De laatste

Het zit erop. Niet alleen 2013 is bezig met afscheid nemen, ook de stijl van dit blog gaat over in een iets andere aanpak. De dagelijkse verhalen verdwijnen, maar vanzelfsprekend gaat dit blog door. Hier en daar zal het iets veranderen. "Een goed blog biedt dagelijks iets nieuws,"zo werd mij verteld. "Het hoeft niet elke dag een verhaal of artikel te zijn, als er maar dagelijks iets gebeurd." Die wijze raad probeer ik te volgen. Of het lukt, zal de toekomst leren. Het verleden heeft bewezen dat het lastig is. Daarom beloof ik niets.

Dagelijks een verhaaltje tikken was niet altijd eenvoudig. Ja, ik heb zelfs een paar maal gefoeteld zoals wij in Venlo zeggen. Door het plaatsen van 'slechts' een lijstje met de beste…. maakte ik mij er een keer of twee makkelijk van af. Vaak dacht ik 's avonds: waar moet het vandaag in hemelsnaam over gaan? Vaak ontstond toch een verhaal. Eigenlijk was het elke dag een uitdaging. Het was leuk om de vele positieve reacties en complimenten te horen en lezen. Zowel op Facebook als bij persoonlijke ontmoetingen. De verhalen over Sinterklaas, vinyl en afdingen bleken volgens de statistieken het meeste gelezen door mijn Facebookvrienden. Het stuk over Ajax en Johan Cruijff zorgde voor een boost vanuit Google en andere zoekmachines.

De dagelijkse verhalen verdwijnen dus. Dat neemt niet weg dat met enige regelmaat een stukje persoonlijke tekst op dit blog te lezen is. Voor de rest zal ik gebruik maken van - hoe kan het ook anders - lijstjes met leukste hits of albumtracks van de week of maand, maar ook filmtips, linkjes naar leuke of bijzondere artikelen. Vaak zal het gericht zijn op muziek, maar ook andere onderwerpen komen vanzelfsprekend aan bod.

Nu is het tijd voor weer iets anders. Wat? Dat zal snel duidelijk zijn. Niet alleen op dit blog, maar er zijn plannen die vanzelfsprekend professioneler zijn. Daarover spoedig meer. Vandaag 31 december is het tijd om nog even terug te kijken. De laatste bladzijde van een boek. Vader Tijd verwelkomt inmiddels het nieuwe jaar. Ik zie 2014 met veel vertrouwen tegemoet. 2013 was een redelijk stabiel boek zonder heel erg sterk afwijkende zaken. Er waren toch twee elementen die ik kort wil benoemen. Op positief gebied ben ik uiterst content met het feit dat de afgelopen 12 maanden op zakelijk gebied nog beter waren dan het jaar ervoor. Ik zat niet of nauwelijks om werk verlegen en ben in de bijzondere positie met bijna iedereen prettig samen te werken. Bladmanagers, DTP'ers, klanten, fotografen, mijn accountant, schrijvende collega's plus de honderden personen die ik mocht interviewen. Gemiddeld schrijf ik zes artikelen per week. Dat zorgt voor ongeveer driehonderd personen die aan mij hun verhaal vertelden in 2013.

Over het algemeen was 2013 een jaar met diverse kleine mooie en soms minder mooie momenten. Mensen verdwijnen, anderen komen daarvoor in de plaats. Weer anderen keren onverwacht terug. Vaak denk ik aan de metafoor van de treinreis. In je eigen coupé bevinden zich diverse medepassagiers. De één blijft heel lang zitten. Anderen stappen al snel uit om de eigen reis te vervolgen. Sommige mensen stappen compleet onverwacht uit. Soms komen mensen terug omdat ze via een omweg toch weer richting hetzelfde doel meereizen. That's Life! De ene persoon mis ik oprecht en hoop ik op enig moment weer terug te zien; bij de ander haal ik mijn schouders op. Van een aantal mensen weet je al langer dat ze ooit de reis via een ander traject voortzetten. Dan is de verbazing minder groot. Sommige verdwijnen uit de coupé en nemen tijdelijk even plaats in een ander deel van de trein. Op enig moment keren ook zij weer in de coupé terug.

De muziek, met name concerten, zorgde het hele jaar door voor hoogtepunten en gedenkwaardige momenten. "Elk stukje muziek is een stukje geluk," zo zei de verkoper van een cd-winkel ooit tegen mij. Hij heeft gelijk. Natuurlijk viel er meer moois te beleven. Hele bijzondere momenten kunnen soms heel klein, maar toch zeer waardevol zijn.

Voor 2014 bestaan een aantal plannen. Van een aantal is de voorbereiding al in volle gang. Op andere ideeën broed ik nog even verder. Het doel blijft om mijzelf verder te ontwikkelen op het gebied van werk en studie. Niets nieuws leren, staat voor mij gelijk aan langzaam wegsterven. Een leven lang leren, zo luidt mijn motto. Velen kijken daar vreemd van op. Zeker als ik een traject voor langere tijd aanga, maar gelukkig omarmen steeds meer mensen dit motto. Een korte cursus over de historie van de film is één van de eerste zaken op dit vlak. Vanzelfsprekend ook veel zelfstudie, maar er zijn voldoende plannen voor meer persoonlijke ontwikkeling.
Zoals eerder op dit blog beschreven, zal gezonder leven ook weer een issue zijn. Dus: afvallen, meer bewegen, gezonder eten. In hoeverre dat nu wel gaat lukken? Het komt vast een keer op dit blog voorbij.

Ik wens jullie allemaal het beste voor 2014, maak er wat moois van en tot ziens in mijn coupé.
Take Care!

Vuurwerk en zo

"Heb je al vuurwerk gekocht," zo vraag ik aan een medewerker van een plaatselijke grillbar. Vol afgrijzen kijkt hij mij aan. "Mensen zijn gek," zo start hij zijn betoog. "Wat die allemaal uitgeven hier: 100 euro, 200, 250, 300 euro. Of nog meer. Gek! Helemaal gek. Dat is toch gevaarlijk! Waarom doen ze dat?" Ik weet niet hoelang de jongeman al in Nederland woont en ook niet waar hij vandaan komt, maar van onze vuurwerktraditie begrijpt hij duidelijk niets.

Ik ga grotendeels mee met zijn visie. Ja, ik ben ook groot geworden met het idee dat iedereen zijn vuurwerk zelf koopt. Sterker, in de straat waar ik opgroeide was jarenlang één van de belangrijkste vuurwerkverkooppunten van de stad gevestigd. Ik wist niet beter. Maar door de ontwikkelingen van de laatste jaren zet ik ook steeds meer vraagtekens bij de verkoop van vuurwerk aan particulieren. Wie op 1 januari het nieuws volgt, krijgt soms het idee dat een deel van ons land een oorlogsgebied is. Als de eerste berichten op nieuwjaarsdag binnendruppelen, lijkt de schade nog mee te vallen. Direct staan er dan diverse groeperingen klaar om het vuurwerk- en agressieprobleem te bagatelliseren. "Zie je wel. Het viel best mee." Later op de dag en zelfs op de dagen erna komen steeds meer verhalen van excessief geweld uit diverse hoeken van het land. Niet alleen door het misbruik van vuurwerk, maar ook omdat dankzij het typisch Nederlandse motto 'Alles moet kunnen' in grote getale knokpartijen plaatsvinden, hulpverleners bedreigd worden, maar zelfs met fysiek en psychisch geweld te maken hebben. Alles onder het motto: Het is oud en nieuw en het hoort er nu eenmaal bij. Lekker een potje rossen, matten, lam zuipen, klieren, de boel verzieken. Als we maar lol hebben.

Feit is dat het probleem elk jaar een paar dagen naar voren schuift. Mensen hebben karrenvrachten vol illegaal en levensgevaarlijk vuurwerk in huis gehaald. "Er zijn vuurwerksoorten met de kracht van drie handgranaten in omloop," zo las ik verleden week. Tuurlijk. Moet kunnen! Gelukkig laait de discussie steeds vaker op en nu schijnt zelfs de meerderheid van de Nederlanders tegenstander te zijn van de verkoop van vuurwerk aan particulieren. De politiek ziet allerlei problemen met ordehandhaving opdoemen. Hoe krijg je een dergelijk probleem onder controle als het nu al lastig is om het tuig aan banden te leggen? Jongeren die bewust vuurwerk naar andere mensen gooien of zelfs bij winkels naar binnen smijten. Ook dat was onderdeel van het nieuws van afgelopen week. Net zoals dat ik bijna twee weken geleden al hoorde dat een normale huisvader in een reguliere wijk al een flinke dosis illegaal vuurwerk in zijn garage klaar heeft staan. Zoonlief van drie turven hoog, maakt er af en toe gebruik van. Niemand die tot op dat moment enige actie tegen het gezin had ondernomen. Alles onder het motto: moet kunnen.

Veel mensen hebben een nieuwe trend. Via een Whatsappje of email ontvangen we tegenwoordig een bericht met passende kersttekening: "Wij doen dit jaar geen kerstkaarten, maar doneren het geld aan Serious Request. Fijne Feestdagen!" Misschien beter om volgend jaar niet alleen de centen van de kerstkaarten aan een goed doel te schenken, maar ook de vele euro's van het vuurwerk. Geef dat kapitaal dat de lucht ingaat - gevaarlijk is voor de omgeving en slecht voor milieu - aan een goed doel. Dan lossen we echt problemen op. En niet alleen om je ziel af te kopen door mee te doen aan de trend van het moment - Serious Request (want dat is hip en iedereen doet het)- en het van de daken te schreeuwen dat je aan goed doel hebt gegeven. Geef gewoon aan een goed doel zonder een andere bijzondere traditie weg te laten.

Het is aan veel buitenlandse toeristen niet uit te leggen, waarom ze deze laatste dagen van het jaar alert moeten zijn in Nederland. Een aantal ambassades waarschuwen vakantiegangers. Zo gek is het al. Ja, ook in andere landen gebeuren zaken die niet goed zijn. Amerikanen snappen niets van onze vrije vuurwerkverkoop. Net zoals wij niets van hun wapenbezit begrijpen. Maar door alleen maar naar elkaar te wijzen, lossen we niets op. Het toenemend aantal initiatieven tegen vuurwerkoverlast juich ik toe. Net zoals dat ik mooi vuurwerk toejuich, maar dan afgestoken tijdens een spectaculaire show door professionals. Zonder verhoogde kans op oogletsel, amputaties, verbrande huizen of auto's.

Maak er wat moois van morgen!

De Music-DVD top 10 van 2013

Goed, het laatste overzicht van dit jaar. Nog één keer een lijstje en dan is het bijna tijd om 2013 vaarwel te zeggen. De laatste weken was ik in de gelegenheid om nog enkele muziek-DVD's te bekijken. Zowel concerten als documentaires. Opvallend is dat ze me bijna allemaal - net zoals de schijfjes die ik eerder dit jaar bekeek - zeer veel plezier bezorgden. Uiteindelijk is het zo als met een cd top 10; er moeten harde keuzes gemaakt worden. Niet gemakkelijk, maar deze lijst is dan ook absoluut het beste van het beste met daarbij de kanttekening dat ik een aantal laat uitgekomen DVD's (zoals Muse) niet meer kon beoordelen dit jaar. Het zij zo.

