Springsteen & ik

Verleden week zag ik de DVD Springsteen & I. Een documentaire waarin fans van The Boss vertellen over hun passie voor zijn muziek en teksten. Een vermakelijke docu was het zeker. In sommige verhalen herkenden ik iets van mezelf, anderen sloegen naar mijn mening door en weer anderen waren gewoon verrassend of grappig.

Veel mensen kennen mij tegenwoordig als Springsteen liefhebber. Toch bestaat de absolute passie voor deze man pas sinds enkele jaren. Ik volg hem echter al sinds de successen van Born in the USA. In de jaren daarna hoorde ik telkens van anderen hoe goed zijn muziek en vooral zijn teksten waren. "Verdiep je er nog maar meer in," kreeg ik dan steevast te horen. Stapje voor stapje, album voor album groeide bij mij het besef dat de man inderdaad heel bijzonder is. Ik zag hem in april 1993 voor het eerst live. In de Westfalen Halle te Dortmund. Een bijzonder concert vooral omdat hij niet meer samenwerkte met zijn fameuze E-Street Band. Anno 2013 is dat bijna niet meer voor te stellen, maar Bruce had zijn makkers eind jaren 80 vaarwel gezegd. Ik ben afgelopen weekend aan zijn biografie geschreven door Peter Carlin begonnen. Daarin zal die tijdelijke scheiding vast aan bod komen.

Die avond was dus om meerdere redenen gedenkwaardig. Het was niet alleen mijn eerste Springsteenshow, maar ook een tour zonder zijn vaste begeleidingsband, maar wel met gastoptredens van Jon Bon Jovi en Richie Sambora om samen Glory Days te zingen. Bon Jovi trad de avond ervoor in dezelfde zaal op en ik had dus al het vermoeden dat de bandleden, die vrienden van Bruce zijn, hun gezicht wel eens konden laten zien. De jaren 90 waren overigens niet zijn meest productieve en ook niet zijn meest gelukkige jaren. Ja, ik was graag bij zijn Unplugged show in Carré, Amsterdam geweest, maar dat was slechts voor enkele gelukkigen weggelegd.

Aan die mindere periode van zijn carrière kwam eind jaren 90 een einde. In 1999 tourde Bruce weer met de E-Street band. Die vuurdoop beleefde ik dat jaar in het Gelredome. Vier jaar later kreeg ik een herhaling in de Rotterdamse Kuip. Ergens in die periode begon ik steeds meer zaken in zijn muziek en teksten te ontdekken die ik daarvoor om welke reden dan nog niet had gehoord. Hoe goed ik Bruce ook vond, pas sinds die tijd woedde het heilige vuur in mij. Sindsdien heeft Bruce ook zichzelf hervonden. Naar het schijnt omdat hij antidepressiva slikt. Ook dat komt vast in het boek aan bod. Sinds The Rising uit 2002, bracht Bruce zes studio-albums(en het volgende album ligt al klaar om verspreid te worden), 6 dvd's, een dubbel-album met oude niet eerder gereleasde tracks plus twee live cd's uit. Bovendien was hij bijna continu op tournee. Met E-Street Band, solo of met de Seeger Sessions band. Telkens was ik er bij als hij enigszins in de buurt was, met uitzondering van de show in de ArenA in 2008.

"Give me more of those," zo zou Springsteen gezegd hebben toen hij merkte welk positief effect de antidepressiva op zijn geestelijke gesteldheid had. Bruce is -vooral op het podium -vrolijker dan ooit en dus ook actiever dan hij ooit eerder in zijn carrière was. Met elk album en elke tour groeide mijn bewondering voor hem. In 2005 stond The Boss helemaal alleen op het podium van Ahoy. Zichzelf slechts begeleidend op piano en gitaar. De bars werden gesloten, mobieltjes moesten uit en er was het vriendelijke verzoek om stil te zijn. Het werd een historische avond voor elke Springsteen liefhebber. Een jaar later stond hij met de Seeger Sessions Band in de Heineken Music Hall Dixieland, Gospel, Blues, Folk en Soulnummers te zingen. Liedjes uit de Amerikaanse historie. Sommigen bijna honderd jaar oud. Een complete tegenstelling ten opzichte van de ingetogenheid tijdens die avond in Ahoy een jaar daarvoor. Dit was één groot feest. In 2007 stond Bruce alweer voor een stadionconcert in het Gelredome. Deze keer weer met E-Street Band. En voor het eerst stond ik bijna vooraan. Op de tweede rij. Ik werd besmet met hun energie en voelde toen wat anderen zo vaak hadden gezegd. Hij geeft je het gevoel alsof hij speciaal alleen voor jou speelt.

Die avond in het Gelredome werd mij ook het spel met de bordjes van fans - waarop verzoeknummers staan - voor het eerst duidelijk. In de jaren die volgden maakte Bruce er meer en meer gebruik van. De Wrecking Ball tour waarmee hij zowel dit jaar als in 2012 door Europa tourde, zorgde bij mij voor de laatste stap richting de absolute heiligverklaring. De shows van Springsteen waren het beste die ik ooit zag. Telkens weer 3 tot 3.5 uur staat hij op het podium. Vrolijk, meeslepend, ontroerend, adviserend, maar vooral inspirerend. Ik zag vele grootheden der aarden voorbij komen in de afgelopen jaren. Een enkel concert wil ik vergeten, de rest varieert van redelijk goed tot fantastisch en legendarisch. Bruce gaat daar overheen.

Ja, er zijn legio mensen in mijn omgeving die er niets van begrijpen. Van Bruce niet en al helemaal niet van mijn passie voor zijn muziek. Die vinden Springsteen vooral een brullende gorilla of een maker van simpele rockdeuntjes of vooral gewoon saai. Bij die opmerkingen kan ik slechts glimlachen. Wie de wereld van Bruce eenmaal heeft ontdekt, stapt een betere wereld in. Een wereld die troost, hoop, ontroering, een lach, maar vooral telkens weer die inspiratie biedt. En dat is datgene wat veel mensen in die docu Springsteen & I proberen uit te leggen. Dus wie na het lezen van mijn betoog nog niet snapt waarom Bruce zo bijzonder voor veel mensen is, kijk dan op 4 januari naar Springsteen & I bij de NTR. Het zijn 80 boeiende minuten.