Vakantiewerk

Zoals eerder aangekondigd, zou ik tijdens mijn kerstreces toch hier en daar wat vakantiewerk mogen doen. De laatste twee dagen was dat het geval. Drie artikelen inclusief interviews. Een van die interviews was vanmorgen bij de winnaars  - twee broers - van een plaatselijke ondernemersprijs: Hotel, Restaurant & Brasserie Valuas in Venlo.

"Ik ken jou toch ergens van," aldus één van de broers aan het einde van het gesprek. We bleken klasgenoten te zijn geweest. Tijdens de MBO opleiding voor de detailhandel. Hij was er na een half jaar afgeknikkerd. Voor mijn gevoel had hij de complete rit uitgezeten. Dus niet. "Ik was volgens de docenten niet voldoende gemotiveerd," zo vertelde hij met een lach. Goed, nu staat hij dus aan het hoofd van een prachtig hotel/restaurant aan de oevers van de Maas. De zaak is in het bezit van een Michelinster en won vele andere prijzen. Zoals gisteravond ook die ondernemersprijs. Het kan verkeren.

Mij hielden ze overigens vijf jaar vast op die school. Het was een opleiding van drie jaar. Lang dacht ik een voorbeeldfunctie voor andere leerlingen te zijn. Schijnbaar had het toch andere redenen om mij vijf jaar vast te houden. Net zoals met mijn ex klasgenoot is het ook met mij best goed gekomen. Tijdens die opleiding kwamen veel ondernemersvaardigheden aan bod die nu weer van pas komen. Daarna vertrok ik naar het HBO in Eindhoven om Personeel & Organisatie te studeren. Tijdens die opleiding merkte ik het leuk te vinden om 'iets met mensen te doen.' De volgende stap was de studie Psychologie aan de Universiteit van Nijmegen. Daar ontdekte ik een passie voor schrijven te hebben. Ja, journalist worden, was wel iets voor mij. Dat bleek overigens ook uit een test die ik medio jaren 90 op de Fontys in Eindhoven deed. Twee beroepen kwamen daar uit: Psycholoog of Journalist. Ik koos dus voor de eerste optie. Het werd uiteindelijk keuze nummer twee.

Zo komt een mens uiteindelijk toch op de plek die het beste bij hem of haar past. Maar goed, mijn vakantiewerk. Opvallend is dat mijn verstand en het ritme zich weer snel aan de werksituatie aanpasten. Het eerder vertelde verhaal over Cold Turkey lijkt dus redelijk te kloppen. Ik heb mijn dosis werk weer gehad waardoor lichaam en geest terug in balans zijn. "Kijk jij maar uit dat je werk niet je leven gaat beheersen en een workaholic wordt," zo zei een coach tijdens een cursus voor creatieve ondernemers tegen mij. Waarschijnlijk gaat hij gelijk krijgen. Ach, het voelt niet verkeerd. Mijn werk is mijn hobby, zo zeg ik altijd maar.


Van die drie artikelen moet er nog één geschreven worden, dan is het echt klaar voor dit jaar. Vanaf medio volgende week gaat bij de meeste bedrijven de stemming in vakantiemodus. Rob gaat ook wat dagtripjes maken. Hoeveel en waar naartoe dat komt vast op dit blog een keer aan bod.