De docu die gisteren nog te zien was op Nederland 3 en vanavond te bekijken op Canvas is de absolute winnaar: Doe maar met Is dit Alles. Wat een eerlijk en oprecht verhaal van de beroemdste Nederlandstalige band die ons land ooit kende. Het zal vast meespelen dat ik dat tijdperk zelf bewust heb meegemaakt, maar het is een prachtig document want alles komt hier op tafel: de muzikale discussies, het verdelen van de royalties, het drugsgebruik, maar vooral de hysterie. Mooi om te zien. Een waardig slotstuk. Of gaan ze Nederland ooit nog een keer verrassen met een serie concerten zoals eerder dit jaar?

Dit is de definitieve Music-DVD lijst van 2013.

1- Doe Maar - Dit is Alles (Docu)
2- Robbie Williams - Live at the Palladium (Concert)
3- Rolling Stones - Crossfire Hurricane (Docu)
4- Paul McCartney - Live Kisses (Docu/Concert)
5- The Police - Can't Stand Losing You (Docu)
6- Bruce Springsteen - Springsteen & I (Docu)
7- The Eagles - History of the Eagles (Docu)
8- Metallica - Quebec Magnetic (Concert)
9- Dave Grohl - Sound City (Docu)
10- Iron Maiden - Maiden England (Concert & Docu)

Robbie Williams op een terechte tweede plaats. Een absoluut feel good concert van één van 's werelds beste performers. Dit Swing concert in de Londense Palladium is één groot feest met een fantastische big band.
Crossfire Hurricane van The Stones stamt oorspronkelijk uit 2012, maar verscheen dit jaar pas op DVD en gaat terecht nog een keer mee. Een docu die vooral de complete waanzin uit de jaren 60 en 70 toont. De problemen met justitie en politie, maar ook de drugs, de schandalen, de dood van Brian Jones, de hysterische fans; het is een bijna 2 uur durende achtbaanrit door een absurd tijdperk.

Zo zijn alle genoemde DVD's op hun eigen manier bijzonder. De spelvreugde en intimiteit van alle gastmuzikanten bij het kleinschalige optreden van McCartney, de ongekende en intense live-power van Metallica, de eerlijkheid zoals eerder aangehaald bij Doe Maar die ook bij docu's van The Eagles en the Police is terug te vinden, maar ook de absolute liefde voor muziek bij Dave Grohl en natuurlijk het derde onmisbare deel uit de 'History of' reeks van Iron Maiden. De band die van elke DVD-release iets bijzonders maakt. De Springsteen DVD is hier eerder aan bod gekomen. Zoals eerder gezegd: 2013 was een uitstekend muziekjaar. Nieuwsgierig kijk ik uit naar het nieuwe jaar.

Muziek! Muziek! Muziek!

Als ik het al niet van mezelf wist, dan zijn sociale media als Facebook en een blog prima spiegels om jezelf voor te houden. Ik ben veel bezig met muziek en veel van mijn sociale contacten zijn ontstaan door dezelfde passie als die ik al mijn hele leven heb: de muziek! Veel van mijn berichten op Facebook en blog gaan over deze hobby.

Gisteren was ik in eigen stad onderweg met een vriend die ik leerde kennen tijdens een concert van the Rolling Stones in Keulen in 2006. Al een aantal jaren komt hij tussen kerst en oud op nieuw naar Venlo voor een hapje, een drankje, om bij Sounds te winkelen en natuurlijk bij te kletsen. Een groot deel van die gesprekken tussen hem, mijn broer en ondergetekende gaan vaak over muzikale helden. We geven elkaar tips over boeken, cd's, dvd's en onbekende docu's, verhalen of internetpagina's. Het is puur een hobby en gaat over zaken die vele anderen niet zal interesseren. Gisteren zochten we naar Amerikaanse bands uit de jaren 60. Het was lang zoeken. Grateful Dead, the Byrds en The Doors. En misschien ook nog de Surpremes. Voor de rest allemaal solo-artiesten. Alle grote acts uit de jaren zestig zijn Brits. 

Vandaag ga ik weer met andere muziekvrienden op pad. Wij hebben geen vaste momenten in het jaar dat we afpreken. Het is een groepje van vier personen die geheel volgens modern gebruik een WhatsApp clubje vormen en gezamenlijk regelmatig concerten bezoeken. Wij zijn vier heren met elk een eigen liefde voor een bepaalde stroming, maar de Classic Rock vormt bij alle drie de hoofdmoot en bindt ons. Drie van de vier reizen vandaag af naar Amsterdam. Daarbij bezoeken we muziek- en boekenwinkels en zal -net zoals eerder dit jaar - een hapje worden gegeten bij het Hard Rock Cafe. Gesprekken in de trein zullen ook vast grotendeels over muziek gaan. 

Als mannetje van twee of drie jaar kreeg ik al mijn eerste plastic pick-up en draaide voornamelijk muziek van Duitse Schlagerartiesten. Later veranderde dit vanzelfsprekend in popmuziek en eigenlijk was ik als kleine koter al bezig met diverse stromingen. Dat kwam ook door vriendjes uit de buurt. Venlo kende toen nog diverse platenzaken die we wekelijks afstruinden. Altijd weer op zoek nieuw werk, waarvoor we natuurlijk nauwelijks het geld hadden. Die zoektocht was toen al essentieel onderdeel van de hobby. De eigenaren van platenzaken kenden ons dan ook. Maar door die grote club liefhebbers was het mogelijk om veel op cassettebandjes vast te leggen. Mijn broer was van Soul, Disco en Funk, een buurtvriend van de Rock'n Roll en andere vormen die aan de basis staan van de moderne popmuziek, weer een ander was louter top 40 gericht en een iets oudere buurtgenoot gaf ons tips van grote acts uit de jaren 60 en 70. Zelf ontdekte ik al vrij snel de hardrock en de acts die tegenwoordig het stempel Classic Rock krijgen. Maar ook Top 40 acts en de Soul, Funk en Disco waren een belangrijk onderdeel van die passie.

Die zoektocht is gebleven. Dankzij internet beperkt de zoektocht zich niet meer tot plaatselijke platenboeren en de beperkte voorraad eigen elpees en cassettebandjes, maar is het vinden van nieuw materiaal een peuleschilletje. Dat is tevens het nadeel van deze tijd. Behalve de eigen collectie, kun je alle tips die via bladen, internet en muziekvrienden binnenkomen, beluisteren. Ik merk te vaak dat veel muziek niet blijft hangen. Het krijgt te weinig kans om te groeien. En dat is een nadeel. Waar een elpee vroeger maanden en maanden een onderdeel van het eigen dagelijks leven werd, daar verdwijnt zelfs het beste werk van nu weer snel in de vergeethoek of in de eigen cd-kast omdat er zoveel andere mooie dingen te beluisteren zijn. Een luxeprobleem zal ik het maar noemen. Bovendien is het aanbod natuurlijk vele en vele malen keren groter dan een aantal decennia geleden.

Dat neemt niet weg dat ik er met al die muziekvrienden nog steeds heel veel plezier in heb. In het bezoeken van concerten, in het beluisteren van nieuw werk, maar ook gewoon door er over te kletsen. Een van mijn eerste afspraken van 2014 is weer met een andere muziekvriend elders in het land. Een keer raden wat de hoofdmoot van onze gesprekken zal vormen?

Kerst 2013

Het zit er weer op. De kerst van 2013. Natuurlijk hebben we nog een staartje dat duurt tot aan Drie Koningen. Maar het echte kerstfeest is weer voorbij. Voor mij persoonlijk geeft de periode voor die dagen altijd meer een kerstgevoel dan 25 en 26 december zelf, maar ik heb er ook zeker geen hekel aan. Het zijn dagen van rust.

De weken voor kerst staat alles in het teken van dit feest. Fraai versierde winkels en woningen, veel ontmoetingen, eigenlijk een sfeer die lastig te omschrijven is. Dan valt op 24 december ergens laat in de middag alles stil. Ik bezit een forse dosis prachtige herinneringen uit het verleden waarbij ook eerste en tweede kerstdag fraai gekleurd zijn. Al vele jaren vliegen die twee dagen nu eigenlijk vrij geruisloos voorbij. Waar vroeger het samenzijn met veel familieleden centraal stond, daar is het nu eigenlijk stil vanaf kerstavond. Mijn broer en ik zijn allebei niet getrouwd, contact met de familie van mijn vader is er sinds het overlijden van oma bijna niet meer en aan de kant van mijn moeder is bijna iedereen overleden of oud en ziek. Resteert een bezoekje aan mijn moeder op eerste kerstdag en that's it. Het zal voor veel mensen als een zegen klinken, maar af en toe verlang ik wel weer eens naar iets met een groep familieleden of stel vrienden. Tot die tijd zet ik op kerstavond mijn echte kerstmood op 'uit' en beperk me tot uitrusten, een beetje lezen en films kijken. Zoals eerder gezegd: ik heb er geen hekel aan. Maar de afwisseling uit het verleden waar momenten van rust zich mengden met momenten van gezelligheid en contacten met anderen was toch prettiger.

Zoals al jaren het geval is, dacht ik ook gisteravond: was dit het? Ergens klonk nog een kerstliedje, maar ik wist dat nu we richting oud en nieuw gaan. Ook een bijzondere tijd van het jaar, een logisch en passend vervolg op de kersttijd, maar toch weer anders. Het is de laatste jaren net alsof ik het gemist heb. Kerst staat voor je neus en ineens is het weg. "Het stond hier toch net nog," denk ik dan. Nee, het is weer weg. Kerstfilms kijken of kersthits luisteren op derde kerstdag is als het draaien van carnavalsmuziek op Aswoensdag. Het is mosterd na de maaltijd. Ik kan me er niet meer in vastbijten. Waar het in die weken ervoor alles perfect op orde is om het echte kerstgevoel vast te pakken en te beleven, daar denk ik al jaren op de avond van tweede kerstdag: "Waar is het gebleven?"

Misschien heeft het met leeftijd te maken, maar ik sprak iemand die tegenwoordig meer van kerst geniet omdat zijn kinderen en kleinkinderen op bezoek komen. "Vroeger was het bij ons thuis niet zo gezellig. Zoals het nu gaat, vind ik echt heerlijk." Een tegenovergestelde gedachte dan mijn ervaring. Dan heeft het toch schijnbaar met samenzijn en gezelligheid te maken. Ach, tot de tijd dat het anders is, vermaak ik me tijdens die dagen wel met kranten, tijdschriften, boeken en films. De rust van de kerstdagen is ook veel waard. In de weken vooraf geniet ik dan wel van de juiste sfeer. En misschien ook wel in de dagen tussen kerst en oud op nieuw. Het is een periode waarin ik meer vrienden zie dan tijdens andere momenten in het jaar. Dan heeft iedereen -inclusief ikzelf - het druk. De kerstdagen beschouw ik dan maar als een geschenk; twee dagen van rust die nodig zijn tussen die vele ontmoetingen en uitstapjes. Vandaag was weer zo'n dag met mooie ontmoetingen, goede gesprekken en lekker eten. Morgen wederom. Dat echte kerstgevoel ontstaat volgend jaar wel weer ergens, na 6 december. Kerst van 2013 was dus een periode van uitstapjes, lekker eten en leuke ontmoetingen. Daartussen twee dagen van volledige rust. Toevallig net eerste en tweede kerstdag.

Top 2000 a Gogo

Het leukste tv-programma van het jaar is weer begonnen: Top 2000 a Gogo. Matthijs van Nieuwkerk en Leo Blokhuis zorgen er telkens weer voor dat de laatste zes dagen van het jaar nog mooier zijn. Een programma vol verrassende feitjes, mooie verhalen en vele aha-erlebnissen. 

