen kennis van roddels en verhalen die misschien toch net niets anders in elkaar zitten dan ze verteld worden. Ook hoor ik weinig meningen en veroordelingen (meestal negatief) van de verteller over het lijdend voorwerp. Het voelt dubbel. Soms voel ik mij buitenstaander en apart. Andere keren denk ik: wat goed dat ik dat allemaal niet weet.

"Die heeft echt zware drugsproblemen," zo vertelde een vriend mij pas geleden toen één van zijn buurtgenoten op de fiets voorbij kwam. "Dat huwelijk is ook al voorbij." Direct nadat hij zijn uitspraken had gedaan vroeg ik mij af in hoeverre die verhalen klopten. En als ik het niet had geweten, was mijn leven dan anders geweest. Ik lees iedere dag de krant, kijk meerdere journaaluitzendingen op een dag, lees diverse tijdschriften, check regelmatig mijn uitgebreide twitteraccount en diverse websites, maar toch voel ik mij in mijn eigen omgeving vaak wereldvreemd. Al wat ik weet, lees ik op Twitter of in de krant.

"Man, jij bent niet van deze wereld," zo beet een vrouwelijke ex collega mij ooit venijnig toe. Ze mocht mij om die reden niet. Ik verrichte in die tijd nog kantoorwerk. Nee, dat is niet mijn wereld, maar soms moeten bepaalde dingen nu eenmaal. Zoals dat bij een traditionele kantoorcultuur hoort, werden ook daar iedere morgen de series, reallife soaps en andere hoogtepunten van een avondje TV kijken besproken. Ik hield mij daar altijd behoorlijk afzijdig van. Bleef tijdens de meeste pauzes gewoon doorwerken. Toen de naam van wat bleek zo'n nieuwe reallife soap voorbij kwam, vroeg ik uit belangstelling of het soms de titel van een film was. Het antwoord dat ik kreeg, staat hierboven. Waarschijnlijk bedoelde zij dat ik niet in haar wereld paste. Later ben ik dat als een groots compliment gaan zien.

Gisteren besloot ik mij bij een nieuwe winkel in de buurt even keurig te gaan voorstellen. Een prachtige zaak, aanwinst voor de stad en een uiterst vriendelijke mevrouw die mij uitgebreid vertelde over de zaak, de producten, de verbouwing en haar carrière tot dan toe. Ik had verleden week al bloemen gestuurd om ze te feliciteren. Bevreesd dat ik was voor een officiële opening of iets in die trant. Daar maken mensen mij niet blij mee. Zij bleek er gelukkig ook allesbehalve voorstander van te zijn en bedankte mij hartelijk voor de bloemen: "Wij waren er oprecht blij mee want je wilt niet weten hoeveel negatieve reacties wij inmiddels al gehad hebben." Ik keek haar vreemd aan. Misschien wel wereldvreemd: "Pardon? Negatieve reacties? Waarom?" Ze lachte pijnlijk: "Mensen zeggen het gewoon in je gezicht: nou, ik ben benieuwd hoe lang je het vol houdt. Of : nou, nou, het heeft wat mogen kosten he zo'n verbouwing. Dat zullen we dan wel terug zien in de prijzen. Alles met een cynische toon."

Ik wist even niet of ik haar moest geloven. Zijn de mensen echt zo gemeen?  Ja dus. Haar verhalen verbaasde mij. Ja ik heb ze zelf als zoon van een kapper ook gehoord. Vroeg of laat is je eigen gezin ook aan de beurt. Mijn ouders waren ooit gescheiden, zo luidde de roddel. De reden: gewoon omdat mijn moeder op paaszaterdag alleen in de kerk zat en vader met zijn beide zoons naar de plaatselijke voetbaltrots moest gaan kijken. "Hij heeft de kinderen en zij blijft alleen achter." Mijn moeder zou ooit keelkanker hebben. Gewoon omdat ze wel eens hees was, vooral als ze het druk had of zich druk maakte. Die roddels lachte ik toen weg.

Pas als je ouder wordt, raken ze je meer. Ik ben inmiddels ook versleten voor crimineel, homo, drugsdealer, hoerenloper en loser. Er zitten overigens wat tegenstrijdigheden in deze roddels, maar dat terzijde. Toen ik mijn huidige woning betrok, vroeg iemand mij: "Waar betaal jij dat van? Jij doet toch niks? Tja, een freelancer die grotendeels van thuis uit werkt, is nog altijd een fenomeen dat moeilijk in een hokje te plaatsen is. Wie weet wat voor stempels er nog meer op mij rusten? Wie weet hoeveel verhalen ik dagelijks mis over mijn buurtgenoten of mensen die mij lief zijn. Wil ik het allemaal weten? Nee, ik blijf dan liever wereldvreemd. Het gros van die verhalen heeft een bijzonder negatieve lading. Ik pik de komende dagen wel weer wat concerten, ga met familie een hapje eten, lees wat kranten, misschien zelfs een boek, bekijk het journaal en ga vanzelfsprekend iedere dag bij mijn moeder op bezoek. Eigenlijk is het best heerlijk om wereldvreemd in een bekrompen wereld te zijn.

Rob