Persoonlijke verhalen

Hoe persoonlijk moeten de zaken zijn, die je vertelt of laat zien op sociale media. Er zijn groepen die alles wat een ander plaatst al als 'too much information' beschouwen. Ze lezen het hoofdschuddend en begrijpen niets van zoveel openheid. Anderen hebben totaal geen gêne en vertellen bijna alles. Ruzies, depressies, baaldagen et cetera. 

Voor mijzelf geldt eigenlijk dat zaken de revue passeren die ik ook in het openbaar vertel. Tegen vrienden, kennissen, collega's, op een feestje tegen vrienden van vrienden. Mijn hobby's zijn zeker geen geheim, veel dagelijkse beslommeringen ook niet en een deel van wie ik ben evenmin. Daar kan ook wel eens een minder fraai verhaal bijzitten. Als iemand mij vraagt naar zieke familieleden of mensen die ik mis, vertel ik daar open over. Het voordeel om het openbaar te maken, is dat iedereen het kan lezen zoals jij het bedoelt. Geen kans op ruis bij doorvertellen door anderen. Enige nadeel is de interpretatie van het geschreven woord, mensen lezen wat ze willen lezen of in ieder geval soms anders dan de scribent voor ogen heeft.

Toch zijn er nog veel zaken waar ik niets over vertel. De ervaringen die hier of op Facebook te vinden zijn, houd ik graag globaal. Ik had altijd moeite om open te zijn over mijn werk omdat ik met tig verschillende mensen in contact kom. Namen noemen doe ik sowieso niet en mijn account is ook afgesloten om werk en privé gescheiden te houden. Een te interviewen persoon die voor het gesprek even info over mij opzoekt, hoeft niet veel te weten.

Nu het plan bestaat om in ieder geval deze hele maand december dagelijks een stukje op dit blog te plaatsen, denk ik meer na over de grenzen. In mijn hoofd passeren onderwerpen de revue waarvan ik denk: moet dat? Kan dat? Tot nu toe heb ik daarover nog niets geschreven, maar schrik niet als komende weken persoonlijke verhalen voorbij komen. Het gaat natuurlijk ook om de vorm hoe je iets omschrijft. Over het algemeen kosten de verhalen die ik hier neer tik niet veel tijd. Zou ik het meer aandacht geven dan zou de toon anders zijn. Het stuk van gisteren over Springsteen had naar mijn mening veel beter gekund. Nog persoonlijker. De beste verhalen ontstaan vanuit het hart. Soms ben ik te druk om even goed naar binnen te kijken en naar mezelf te luisteren. Zelfs nu in deze voor mij zo relatief rustige tijd van het jaar.

Soms schrijf ik ook dingen echt puur voor mezelf op. Om van me af te schrijven. Digitaal of met de hand. Dan hanteer ik echter een compleet andere schrijfstijl. Waarom? Het is in ieder geval persoonlijker en met meer emotie. Zo snel mijn webbrowser geopend is, sluit ik schijnbaar een aantal deurtjes in mijzelf. Deurtjes die wel open blijven op het moment dat ik 'voor mezelf' schrijf. Hoewel ik druk bezig lijk met social media blijven veel deuren in mij dan dus gesloten. Misschien verandert dat ooit nog eens.