Elk onderdeel van het programma is luchtig leuk. Of het nu de verhalen van de fan zijn die ooit oog-in-oog met zijn idool stond, de quiz, het verhaal van Don Leo, de mini-docu of de lijstduwer; voor mij en alle andere muziekliefhebbers is het elke avond een feest. Soms krijg je als kijker een heel andere beeld bij een bepaald nummer en ja, door de persoonlijke verhalen worden veel liedjes zelfs beter en misschien in sommige gevallen zelfs wel sympathieker. Dat is het mooie van Top2000 a Gogo.

De kritiek op de Top2000 lijst en waarschijnlijk dus ook op dit programma is dat het merendeel van de platen te oud is. Een lijst vooral voor oudere jongeren dus. Ik denk echter dat ook de nieuwste generatie volop geniet van de klassiekers uit de popmuziek. Dat het misschien niet altijd even avontuurlijk en spannend is, kan kloppen. Maar waarschijnlijk zit het gros van de Nederlanders daar -zeker in deze tijd van het jaar - ook niet op te wachten. Voor hen die iets anders willen, bestaat tegenwoordig de Snob2000. Een lijst vol met alternatieve tracks, met de focus op de laatste 20 jaar. In de Top2000 is bijna geen plaats voor bands als Muse, Nick Cave, Vampire Weekend, Arctic Monkeys of Franz Ferdinand.

Over die laatste band gesproken. Het verhaal is niet spannend genoeg om aan tafel bij Matthijs te vertellen, maar een aantal jaren geleden stond ik even kort oog-in-oog met de zanger Alex Kapranos. Tijdens één van mijn tripjes naar Amsterdam zag ik vroeg in de middag al een hele rij mensen staan bij Paradiso. Dat moest bijzonder zijn. Een snelle blik op de posters geplakt op de gevel van de poptempel maakte duidelijk dat Franz Ferdinand die avond zou optreden. Bij het weglopen kwam één persoon in die mensenmassa mij wel erg bekend voor. "Die gast ken ik toch?" Yep, het was Kapranos. De band had net een nieuw album (hun derde) uit en kreeg veel aandacht in de muziekbladen. Een van die tijdschriften bevond zich in mijn tas als leesvoer voor de treinreis. Ik drukte de zanger het blad - opengeslagen bij het artikel van de groep - onder zijn neus. "Sure mate," zei hij met een lach. En signeerde de foto. Die krabbel vond ik eigenlijk niet eens zo bijzonder, het was meer een grapje. Het feit dat hij daar als toch redelijk grote popjongen van de 21e eeuw voor de deur met zijn fans stond te praten, verbaasde mij des te meer. Net zoals een eenvoudig verhaal bij Top2000 a Gogo een lied of artiest sympathieker kan maken, zo keek ik ook direct anders tegen de zanger van deze band aan en steeg Franz Ferdinand nog verder op mijn persoonlijke muzikale ladder.

Een ontmoeting met een echte grootheid uit de pophistorie had ik vijftien jaar geleden. Nee, wees niet bevreesd: deze jongen is geen fervent handtekeningenjager. Dit zijn de enige twee verhalen die ik kan vertellen.The Rolling Stones gaven in de zomer van 1998 vijf concerten in de Amsterdam Arena. Als redelijk groot liefhebber van de band was ik die dagen natuurlijk in de hoofdstad en verbleef traditiegetrouw bij mijn familie. Op een morgen besloot ik richting het Amstelhotel te gaan. De plek waar Jagger & Co verbleven. "Wat doe ik hier eigenlijk?" Die vraag kwam direct in mij op toen ik voor het hotel stond. "Ga ik hier echt urenlang met mijn tourboekje staan voor wat krabbels? Nee toch? Moet je dit als volwassene nog willen?" Uiteindelijk bleek ik later die dag tot de jongste aanwezigen te behoren. Het was vroeg in de morgen, geen hordes fans of fotografen. Alleen een nieuwsgierige, jeugdige muziekliefhebber, een echte stonesfan en ik. Na een kort gesprek met mijn lotgenoten kwam drummer Charlie Watts ons tegemoet. Alsof het de normaalste zaak van de wereld was, liepen we op hem af. Wat ik precies gezegd heb, weet ik niet meer. Wel dat Charlie de cover van het tourboek signeerde. "I think you are the best drummer in the world," zei de muziekliefhebber naast mij. Watts keek tijdens het signeren enigszins geïrriteerd op en zei nuchter: "No I'm not the best drummer in the world." In een vloek en een zucht was mijn ontmoeting met een echte grootheid uit de pophistorie weer voorbij. Waren die tien minuten voor de deur toch niet voor niets geweest.

Terwijl ik nog ietwat beduusd naar het tourboek staarde, reed een dure limousine voor. "Wat nu weer," zo vroegen we ons in koor af. In eerste instantie niets, maar een korte rondvraag leerde dat niemand minder dan Mick Jagger elk moment naar buiten kon komen. Dat 'elk moment' werd uiteindelijk een uur. Het leek alsof de Stoneszanger het er om deed. Het had meer weg van een uitgekiend marketingspel. Elke voorbijganger stopte en in recordtijd stonden tientallen fans plus enkele paparazzi voor de deur. Nadat de man met de rubberen lippen uiteindelijk door de deuren van het Amstel naar buiten wandelde, stond ik dankzij het gedrang bij toeval tegen de limousine geperst. Jagger lachte op de voor hem bekende minachtende wijze naar zijn publiek, maar zette wel een aantal krabbels, waaronder ook op mijn tourboek.

Ongeveer anderhalf uur als Jan Doedel voor het Amstelhotel staan, leverde toch een mooie oogst op. Het zijn - samen met de krabbel van Alex Kapranos - de enige handtekeningen die ik ooit van muzikale grootheden heb gekregen. Er zijn slechtere scores denkbaar en het levert een leuk verhaal op voor aan de borreltafel…. of voor een blog. Ik zal het ook niet snel meer doen: in de rij staan voor een handtekening of foto. De enige twee celebrities waarvoor ik enige moeite zou doen en dus graag een uitzondering maak, zijn Obama en Springsteen. Bij voorkeur samen.

Oh ja er is nog een klein celebrity verhaal. Eerder dit jaar mocht ik tijdens de cursus Popjournalistiek nog drie uur college krijgen van Nederlandse enige echte popprofessor Leo Blokhuis. Het was één van de meest boeiende colleges die ik ooit mocht volgen. Morgen weer kijken!


UPDATE!
Nog geen uur nadat bovenstaand stuk was geschreven, kwamen toch nog andere beroemdheden in mij op waarvan ik handtekeningen heb of korte ontmoetingen mee had. Te beginnen met Ron Wood en Bill Wyman van The Rolling Stones. Maar ook Ace Frehley en Peter Criss van de oerbezetting van KISS, maar ook een tijdelijk lid van die band - Bruce Kulick - hoort op die lijst. Verder stond ik ooit bij Sounds in de rij voor een krabbel op een nieuwe cd van Rowwen Heze en recentelijk nog bij Arjan Lucassen van Ayreon. Verder is er nog een 'Guilty Pleasure' verhaal met handtekening, maar dat komt hier misschien ooit nog aan bod.

De andere mensen waarvoor ik misschien niet mijn linker teelbal zou geven, maar wel enige moeite zou doen voor een krabbel of foto zijn Paul McCartney en Keith Richards. En dan zijn er vast nog enkele grootheden die mij nog een keer te binnen schieten, waarvan ik dan zeg: ja, die ook. Hoe pathetisch het soms kan zijn, niets menselijks is mij dus vreemd.

Christmas Pop Top 20

Na de 20 favoriete tracks uit de gloriejaren van de kerstmuziek, vandaag aandacht voor de iets meer moderne klassiekers. Alleen uit de laatste vier decennia. Al is er geen repertoire uit de 21e eeuw. Dus zo supermodern is deze lijst niet. Soms zijn het nieuwe bewerkingen van oude nummers, soms eigen werk. En ja, over het algemeen zijn de alltime favorites die jaarlijks op de radio en in de supermarkt voorbij komen ook mijn favoriete tracks. Daarnaast geldt net zoals bij de Classic 20 dat er wel een volgorde is, maar de verschillen klein zijn. Deze nummers zijn allemaal top.

1-John Lennon - Happy Xmas (War is Over)

2-Band Aid - Do they know it's Christmas

3-Paul McCartney - Once upon a long Ago

4-Wham - Last Christmas

5-Love Unlimited - It may be Winter Outside

6-Frankie Goes to Hollywood - The Power of Love

7-Pogues -Fairytale from New York

8-U2 - Christmas (Please come Home)

9-Pointer Sisters - Santa Clause is coming to Town

10-Brian Setzer -Jingle Bells

11-Abba - Happy new Year

12-Bryan Adams - Run Rudolph Run

13-Neil Diamond - Jingle Bell Rock

14-Chris deBurgh - A Spaceman came Traveling

15-Debbie Gibson - Sleigh Ride

16-Extreme - Christmas Time

17-Paul McCartney - We all stand Together

18-Madonna - Santa Baby

19-Chris Rea - Driving home for Christmas

20-Bryan Adams - Christmas Time

Christmas Classic Top 20

Op kerstavond de 20 beste/mooiste kerstklassiekers uit de tijd van Frank Sinatra, Nat King Cole, Bing Crosby et cetera. Morgen de 20 beste moderne kersttracks. In sommige gevallen is het lastig een scheidslijn te trekken wie waar thuishoort (bijv The Carpenters), maar het gaat vooral om het idee. 

Merry Christmas!

1- Andy Williams - It's the most wonderful time of the Year
2- Frank Sinatra - We wish you the merriest
3- Barry Manilow - Because it's Christmas
4- Carpenters - Merry Christmas Darling
5- Nat King Cole - Christmas Song
6- Barbra Streisand - Grown up Christmas List
7- Bing Crosby - White Christmas
8- Nat King Cole - Deck the Halls
9- Frank Sinatra - Christmas Memories
10- Andy Williams - Happy Holidays
11- Carpenters - Winter Wonderland
12- Johnny Mattis - It's beginning to look a lot like Christmas
13- Dean Martin - Let it Snow
14- Nat King Cole - Adeste Fideles
15- Frank Sinatra - Christmas Dreaming
16- Bing Crosby − God  rest ye merry Gentlemen
17- Carpenters - Have yourself a Merry Little Christmas
18- Mahalia Jackson - Silent Night
19- Ray Coniff - Santa Claus is comin' to Town
20- Frank Sinatra - I'll be home for Christmas

Afdingen

"Hoeveel kost die tv," zo vroeg een man die naast me stond bij een plaatselijke elektronicazaak. "Wat op het prijskaartje staat mijnheer; 499 euro," aldus de verkoper. "Nee, deze TV, precies deze. Die hier staat," antwoordde de klant direct. Hij wees naar het showmodel. "Voor de helft neem ik em mee." De verkoper lachte en zei: Nee mijnheer, dat is helaas niet mogelijk." De klant liet zich niet uit het lood slaan en vroeg voor hoeveel hij het model wel mee kon nemen.

Er ontwikkelde zich een heel spel dat leek op koehandel. Met name de klant had het hoogste woord en liet duidelijk blijken dat hij zich zelfs slecht behandeld voelde door de verkoper. De koop van die TV voor een spotprijs was zijn recht. "Dan haal je baas er maar bij." Ik speelde de vermoorde onschuld en liet mijn ogen over de vele tv's en prijskaartjes gaan, maar luisterde aandachtig naar dit spel. Er ontstond bij mij iets van plaatsvervangende schaamte. Dit was een voorbeeld van de moderne klant die denkt alle macht te hebben. De groep die altijd uit is op het belang van eigen portemonnee en geen rekening houdt met het belang van de winkelier. En dan met name de kleine zelfstandige. Als zoon van een voormalige kleine zelfstandige, maar ook omdat ik zelf ondernemer ben -al is het dan niet met een fysieke winkel - houdt deze problematiek mij al jaren bezig.

Bij een boetiek waar ik in het verleden mijn kleding kocht, hing een bordje achter de balie met daarop de afbeelding van een arme, berooide sloeber. Het onderschrift luidde: "Hij gaf altijd korting." Waarschijnlijk had de eigenaar van die kledingwinkel toen ook al te maken met mensen die denken over de prijs te kunnen onderhandelen. Met name door de opkomst van internet hebben reguliere winkels het moeilijk. Gelukkig zijn er vele nieuwe innovatieve mogelijkheden om de klanten te winnen en naar binnen te lokken. Toch neemt het aantal consumenten dat het gros van de aankopen op internet doet  - en ja, er prat op gaat altijd te pingelen - schrikbarend toe. Mensen zonder enige vorm van schaamte die bij de kassa direct met opmerkingen komen als : 'krijg ik geen korting' of 'kun je mij dat flesje op potje er gratis bijdoen'.

Het is een ontwikkeling waarover valt te discussiëren. Ja, tijden veranderen en de consument weet dat het op bepaalde plaatsen -vaak internet - goedkoper is. Naast het afdingen verwachten ze van de betreffende zaak ook nog de allerhoogste service in het geval er iets mis is. Het zijn vaak diezelfde moderne consumenten die er zich over verbazen dat wéér een winkel in de eigen buurt of in een stadscentrum door faillissement gesloten is. Vaak zijn het zelfs complete buurtcentra die op sterven na dood zijn. En in bijna alle gevallen zijn het dan juist de kleine zelfstandigen die als eerste het loodje leggen. Toen in Venlo recentelijk een boekhandel met drie filialen de deuren moest sluiten, klonk verbazing alom. "Wat erg hé. Hoe kan dat toch?" Even later drukken diezelfde mensen op de knop bij bol.com of play.com en bestellen hun boeken, cd's plus dvd's via internet. Zo gaat dat ook vaker en vaker met kleding, huishoudelijke artikelen, fotocamera's et cetera.

Een jaar of tien geleden kende Venlo nog drie bioscopen. De een na de ander legde het loodje. Mede door de opkomst van het downloaden. Na het sluiten van het laatste theater dat zelfs Nederlands oudste bioscoop was, trok de lokale omroep er op uit om de mensen op straat naar hun mening te vragen. "Ja triest. Dat kan toch niet." De volgende vraag luidde: "En hoe vaak ging u zelf naar de film?" Het gros bekende eerlijk bijna nooit te gaan. Inmiddels heeft Venlo weer een filmhuis en besloot de eigenaar van het theater dat ooit Nederlands oudste bioscoop was om het opnieuw te proberen. Ze kampen beiden weer met een tekort aan bezoekers.

Ik maak het vaak mee en ken voldoende mensen die het stempel 'de moderne consument' verdienen. Ja, ook ik kan bijvoorbeeld als muziekliefhebber geld verdienen door mijn cd's bij play.com te bestellen Het scheelt vaak vijf euro of meer per cd, maar ik krijg het niet over mijn hart om Sounds - een van Nederlands best gespecialiseerde muziekwinkels - in de steek te laten. Mocht deze zaak ooit hetzelfde lot ondergaan dan de eerder genoemde boekhandels dan zou dat een verlies voor het winkelcentrum zijn. Ja, ik maak me wel schuldig aan het kopen van brood en vlees bij de supermarkt. Hoewel een topslager om de hoek zit en de stad ook een aantal prima bakkers kent. Vaak neem ik me voor om ook daar voortaan mijn etenswaar te kopen. Misschien een goed voornemen voor het nieuwe jaar.

Ik werd getriggerd dit stuk te schrijven door een stukje dat vanmorgen op Facebook stond. Het kleine artikel uit het NRC staat hieronder.

Favoriete kerstfilms

De dagen voor kerst. De dagen dat we overspoeld worden met ladingen vol kerstfilms. Elk jaar komen er nieuwe bij. Danwel in de bioscoop, danwel als tv-producties. In de loop der jaren heb ik een lijstje met all-time favorites opgebouwd; meestal oudjes. 

Om eens wat anders te brengen dan een verhaal, vandaag een lijst met mijn tien favoriete kerstfilms. Een blog is meer dan alleen verhaaltjes, meningen et cetera. Zeker op dit blog zullen in de toekomst vaker lijstjes en overzichten voorbijkomen. Dit is een eerste voorbeeld.

Eigenlijk staat het ultieme kerstverhaal van Charles Dickens drie maal in de lijst. En dat is eigenlijk terecht. Ik kan nooit kiezen tussen de versie uit 1984 en die van 1999 met Patrick Stewart. Stewart is briljant als Ebenezer Scrooge, maar de sfeer van de film uit 1984 is eveneens bijzonder sterk. Daarnaast natuurlijk de versie met de Muppets die op zichzelf staat, maar voor mij elke kerst een must see is.
Merry Christmas Mr. Bean is natuurlijk geen echte film, maar een aflevering uit de serie van deze Britse komiek. Toch hoort ook deze elk jaar tot de verplichte nummertjes en mag niet ontbreken in deze lijst. Gremlins is geen echte film met een kerstverhaal, maar speelt zich wel volledig af tijdens de kerstdagen. Daarom ook een absolute kerstkraker.

1-Muppet Christmas Carol (1992)
2-Christmas Carol (1999)
3-Gremlins (1984)
4-Merry Christmas Mr Bean (1991)
5-Santa Claus The Movie (1985)
6-Polar Express (2004)
7-A Christmas Carol (1984)
8-Nativity Story (2006)
9-White Christmas (1954)
10-The Nightmare before Christmas (1993)

Traditioneel uitstapje

Hoe lang deze traditie precies bestaat, weet ik niet. Maar al zeker meer dan vijftien jaar vertrek ik met vrienden op de zaterdag voor kerst naar Keulen. Daarover hoeven wij niets af te spreken. Het gebeurt gewoon. Waarschijnlijk heeft iedereen deze datum ook al in de agenda van 2014 rood omcirkeld.

Het is één van de weinige tradities die we nog samen delen. De karakters binnen de groep - en dus ook de interesses - zijn zeer divers, maar dit uitstapje bindt ons nog zeker één keer per jaar. Ooit is deze trip ontstaan om in de kerstvakantie goedkoop cd's te scoren in Duitsland. In het tijdperk van guldens en D-marken scheelde de aankoop van één blinkend schijfje al vaak meer dan de helft met de winkels in eigen omgeving. In Nederland betaalden we rond de veertig gulden. Bij onze Oosterburen lag dat bedrag om en nabij de 15-18 mark. Kortom, zelfs bij de minst gunstige wisselkoers betekende dat toch: twee voor de prijs van één. Ja, als muziekliefhebber spaar je dan wat geld om in de kerstvakantie de voorraad bij te vullen. Het werd een traditie.

Op enig moment is het veranderd: van 'ergens in de kerstvakantie' naar 'de zaterdag voor kerst'. Voor iedereen duidelijk en geen ellenlange email of whatsapp discussies over welke dag of het tijdstip. Deze dag kan iedereen vooraf uittekenen. Verzamelen rond 09:30. Na wat slap geouwehoer en een drankje vertrekt het gezelschap dan richting Domstad om daar te beginnen met een Duits broodje belegd mit schincken oder käse. Anderen kiezen al vroeg op de dag voor een vette döner. Helaas is dat louche tentje vlakbij de Dom gesloten, zodat iedereen zich vergrijpt aan de Duitse broodjes. Na de lunch start steevast de wandeling richting het hoofddoel van de reis: Saturn aan de Hansaring. Drie etages cd-plezier, gelegen in een typisch Duits grauwgrijs deel van de stad, net buiten het centrum. Om dat doel te bereiken was een wandeling door een ouderwetse Turkse buurt noodzakelijk. Een buurt met winkeltjes met heel veel foute bling bling (gouden kettingen waar André en Rachel Hazes zich nog voor zouden schamen), tweedehands spulletjes, gloedjenieuwe, maar verdacht goedkope mobieltjes en onappetijtelijk ogende gerechten. Die wandeling is inmiddels een essentieel onderdeel van de dag geworden.

Maar ook onze traditie is niet ongevoelig voor de tand des tijds. De wereld van cd's is veranderd. Prijzen zijn eigenlijk gelijk met Nederland en ook bij een megaconcern als Saturn is het zilveren schijfje van minder belang voor de omzet. De winkel onderging twee of drie jaar geleden een rigoureuze facelift. Nog slechts een halve etage is ingeruimd voor cd's en dvd's. In de kelder vinden we games en de bovenste etages zijn voor - voor ons - onbekende doeleinden in gebruik. Bovendien is de keuze in eigen omgeving dankzij een zaak als Sounds vele malen groter. Maar goed, we houden de traditie in ere. Het uitbreiden van de muziekcollectie is dus niet meer prioriteit nummer één. De traditie en de sfeer van kerstmarkt vormen een belangrijker deel van de dag.

Vandaag vindt de reis voor het eerst per trein plaats. Of dat een blijvende verandering is, weten we later deze dag. De leden van het gezelschap zijn redelijk kritisch en bij minste of geringste minpuntje van de DB zal volgend jaar de trip weer per auto plaatsvinden. Het is overigens niet de enige verandering. We sluiten de dag altijd op culinaire wijze af in Venlo. Helaas is de eigenaar van ons vaste restaurant voor deze dag afgelopen zomer plots overleden zodat we het vandaag elders moeten zoeken. Diverse ingrijpende veranderingen dus voor een fraaie traditie die we echter steevast in ere houden. Hoe zeer de wereld ook verandert: deze zaterdag voor kerst is voor Keulen.

Mijn eerste muzikale liefde in de Rock 'n Roll Hall of Fame

Dus: Nirvana, E- Street Band, Hall & Oates, Peter Gabriel, Cat Stevens, Linda Rondstadt en… KISS. Dat zijn de artiesten die vanaf april 2014 een plekje krijgen in de Rock 'n Roll Hall of Fame. Met name voor KISS is dit bijzonder omdat fans van de groep al jaren een strijd voeren voor een benoeming van hun band tot dit prestigieuze museum. Volgens de hoge heren achter dit project verdiende de groep het niet om een ereplaats te krijgen tussen muzikale grootheden als The Stones, Beatles, U2, Jimi Hendrix, Eric Clapton, Red Hot Chili Peppers en Abba. Na een populariteitspoll die KISS glansrijk wist te winnen, kon niemand meer om de band heen.

Ik vind het gaaf en ook zeker terecht dat KISS een plaatsje krijgt. Ja, ik ben liefhebber van de band. Om er maar even schaamteloos aan toe te voegen dat ik acts als Bon Jovi, Nickelback en Kane ook uitstekend vind. Waarom dat vergelijk? Wie deze bands - inclusief KISS dus - tot zijn favorieten rekent, is geen serieuze muziekliefhebber volgens de altijd té nadrukkelijk aanwezige smaakpolitie. De redacties van Oor, VPRO, NRC, Volkskrant en diverse andere media vinden te vaak dat zij moeten bepalen wat muzikaal verantwoord is en wat niet. Ik trek me daar niets van aan en vind de opmerkingen vaak aandoenlijk. Ja, ik vind Radiohead, Muse, Sigur Ros, The National, Arcade Fire en vele andere muzikaal verantwoorde snoepjes van de critici ook prima. Ik mag tegenwoordig zelfs graag naar elitaire Jazz en Klassiek luisteren, maar When push comes to shove kies ik voor Classic Rock acts als Led Zeppelin, Metallica, Springsteen en dus ook KISS. Ze staan het dichtste bij mijn persoonlijkheid.

Het leuke is dat veel bands, met name alternative acts uit de jaren 90, KISS als inspiratiebron noemen. Een van de bekendste voorbeelden is Nirvana. Kurt Cobain stak zijn liefde voor de geschminkte heren nooit onder stoelen of banken. Op zich een bijzonder fenomeen: de favorieten van de smaakpolitie omarmen één van de meest gehate acts van de smaakpolitie.

Als vroege tiener was ik dol op de band. Mijn eerste kennismaking kwam via de radio en ik vond het geweldig. Het was dus niet de looks of de act waardoor de band indruk op mij maakte, maar simpelweg de muziek. Ja het visuele aspect is belangrijk bij KISS. Maar de Amerikaanse rockband heeft een indrukwekkend aantal uitstekende albums en klassieke hits op zijn naam staan dat het meer moet zijn dan alleen die schminkdoos en de alles verpletterende liveshows. Na veertig jaar en meer dan 100 miljoen verkocht albums behoren ze absoluut tot de groten der aarde. Bijna elke Amerikaan kent hun klassieker Rock n Roll all Night and Party Everyday!

Hoe KISS zich zal presenteren tijdens die avond in april is nog niet bekend. Dat de band indruk gaat maken, is meer dan zeker. Zij zijn al veertig jaar een voorbeeld voor velen en ze gaan ook zeker de nieuwe generatie muziekliefhebbers aan zich binden. Een Europese tour in de lente van 2014 schijnt bovendien in het vat te zitten. Rob zegt: gaat dat zien!

De donderdag voor kerst

Soms ga je op zoek naar iets waarvan je vooraf weet dat je niet vindt. Je zoekt een plekje waaraan een herinnering kleeft omdat je een dierbaar iemand mist. Wat je wel kunt vinden is een stukje geluk, wat innerlijke rust, een plek die je herinnering nog beter visualiseert of tastbaarder maakt; maar dat ene moment of die persoon zul je niet meer vinden.

Na het overlijden van mijn vader was ik op zoek naar 'iets'. Ik weet niet wat. Maar iets van hem. Er was geen plek om naar toe te gaan. Precies volgens zijn verzoek is mijn vader gecremeerd. "Wat doen we met de as," vroeg mijn moeder. Hij moest een plek krijgen waar mijn vader zich thuis zou voelen. "Dat kan maar op één plaats," zei ik tegen haar. "Hier thuis op de Jodenstraat." Onze familie heeft een band met die straat. Mijn vader is er grootgebracht, deelde met zijn vader de kapsalon en in dat huis woonden ook tijdelijk opa, oma met hun twee jongste zonen. Later vertrok iedereen, werd de kapsalon uitgebreid en raakte mijn moeder in blijde verwachting van mijn broer en ondergetekende. Na een aantal jaren keerde mijn opa en oma weer terug in die straat. Heimwee naar het centrum van Venlo. Toen mijn oma decennia later een seniorenflat iets buiten de stad betrok, zei ze vaak weemoedig: "Woonde ik nog maar op de Jodenstraat." Voor mij was het dan ook duidelijk dat de as van mijn vader dus ook juist daar thuis hoorde. De as kreeg een plek in een fraaie antieke vaas.

Het nadeel was dat ik dus geen plek had om naartoe te gaan. Een plek die ik vooral in de eerste jaren na zijn dood zo nodig had en zo vaak zocht. Een plek van troost of om in gedachten even met hem te praten. Daarom ging ik vaak naar het graf van mijn opa. Mijn vader's vader. De goede man stierf toen ik net 5 jaar oud was. Er bestaan dus slechts een paar vage herinneringen aan hem, maar bij zijn graf hoopte ik iets van troost te vinden. In die jaren was ik op zoek naar meer plekjes waar ik 'iets' hoopte te vinden. Iets van toen. Iets van mijn vader. Een aantal jaren geleden kwam ik tijdens een vakantie in Oostenrijk vlak in de buurt van een hotel waar wij ooit met het gezin en vele anderen een mooie zomer doorbrachten. Op een bewolkte middag zocht ik het hotel van toen op. Het lag nog steeds op een helling aan de rand van het bos. Er was weinig veranderd, zoals zoveel in Oostenrijk hetzelfde blijft. Veel momenten van die vakantie kwamen toen naar boven. Elk moment bezorgde mij een glimlach en een goed gevoel.

Soms zijn die plekjes onverklaarbaar raar. In die jaren na de dood van mijn vader kwam plots de herinnering van een kerstviering uit mijn periode op de MAVO tot leven. Deze vond plaats op de donderdagavond voor kerst; de dag dat de kerstvakantie begon. Behalve docenten en leerlingen waren ook ouders daarbij uitgenodigd. Om welke reden dan ook heb ik een bijzondere herinnering aan die avond. Mijn vader was er bij. Samen stonden we ergens achter in de gymzaal te kijken naar de voordrachten en te luisteren naar verhalen en liedjes. Ik was een gelukkige tiener met veel vrienden, een mooie familie en een warm thuisnest. Voor mijn gevoel viel alles tijdens die avond samen. Dat mijn vader er bij was, was voor mij bijzonder. We hadden een prima band samen. Vaak zijn gevoelens of gedachtes niet uit te leggen, maar soms komt gewoon alles samen en voelt het mooier dan woorden kunnen omschrijven. Het was een tijdperk dat ik nu koester en die avond is voor mij een meer dan mooie herinnering. Mijn vader vertrok direct na de viering met de auto naar huis. Ik kletste nog wat na met klasgenoten en fietste even later de kerstvakantie tegemoet. De kersthits van dat jaar dansten één voor één door mijn hoofd. Last Christmas van Wham, Do they know it's Christmas van Band Aid, The Power of Love van Frankie Goes to Hollywood en We all stand Together van Paul McCartney (Bom pom pom, paija). Vier ultieme kerstklassiekers in één jaar; kom daar nu nog maar eens op. Ja, dat moest een mooie kerst zijn geweest. En dat werd het ook. Dankzij vrienden en familie. Traditioneel met het gezin op kerstavond naar de kerk waar bijna de complete buurt inclusief vrienden en oud klasgenoten van de basisschool aanwezig waren. Op eerste kerstdag oma op bezoek en in de avonduren de familie van mijn moeder. Tweede kerstdag de verjaardag van mijn oma waardoor de kant van mijn vader samen was. Ik koesterde toen al elk moment. Dat die mooie dagen in aantocht waren, wist ik toen ik die donderdagavond na de kerstviering helemaal happy naar huis fietste. Sinds zijn dood maakte ik bewust op de donderdagavond voor kerst die wandeling naar mijn oude school. Op zoek naar een stukje van mijzelf; een stukje van ons. Het gaf mijn herinnering meer kleur en het zorgde telkens weer voor een lach. Helaas is het gebouw een aantal jaren geleden afgebroken zodat mijn 'persoonlijke bedevaartsoord' eigenlijk is verdwenen.

Vanavond was ik aan de wandel en besloot maar weer eens even over dat voormalige schoolterrein te lopen waar nu een aantal appartementencomplexen staan. Hoewel alles van toen dus verdwenen is, was het gevoel toch weer goed. De herinnering aan die avond, maar vooral aan een bijzonder fraaie jeugd kwam weer bovendrijven. Daarvoor ben ik mijn ouders dankbaar. Misschien weet ik niet wat ik op dergelijke plekjes echt zoek, maar als ze iets van troost, een glimlach brengen of helpen om die mooie herinnering beter te visualiseren dan heeft elk bezoek aan zo'n plekje zijn waarde.

Fijne kerstdagen

Vanaf donderdag zullen steeds meer bedrijven hun deuren sluiten voor het kerstreces. De kerstvakantie kan beginnen. Daarom wens ik vanaf deze plek alvast iedereen een mooie, maar vooral rustige tijd toe. Maak er wat moois van de komende weken. Hoe je het ook viert!

Dit blog gaat vanzelfsprekend door tijdens de kerstvakantie!

Twintig jaar geleden…. kerst in het water

Ja, zoals velen heb ik het bewust meegemaakt. De overstromingen van de Maas tijdens kerst 1993 en ruim een jaar later in januari 1995. Hoewel de kerstdagen van 1993 voor duizenden mensen ellendig waren - velen moesten hun huis verlaten of verloren persoonlijke bezittingen - leven er bij mij ook positieve herinningen aan die periode.

Ja, dit beeld links was Venlo precies twintig jaar geleden. Een van de belangrijkste en drukste rotondes van de stad was door 'Mooder Maas' in bezit genomen. En niet alleen dit verkeerspunt; een groot deel van de stad kampte met stevige wateroverlast. Mijn ouderlijk huis stond op de Jodenstraat, midden in het centrum. Heel veel overlast was er bij ons niet. Het beperkte zich tot een laag water van ongeveer een halve meter in de kelder. De Maas stond verder nog wel tot aan de voordeur, zodat klanten van mijn vaders kapsalon over een stevig bevestigd plankje moesten stappen om naar binnen te kunnen.

Bij het huis van een vriend om de hoek stond de complete kelder onder water, tot bijna boven aan de rand van de trap. Metershoog dus. Daar hielp geen waterpomp meer bij. Een aantal nachten losten we als gezin elkaar af. Telkens bleef iemand wakker om de situatie in de kelder te monitoren. We wisten inmiddels dat het snel kon gaan met het stijgen van het water. Ik studeerde in die tijd psychologie aan de universiteit van Nijmegen en was druk bezig met de voorbereidingen van mijn tentamens die direct na de kerstvakantie gepland stonden. Tijdens die nachten was de focus gericht op het vak Persoonlijkheidsleer. Ik zie het boek nog voor me. Het zijn van die kleine details die je als mens bijblijven. In het 'rooster' probeerden we mijn vader zo gunstig mogelijk in te plannen. Voor hem was de kersttijd altijd één van de drukste van het jaar in zijn kapsalon. Hoewel in december 1993 er vanzelfsprekend veel afzeggingen waren. Mensen hadden wel iets anders aan hun hoofd dat de stijl van hun haar.

En toch, hoe vreemd het ook klinkt; als ik terugdenk aan die natte kerst van 1993 overheerst vooral het gevoel van saamhorigheid. Mooier kun je het in deze tijd van het jaar bijna niet krijgen. Op welk tijdstip je ook naar buiten ging, er waren altijd mensen op straat, iedereen hielp elkaar en had oor voor de verhalen van een ander. Kom daar tegenwoordig nog maar eens op. Ja, persoonlijk leed maakt een mens nederig en sociaal. Tijdens één van die nachtelijke waakbeurten maakte ik vroeg in de ochtend -rond een uur of vijf - een rondje door de stad om een frisse neus te halen. Eigenlijk vooral om fit en wakker te blijven. Overal waren mensen. Een echt uitgebreid ommetje werd het niet, want ik kwam niet verder dan het einde van onze straat. Bij bijna elke woning/winkel keek ik even naar binnen, maakte een praatje, bekeek de situatie en liep dan weer verder. Naar het volgende huis of winkel. Het is vooral die saamhorigheid en sociale betrokkenheid die me naast de vele beelden - waarvan ik de meeste op tv of in de krant zag- zijn bijgebleven. Het echte leed in de buitenwijken was namelijk niet zichtbaar, want het was niet mogelijk om ver buiten de stadsmuren te komen. Op de meeste plekken in Venlo centrum stonden afzettingen, streng gecontroleerd door agenten. Veel gebieden waren onbegaanbaar.

Ons gezin mocht zich gelukkig prijzen dat de waterschade zich beperkte tot een vochtige kelder en het verlies van wat oude boeken en platen die in een doorweekte doos stonden. Nu rest een herinnering aan een bijzondere kerst. Voor mij persoonlijk een redelijk positieve herinnering door de aparte sfeer in de periode. De stad Venlo bestond dat jaar overigens ook nog eens 650 jaar en had dit lustrum groots gevierd. Het feest eindigde helaas voor veel anderen in een nachtmerrie.

Goede voornemens

Nog een dikke twee weken en dan zit het er weer op, dat 2013. Zoals een tijdje geleden hier al geschreven: eerst is het tijd voor terugblikken daarna voor goede voornemens. Het terugblikken is nog in volle gang. Niet alleen door mij, zeker ook in de media. En dat zal de komende weken meer en meer worden. Toch is het tijd om al stiekem even over die terugblikken heen te kijken want die laatste twee weken zijn in de bekende vloek en zucht voorbij.

Maak ik ook goede voornemens? Absoluut! Net zoals die jaren ervoor. Dat staat net zo vast als dat het gros daarvan weer sneuvelt. Voor nieuwe dingen hoeft het voor mij overigens niet persé 1 januari te zijn. Je kunt elk moment iets nieuws beginnen, maar als liefhebber van tradities doe ik er ook dit jaar weer aan mee. Ja, er mogen nog steeds wat kilootjes af. Dat moet dan wederom gebeuren door minder en gezonder te eten. Gewoon gezonder te leven. Ook neem ik me wéér voor - cliché nummer twee - vaker nee te zeggen. Een mens moet altijd wat. Zelfs tijdens deze vrije dagen staat bijna elke dag wel iets gepland dat moet. Soms heb je daar even tabak van. Misschien heeft het ook te maken met de ziekte van mijn moeder. Dat vraagt dagelijks veel energie. Soms een half uur, soms een uur, soms meer. Dat lijkt weinig, maar die momenten zijn vaak intensief. En er moet elke dag wel iets. Vaak op de momenten dat het totaal niet kan of uitkomt. Je richt je leven er naar in. Heel veel vriendelijke adviezen - van familie of vrienden die de situatie kennen  - om toch vooral aan mezelf te blijven denken, zijn goed bedoeld, maar ik laat me te vaak meesleuren. Het wordt een deel van je leven zonder dat je het merkt en het is soms slopend. Ze noemen het mantelzorg. Het zal wel een keer veranderen denk ik dan. Misschien ben ik ooit blij het toch zo gedaan te hebben. Maar daarom ben je wel extra gevoelig voor andere zaken die weer even moeten. Iedereen zal iets met de beste bedoelingen voorleggen, maar soms…...Even dit, even dat! Als het te veel is, denk ik inderdaad wel eens: en waar is Rob? Enfin, dat moet dus leiden tot het voornemen om vaker 'nee' te zeggen. Ach, ik heb nog drie weken vrijaf denk ik dan maar, die momenten van rust komen wel. Door meer nee te zeggen tegen standaard dingen, wil ik meer tijd voor mezelf. Meer tijd voor verdieping en minder voor haast.

Er zijn ook plannen. Behoren plannen ook tot goede voornemens? Vast. Ze zijn vooral gericht op mijn werk. Iets met een website en waarschijnlijk nog iets met een website. Ja ik ben bekend met het fenomeen 'de tweede maandag van januari' als de meeste voornemens wederom in schoonheid zijn gestorven. Toch weet ik dat je altijd weer iets meeneemt. Liever één of twee van de tien voornemens die wel doorgaan dan helemaal niets plannen en maar gewoon doorleven. Soms worden voornemens die telkens opnieuw weer meegaan dor of slijten af. Te vaak aan geschaafd of mee gespeeld en er niets concreets mee gedaan. Ze staan nog wel op het lijstje, maar van absolute prioriteit zakken ze weg buiten de top 10. Hoe groot ze ook ooit waren. Als ze jaar in, jaar uit meegaan maar niet tot uitvoering komen, zijn ze waarschijnlijk ook niet meer belangrijk.

De laatste twee weken van 2013 ga ik nog wat plannen en voornemens verder uitwerken. Ik schrijf graag dingen op. Maak plannen, schema's et cetera. Zaken concretiseren. Dan begin ik vol goede moed op 1 januari aan een nieuw to-do lijstje. Ergens in februari of maart vertel ik hier wel een keer wat nog in leven is en wat ergens in januari een mooie dood gestorven is.

Song van het Jaar

De Song van het Jaar 2013 was volgens VPRO's 3 Voor 12 Get Lucky van Daft Punk. Een beslissing waar naar mijn mening weinig tegen in te brengen is; al kies ik zelf voor een ander nummer. Where are we Now van David Bowie is voor mij dé track van 2013. 

Het was vroeg in het jaar. Het was januari. Het was steenkoud. Het leek bijna continu donker, maar de wereld was wit. Wit van een dik pak sneeuw en ijs. Omstandigheden die zorgen voor een bijna surrealistische sfeer. Een sfeer die hoort bij het begin van een nieuw jaar. Het was extreem weer dat je bij blijft. Weer dat vraagt om een soundtrack. Dat nummer van David Bowie paste er perfect bij. In die eerste week na de release nam ik het lied overal mee naar toe. Ik draaide het thuis, maar ook vaak onderweg. Where are we Now leek gemaakt voor januari 2013. De vraag die in de titel huist, de melancholieke sfeer, de breekbare stem van Bowie. "Veel mooier worden ze dit jaar niet meer," zo dacht ik toen al. Ja sommige nummers kwamen in de buurt. Zoals The Boxer Rebellion met Diamonds. Ook zo'n prachtig en sfeervol nummer dat hoog in de lijst van 3 Voor 12 eindigde.

Compleet andere koek dan Daft Punk's Get Lucky. Een track die juist het tegenovergestelde is van twee bovengenoemde nummers. Get Lucky klinkt zorgeloos, luchtig, vrolijk en herkenbaar. En na vele malen luisteren verveelt deze hit nog niet. Vernieuwend is het natuurlijk nergens. Het nummer klinkt als zo veel werk van producer Nile Rodgers. Het kon ook eind jaren 70 geschreven zijn. Goed, er ligt een sausje uit de 21e eeuw over, maar verder is het muzikaal vergelijkbaar met zijn hits van Chic en Sister Sledge. Muziek die toen overigens door de smaakpolitie verketterd werd als nietszeggende deuntjes. Ruim dertig jaar later omarmen de critici deze sound. Het kan verkeren en is bovendien al vaker gebeurd. Misschien was het wel een slimme zet van de heren van Daft Punk. De nieuwe generatie gaat er prat op en ook de volwassen popliefhebber vinden de disco-licks van Nile Rodgers fabuleus en vooral herkenbaar. Sterker: veel mensen met uiteenlopende smaken vinden dit een geweldig nummer. Voldoende garantie om in Nederland hit van het jaar te worden. Hit van iedereen. Ook bij mij in de top, maar de diepgang van Bowie wint het deze keer van een vrolijk luchtig nummer als Get Lucky, maar beide tracks horen tot het beste werk van 2013. Het was een prima en zeer divers muzikaal jaar.

Vrijdag de 13e

Eigenlijk had dit verhaal gisteren op mijn blog moeten staan, maar het stuk over vinyl kwam er spontaan tussen. Maar goed, misschien is dit wel een betere dag. Ik kan zeggen dat ik het weer overleefd heb, die vrijdag de 13e. En iedereen die me lief is ook. Vandaag geen telefoontjes van ongelukken, overlijdensberichten, ernstige ziektes of ander onheil. Dat gebeurde bij mijn weten overigens nooit eerder op vrijdag de 13e. 

Bijgeloof is een menselijk fenomeen waar lastig de vinger op te leggen is. De een is er meer mee bezig dan de ander. Het zijn vooral vaak sporters die hun rituelen hebben. Over de reden om vrijdag de 13e het stempel 'ongeluksdag' te geven, doen diverse verhalen de ronde. Zo was vrijdag de sterfdag van Jezus, maar ook de dag dat de Romeinen hun doodvonnissen voltrokken. Opgeteld bij het ongeluksgetal 13 -wat eveneens een bijbelse betekenis heeft - maakt deze datum een aantal keren per jaar tot ongeluksdag.

Maar er zijn vele vormen van bijgeloof. Heb ik het zelf ook? Als het al zo is, dan is het niet in overdreven mate. Ja, soms komt het opzetten. Zoals bij een sportwedstrijd. Als ik de Amsterdam Arena betreedt, heb ik al jaren automatisch dezelfde roltrap naar mijn vak; de rechter. Onbewust, zonder bijbedoeling. Een maand geleden stond ik plots op de linker. Nog niks aan de hand, het viel me gewoon op. Ajax verloor die avond voor het eerst sinds lange tijd weer een thuiswedstrijd. Op de weg naar huis dacht ik geen moment na over die roltrap; alleen over het te slappe spel, maar bij de eerstvolgende thuiswedstrijd koos ik toch bewust gewoon weer voor de rechter…. Stom bijgeloof. Stom toeval. Ajax won weer. Niets menselijks is mij vreemd. Verder heb ik wel een vast ritueel als ik het stadion binnenkom. Bijna altijd een uur voor de wedstrijd ben ik aanwezig en stap op die roltrap. Vervolgens koop ik een broodje met een cola. Eet het broodje altijd op dezelfde plek op, wandel vervolgens mijn vak 120 in, leg mijn tas onder de stoel, drink mijn colaatje, kijk wat rond en ga vervolgens het programmaboekje lezen. Daarna volgt het hele circus van balletje hooghouden door een jeugdspeler, het warmlopen van de Ajax-selectie en de opstellingen. Mijn vaste buren, komen steevast een minuut of drie voor de aftrap op hun plaats zitten. Dan vragen ze meestal hoe het met VVV gaat, maar het wegwuivende gebaar met mijn hand zegt hun vaak voldoende. Het is bijna elke thuiswedstrijd hetzelfde ritueel dat meer te maken heeft met de mens als gewoontedier.

Een kennis moest gisteren onder het mes voor een redelijk heftige ingreep. Hij sprak stoer dat de datum van vrijdag de 13e hem niet deerde. Van anderen begreep ik dat het hem toch bezig hield. In september was ik zelf aan de beurt voor een kleine medische ingreep… op vrijdag de 13e. Toen mij een paar dagen van te voren werd gevraagd of ik op die bewuste vrijdag kon, was er even twijfel. Ik liet het doorgaan. Alles is goed verlopen en ik heb niks engs. Maar toch… je denkt er even over na. Maar wie het echt gelooft, gelooft in bovennatuurlijke krachten. Door bepaald gedrag te vertonen denken mensen het noodlot af te wenden. Men wil het eigen leven beïnvloeden. Ik geloof best dat dit deels mogelijk is, maar denken aan het noodlot is een vorm van negatief denken. Ook al wil je het afwenden. Ik focus me liever op de positieve zaken, zonder fenomenen als bijgeloof en noodlot. Daar heb ik meer vertrouwen in. Met uitzondering dan van die stomme roltrap.

Het bijzondere gevoel van vinyl

"Hebben jullie nog kerst-elpees," zo vroeg ik afgelopen week op de vinyl-afdeling bij Sounds. Schijnbaar waren ze deze exemplaren uit lang vervlogen tijden net aan het sorteren, want de keuze was nog even beperkt, maar na enige aanwijzingen en wat speurwerk tussen de duizenden vinyl-albums, stuitte ik op een LP van Perry Como uit 1959. De prijs? Één euro. Geen geld.

De plaat bezorgde mij vanavond veel plezier. Rob onderuitgezakt in zijn luie stoel, kaarsen aan, kerstboom lampjes die schitteren en deze crooner die zijn werk deed. Bij het eerste liedje was enig gekraak hoorbaar, voor de rest was de LP nog in prima staat. Als ik veel tijd heb en meer rust in mijn lijf, val ik vaak terug op het oude, vertrouwde geluid van vinyl. Een jaar of drie geleden haalde ik de oude pick-up bij mijn toenmalige woning van zolder, sloot het apparaat aan op de moderne versterker en in no-time was mijn passie voor vinyl weer terug. Sindsdien check ik in winkels als Sounds in Venlo, Concerto in Amsterdam of op het Waterlooplein regelmatig naar juweeltjes van toen. Te absurde bedragen zijn daarbij overigens niet aan mij besteed. Ik ben geen echte verzamelaar; het gaat mij om het genieten van een ander, traditioneler, maar vooral warmer geluid.

Het doel is wel om alle albums van bepaalde legendarische acts zoals The Rolling Stones, KISS, Pink Floyd en The Beatles op vinyl te scoren. Nee, niet die nieuwe persingen, maar bij voorkeur zo oud mogelijk en in goede staat. Dat zijn twee dingen die lastig samengaan, maar het valt te proberen. Mijn speurtocht richt zich eigenlijk louter op werk uit de jaren 60 en 70. Twee weken geleden vond ik in Amsterdam het album 'Abbey Road' van The Beatles als elpee. Ik kocht deze plaat omdat hij 'oud' oogde, maar wel in goede staat was. Met wat speurwerk via het labelnummer krijg ik het vermoeden dat dit exemplaar echt uit 1969 stamt. Nadat Perry Como klaar was met zijn kersthits, had dit album van de 'Fab Four' uit 1969 de eer mij door de rest van de avond te begeleiden. Na enige tijd betrapte ik er mezelf op al zeker tien minuten lang de hoes aan het bestuderen te zijn. Die ene simpele foto van John, Paul, George & Ringo op het zebrapad bij hun studio in Londen. Dat beeld dat ik honderden keren heb gezien, maar nog nooit eerder zo intens als vanavond bekeek. Ja, ik heb er veel over gelezen. Zoals de zogenaamde verwijzingen naar het feit dat de echte Paul McCartney zou zijn overleden. Nu bestudeerde ik onbewust elk detail. Nog niet zo lang geleden las ik ergens dat McCartney - vlak voordat de definitieve hoesfoto werd gemaakt - zijn slippers uitdeed. Zijn blote voeten leidde later tot een aanwijzing dat hij niet meer in leven zou zijn.

Ik keek naar de lucht, de mensen op de achtergrond die een praatje maakten, en de man rechts - een Amerikaanse toerist die toevallig daar was. Zich allen waarschijnlijk niet beseffend dat op dat moment één van de beroemdste foto's uit de historie van de popmuziek werd geschoten. Ik dacht aan de vier leden van de band. Vlak voor het maken van de foto's rookten ze op het trapje van de Abbey Road studio nog gezamenlijk, verveeld een sigaret. Waarschijnlijk hadden ook The Beatles er geen flauw benul van dat ze op het punt stonden wéér een stukje historie neer te zetten. Zij liepen daar, los van elkaar, over dat zebrapad bij Abbey Road. Waarschijnlijk heeft één van hen (mogelijk de kritische Lennon of de nuchtere Harrison) gezegd: "Zijn we nu klaar met die flauwekul?" The Beatles stonden op het punt uit elkaar te gaan. Er was nog wel respect voor elkaar, maar geen band meer. Vermoedelijk is ieder van hen na de korte fotoshoot weer zijn eigen weg gegaan. Of zijn ze nog even de opnamestudio bij het befaamde zebrapad ingedoken. Echte Beatlesfreaks zullen het antwoord vast weten.

Goed, ik staarde dus al zeker tien minuten onafgebroken naar die hoes, naar die beroemde foto. Is fotografie ook kunst? Ja, luidt mijn antwoord. Het werk van een echte goede fotograaf is ook kunst. Deze hoes is zeker artistiek. Voor de oorspronkelijke foto's vraagt men vast een duizelingwekkend bedrag. Mijn ogen bleven gefocust op de hoes. Wat voor dag was het? Aan de lucht te zien een zomerse dag. Een snelle check op internet leerde mij dat het inderdaad de 8e augustus 1969 was; aan het einde van de ochtend. De foto bleef mij fascineren. Ja, zo bestudeerde ik als kleine aap ook elpee-hoezen. Zo snel de naald in de groef viel, was de verpakking in mijn handen. Ze hoorden onafscheidelijk bij elkaar. De hoes, de foto's, de binnenhoes, de teksten en de muziek op vinyl. Dat heb ik met cd-hoesjes nog nooit zo intens gedaan. Hoe zeer ze tegenwoordig ook hun best doen er iets moois van te maken met kartonnen lay-outs, fraaie verpakkingen of luxe-dozen. Het kan van zijn lang-zal-die-leven niet op tegen de oude vertrouwde elpeehoes. De kwaliteit van het vinyl van Abbey Road was overigens fantastisch. Of deze echt uit 1969 komt, weten alleen echte kenners. Voor mijn gevoel stond mijn exemplaar bij de release in december 1969 voor het eerst in een platenzaak in Londen of Liverpool. Het serienummer van de elpee en andere feiten op hoes en label lijken mijn gevoel te ondersteunen.

Tijdens mijn speurtocht afgelopen week naar traditionele kerstalbums bij Sounds stonden ook twee jongens tussen het vinyl te neuzen. Ze waren niet ouder dan twaalf jaar en discussieerden over vinyl, pick-ups en naalden alsof ze niet beter wisten. Ik hoor vaker dat er onder de nieuwste generatie muziekliefhebbers steeds meer jongeren zijn die veel werk downloaden, maar als ze de muziek echt mooi vinden, hun zuurverdiende geld uitgeven aan een vinyl-exemplaar van de desbetreffende plaat. Ook zij zijn zich bewust van de beleving die hoes en vinyl kunnen bewerkstelligen. Toen ik de Beatles-elpee terug in de hoes stopte, duwde ik even mijn neus naar binnen. Zoals een wijnkenner zijn neus in een glas 'hangt'. Het was de echte geur van een elpeehoes. Ja, ook mijn laatste zintuig werd geprikkeld. Horen, zien, voelen en tenslotte ruiken. "Ketsgek," zullen velen denken. Ach, de echte liefhebber weet wel beter. Wij hebben er slechts heel veel lol aan.

12 days of Christmas

Dan hang je 's avonds 
met de neus boven het toetsenbord
wetende een belofte te hebben gedaan deze maand elke dag een stukje te tikken
maar zo vlak voor het slapen gaan geen idee te hebben waarover het moet gaan.

Ja, het was een redelijk vruchtbare dag. Er was een goed overleg met de fotograaf over ons aanstaande project. Telefonisch onderhoud met één van de bladmanagers om even terug te kijken op een succesvol jaar. Echt, maar dan ook echt het allerlaatste artikel van 2013 werd geschreven. En dat ging gepaard met veel gezucht, gesteun, hangen en wurgen. Sterker, het kostte mij een complete middag om het stuk van 800 woorden te voltooien. Maar goed, dan heeft de persoon waar het over gaat ook wat. Normaliter ben ik met 2-3 uurtjes klaar. Tenslotte staat ook de kerstboom in redelijk vol ornaat te pronken in mijn woonkamer. Tenminste, we - een lieve vriendin hielp me- zijn een heel eind gevorderd. Maar de boom is een redelijke joekel. Daarom mag ik morgen nog even op ballenjacht.

Nu is dat voor mij geen straf, want ik heb niets tegen de kerstsfeer. Integendeel. Het is één van de ankers van het jaar. Daar hecht ik veel waarde aan. Niet alleen aan het feest. Nog veel meer aan de sfeer, activiteiten en tradities in de weken voor kerstmis. Dat is voor mij meer kerst dan die dagen zelf. De kersthits klonken vanavond tijdens het optuigen van de boom door het huis en plaatselijke Christmas Carol zangers en zangeressen - verkleed in Victoriaanse outfits - verzorgden tijdens koopavond een gratis optreden voor mijn huis. Hulde!! Eindelijk een echte kerstsfeer in Venlo. Met een stad die juist in deze periode van het jaar vol staat met heel erg foute kermisattracties vol spuuglelijke bling-bling, slechte housebeats en waar afgelopen zondag iemand voor het stadhuis op een orgeltje piratenhits als 'Comment Ca Va' en 'Een Beetje Verliefd' zat te gillen, hebben wij inwoners van het stadscentrum het maar zwaar. Ik ontvluchtte zondagmiddag dus ook die voorkamer; snel naar mijn kantoor aan de achterkant van het huis. De smakeloze klanken vanuit het marktplein waren niet te harden. Het kerstgevoel leek zo heel ver weg. Ook al krijgt dat hele gebeuren hier het predicaat Kerstmarkt. Het heeft er niets mee te maken. Gelukkig zijn de Duitse grenssteden met prachtige, echte kerstmarkten toch niet zo heel ver weg.

Met veel plezier wandel ik dus ook morgen bij het plaatselijke tuincentrum binnen om op de kerstshow nog wat sfeervolle prullaria te scoren om ook het laatste stukje van de boom fraai te versieren. Parelkleur is het trouwens geworden…. Grote en kleine ballen. De behulpzame vriendin heeft zich nog op andere manieren in beide woonkamers mogen uitleven. Ik blijf het een vrouwentaak vinden, zo'n kerstboom versieren. Het is één van de vele eigenschappen die ze perfect beheersen. Ieder geslacht zijn specialiteiten. Als man heb ik daar geen enkele moeite mee.

Al met al een vruchtbare dag dus. Het was nodig na de kater van gisteravond. Ja, ik geef het toe. Een voetbalwedstrijd kan mij niet vaak meer van mijn stuk brengen, maar de uitschakeling van Ajax in Milaan was zuur. Daar had ik even moeite mee. Maar een dosis werk, de juiste mensen om me heen en een echte kerstsfeer brengt vanzelf weer een positief gevoel. Volgens mij zijn de 12 Days of Christmas vandaag begonnen. Het was een goed begin!

Vakantiewerk

Zoals eerder aangekondigd, zou ik tijdens mijn kerstreces toch hier en daar wat vakantiewerk mogen doen. De laatste twee dagen was dat het geval. Drie artikelen inclusief interviews. Een van die interviews was vanmorgen bij de winnaars  - twee broers - van een plaatselijke ondernemersprijs: Hotel, Restaurant & Brasserie Valuas in Venlo.

"Ik ken jou toch ergens van," aldus één van de broers aan het einde van het gesprek. We bleken klasgenoten te zijn geweest. Tijdens de MBO opleiding voor de detailhandel. Hij was er na een half jaar afgeknikkerd. Voor mijn gevoel had hij de complete rit uitgezeten. Dus niet. "Ik was volgens de docenten niet voldoende gemotiveerd," zo vertelde hij met een lach. Goed, nu staat hij dus aan het hoofd van een prachtig hotel/restaurant aan de oevers van de Maas. De zaak is in het bezit van een Michelinster en won vele andere prijzen. Zoals gisteravond ook die ondernemersprijs. Het kan verkeren.

Mij hielden ze overigens vijf jaar vast op die school. Het was een opleiding van drie jaar. Lang dacht ik een voorbeeldfunctie voor andere leerlingen te zijn. Schijnbaar had het toch andere redenen om mij vijf jaar vast te houden. Net zoals met mijn ex klasgenoot is het ook met mij best goed gekomen. Tijdens die opleiding kwamen veel ondernemersvaardigheden aan bod die nu weer van pas komen. Daarna vertrok ik naar het HBO in Eindhoven om Personeel & Organisatie te studeren. Tijdens die opleiding merkte ik het leuk te vinden om 'iets met mensen te doen.' De volgende stap was de studie Psychologie aan de Universiteit van Nijmegen. Daar ontdekte ik een passie voor schrijven te hebben. Ja, journalist worden, was wel iets voor mij. Dat bleek overigens ook uit een test die ik medio jaren 90 op de Fontys in Eindhoven deed. Twee beroepen kwamen daar uit: Psycholoog of Journalist. Ik koos dus voor de eerste optie. Het werd uiteindelijk keuze nummer twee.

Zo komt een mens uiteindelijk toch op de plek die het beste bij hem of haar past. Maar goed, mijn vakantiewerk. Opvallend is dat mijn verstand en het ritme zich weer snel aan de werksituatie aanpasten. Het eerder vertelde verhaal over Cold Turkey lijkt dus redelijk te kloppen. Ik heb mijn dosis werk weer gehad waardoor lichaam en geest terug in balans zijn. "Kijk jij maar uit dat je werk niet je leven gaat beheersen en een workaholic wordt," zo zei een coach tijdens een cursus voor creatieve ondernemers tegen mij. Waarschijnlijk gaat hij gelijk krijgen. Ach, het voelt niet verkeerd. Mijn werk is mijn hobby, zo zeg ik altijd maar.


Van die drie artikelen moet er nog één geschreven worden, dan is het echt klaar voor dit jaar. Vanaf medio volgende week gaat bij de meeste bedrijven de stemming in vakantiemodus. Rob gaat ook wat dagtripjes maken. Hoeveel en waar naartoe dat komt vast op dit blog een keer aan bod.

Persoonlijke verhalen

Hoe persoonlijk moeten de zaken zijn, die je vertelt of laat zien op sociale media. Er zijn groepen die alles wat een ander plaatst al als 'too much information' beschouwen. Ze lezen het hoofdschuddend en begrijpen niets van zoveel openheid. Anderen hebben totaal geen gêne en vertellen bijna alles. Ruzies, depressies, baaldagen et cetera. 

Voor mijzelf geldt eigenlijk dat zaken de revue passeren die ik ook in het openbaar vertel. Tegen vrienden, kennissen, collega's, op een feestje tegen vrienden van vrienden. Mijn hobby's zijn zeker geen geheim, veel dagelijkse beslommeringen ook niet en een deel van wie ik ben evenmin. Daar kan ook wel eens een minder fraai verhaal bijzitten. Als iemand mij vraagt naar zieke familieleden of mensen die ik mis, vertel ik daar open over. Het voordeel om het openbaar te maken, is dat iedereen het kan lezen zoals jij het bedoelt. Geen kans op ruis bij doorvertellen door anderen. Enige nadeel is de interpretatie van het geschreven woord, mensen lezen wat ze willen lezen of in ieder geval soms anders dan de scribent voor ogen heeft.

Toch zijn er nog veel zaken waar ik niets over vertel. De ervaringen die hier of op Facebook te vinden zijn, houd ik graag globaal. Ik had altijd moeite om open te zijn over mijn werk omdat ik met tig verschillende mensen in contact kom. Namen noemen doe ik sowieso niet en mijn account is ook afgesloten om werk en privé gescheiden te houden. Een te interviewen persoon die voor het gesprek even info over mij opzoekt, hoeft niet veel te weten.

Nu het plan bestaat om in ieder geval deze hele maand december dagelijks een stukje op dit blog te plaatsen, denk ik meer na over de grenzen. In mijn hoofd passeren onderwerpen de revue waarvan ik denk: moet dat? Kan dat? Tot nu toe heb ik daarover nog niets geschreven, maar schrik niet als komende weken persoonlijke verhalen voorbij komen. Het gaat natuurlijk ook om de vorm hoe je iets omschrijft. Over het algemeen kosten de verhalen die ik hier neer tik niet veel tijd. Zou ik het meer aandacht geven dan zou de toon anders zijn. Het stuk van gisteren over Springsteen had naar mijn mening veel beter gekund. Nog persoonlijker. De beste verhalen ontstaan vanuit het hart. Soms ben ik te druk om even goed naar binnen te kijken en naar mezelf te luisteren. Zelfs nu in deze voor mij zo relatief rustige tijd van het jaar.

Soms schrijf ik ook dingen echt puur voor mezelf op. Om van me af te schrijven. Digitaal of met de hand. Dan hanteer ik echter een compleet andere schrijfstijl. Waarom? Het is in ieder geval persoonlijker en met meer emotie. Zo snel mijn webbrowser geopend is, sluit ik schijnbaar een aantal deurtjes in mijzelf. Deurtjes die wel open blijven op het moment dat ik 'voor mezelf' schrijf. Hoewel ik druk bezig lijk met social media blijven veel deuren in mij dan dus gesloten. Misschien verandert dat ooit nog eens.

Springsteen & ik

Verleden week zag ik de DVD Springsteen & I. Een documentaire waarin fans van The Boss vertellen over hun passie voor zijn muziek en teksten. Een vermakelijke docu was het zeker. In sommige verhalen herkenden ik iets van mezelf, anderen sloegen naar mijn mening door en weer anderen waren gewoon verrassend of grappig.

Veel mensen kennen mij tegenwoordig als Springsteen liefhebber. Toch bestaat de absolute passie voor deze man pas sinds enkele jaren. Ik volg hem echter al sinds de successen van Born in the USA. In de jaren daarna hoorde ik telkens van anderen hoe goed zijn muziek en vooral zijn teksten waren. "Verdiep je er nog maar meer in," kreeg ik dan steevast te horen. Stapje voor stapje, album voor album groeide bij mij het besef dat de man inderdaad heel bijzonder is. Ik zag hem in april 1993 voor het eerst live. In de Westfalen Halle te Dortmund. Een bijzonder concert vooral omdat hij niet meer samenwerkte met zijn fameuze E-Street Band. Anno 2013 is dat bijna niet meer voor te stellen, maar Bruce had zijn makkers eind jaren 80 vaarwel gezegd. Ik ben afgelopen weekend aan zijn biografie geschreven door Peter Carlin begonnen. Daarin zal die tijdelijke scheiding vast aan bod komen.

Die avond was dus om meerdere redenen gedenkwaardig. Het was niet alleen mijn eerste Springsteenshow, maar ook een tour zonder zijn vaste begeleidingsband, maar wel met gastoptredens van Jon Bon Jovi en Richie Sambora om samen Glory Days te zingen. Bon Jovi trad de avond ervoor in dezelfde zaal op en ik had dus al het vermoeden dat de bandleden, die vrienden van Bruce zijn, hun gezicht wel eens konden laten zien. De jaren 90 waren overigens niet zijn meest productieve en ook niet zijn meest gelukkige jaren. Ja, ik was graag bij zijn Unplugged show in Carré, Amsterdam geweest, maar dat was slechts voor enkele gelukkigen weggelegd.

Aan die mindere periode van zijn carrière kwam eind jaren 90 een einde. In 1999 tourde Bruce weer met de E-Street band. Die vuurdoop beleefde ik dat jaar in het Gelredome. Vier jaar later kreeg ik een herhaling in de Rotterdamse Kuip. Ergens in die periode begon ik steeds meer zaken in zijn muziek en teksten te ontdekken die ik daarvoor om welke reden dan nog niet had gehoord. Hoe goed ik Bruce ook vond, pas sinds die tijd woedde het heilige vuur in mij. Sindsdien heeft Bruce ook zichzelf hervonden. Naar het schijnt omdat hij antidepressiva slikt. Ook dat komt vast in het boek aan bod. Sinds The Rising uit 2002, bracht Bruce zes studio-albums(en het volgende album ligt al klaar om verspreid te worden), 6 dvd's, een dubbel-album met oude niet eerder gereleasde tracks plus twee live cd's uit. Bovendien was hij bijna continu op tournee. Met E-Street Band, solo of met de Seeger Sessions band. Telkens was ik er bij als hij enigszins in de buurt was, met uitzondering van de show in de ArenA in 2008.

"Give me more of those," zo zou Springsteen gezegd hebben toen hij merkte welk positief effect de antidepressiva op zijn geestelijke gesteldheid had. Bruce is -vooral op het podium -vrolijker dan ooit en dus ook actiever dan hij ooit eerder in zijn carrière was. Met elk album en elke tour groeide mijn bewondering voor hem. In 2005 stond The Boss helemaal alleen op het podium van Ahoy. Zichzelf slechts begeleidend op piano en gitaar. De bars werden gesloten, mobieltjes moesten uit en er was het vriendelijke verzoek om stil te zijn. Het werd een historische avond voor elke Springsteen liefhebber. Een jaar later stond hij met de Seeger Sessions Band in de Heineken Music Hall Dixieland, Gospel, Blues, Folk en Soulnummers te zingen. Liedjes uit de Amerikaanse historie. Sommigen bijna honderd jaar oud. Een complete tegenstelling ten opzichte van de ingetogenheid tijdens die avond in Ahoy een jaar daarvoor. Dit was één groot feest. In 2007 stond Bruce alweer voor een stadionconcert in het Gelredome. Deze keer weer met E-Street Band. En voor het eerst stond ik bijna vooraan. Op de tweede rij. Ik werd besmet met hun energie en voelde toen wat anderen zo vaak hadden gezegd. Hij geeft je het gevoel alsof hij speciaal alleen voor jou speelt.

Die avond in het Gelredome werd mij ook het spel met de bordjes van fans - waarop verzoeknummers staan - voor het eerst duidelijk. In de jaren die volgden maakte Bruce er meer en meer gebruik van. De Wrecking Ball tour waarmee hij zowel dit jaar als in 2012 door Europa tourde, zorgde bij mij voor de laatste stap richting de absolute heiligverklaring. De shows van Springsteen waren het beste die ik ooit zag. Telkens weer 3 tot 3.5 uur staat hij op het podium. Vrolijk, meeslepend, ontroerend, adviserend, maar vooral inspirerend. Ik zag vele grootheden der aarden voorbij komen in de afgelopen jaren. Een enkel concert wil ik vergeten, de rest varieert van redelijk goed tot fantastisch en legendarisch. Bruce gaat daar overheen.

Ja, er zijn legio mensen in mijn omgeving die er niets van begrijpen. Van Bruce niet en al helemaal niet van mijn passie voor zijn muziek. Die vinden Springsteen vooral een brullende gorilla of een maker van simpele rockdeuntjes of vooral gewoon saai. Bij die opmerkingen kan ik slechts glimlachen. Wie de wereld van Bruce eenmaal heeft ontdekt, stapt een betere wereld in. Een wereld die troost, hoop, ontroering, een lach, maar vooral telkens weer die inspiratie biedt. En dat is datgene wat veel mensen in die docu Springsteen & I proberen uit te leggen. Dus wie na het lezen van mijn betoog nog niet snapt waarom Bruce zo bijzonder voor veel mensen is, kijk dan op 4 januari naar Springsteen & I bij de NTR. Het zijn 80 boeiende minuten.