Sinterklaas bestaat….

Snikkend was hij het huis binnen komen rennen. Het 9-jarig zoontje van vrienden was ontroostbaar. Een paar weken geleden -vlak voor de landelijke intocht van Sinterklaas - kreeg hij op school te horen dat de goedheiligman helemaal niet bestond. Het was één groot toneelspel. De brenger van dit slechte nieuws: de juf!

Ja, 9 jaar oud. Dan is de kans aanwezig dat het geloof in het hele spel rondom 5 december flink is afgenomen of zelfs verdwenen. Een bescheiden groepje heeft echter nog het volste vertrouwen in het ware bestaan van Sinterklaas en zijn gevolg. Helaas vond de juffrouw van deze Venlose basisschool het nodig om de groep een belangrijk en oh zo fraai stukje fantasie af te nemen. Een stukje kinderlijke onschuld was voorgoed verleden tijd. "Wie van jullie gelooft er nog in Sinterklaas," zo had ze gevraagd. Dat een juffrouw in de onderbouw deze vraag al aan een groep met 9-jarigen durft voor te leggen is al van de zotte. Wie het dan in zijn of haar maffe hoofd haalt om ook nog eens haarfijn uit te leggen hoe het toneelstukje in elkaar zit, is natuurlijk volledig geshuffled. Sterker: van de pot gerukt. Op haar vraag had in ieder geval een aantal kinderen trots, maar enigszins verbaasd de vinger in de lucht gestoken. Voor de laatste keer, want ze kregen vervolgens ragfijn uitgelegd hoe de vork werkelijk in de steel zat. "Het is allemaal één groot spel. Jullie krijgen geen cadeau's van Sinterklaas. Papa en mama kopen die. Of opa en oma. En de buren zijn vaak degene die hard op de raam kloppen als de zak met pakjes buiten staat."

Het behoeft weinig uitleg om te vertellen dat de verbijstering bij de groep gelovigen groot was. Het 9-jarig zoontje van mijn vrienden was dus ontroostbaar thuis gekomen. De intocht van de goedheiligman op zowel TV als in eigen stad hoefde hij niet eens meer te zien. Het verdriet over de keiharde waarheid zat hem begrijpelijkerwijs hoog. Toen ik hem in dat weekend van de intochten sprak, was hij inderdaad redelijk afstandelijk op het moment dat ik het onderwerp Sinterklaas aanhaalde. "Daar gaat onze laatste mogelijkheid om nog één keer die specifieke sfeer in huis te halen," verzuchtte zijn moeder. Een officiële klacht richting de juf zou nog volgen. Andere ouders hadden hun mening over dit voorval al op school duidelijk gemaakt. Wat het mens bezielde weet ik niet, maar het zal vast iets met modern verantwoorde pedagogiek te maken hebben.

Nadat ik het verhaal gehoord had, rees bij mij de vraag hoe ik zelf deze waarheid had vernomen. En vooral: hoe was mijn reactie? Om eerlijk te zijn, weet ik niet meer. Waarschijnlijk is het -zoals bij veel kinderen - een geleidelijk proces geweest. Ik kan me niet herinneren dat iemand mij glashard heeft verteld dat een toneelspel was. In mij huist geen Sinterklaastrauma. Volgens de verhalen binnen de familie heeft mijn oudere broer ooit - nadat hij dé waarheid had vernomen - klierend, maar strak en ritmisch met mes en vork op tafel geslagen: "Sinterklaas bestaat niet! Sinterklaas bestaat niet!" Ik zat stoïcijns aan het andere einde van de tafel. "Je reageerde totaal niet," zo werd mij later verteld. Weinig verschil dus met de Rob van nu die iets te horen krijgt, wat hij niet wil weten.

Wat ik wel weet is dat Sinterklaas bij ons altijd een mooi en sfeervol feest was. Zowel met het gezin als tijdens de kleinere bijeenkomsten met de families van vaders- en moeders kant. Daar kijk ik met veel plezier op terug. Ik hoop dat het zoontje van mijn vrienden ook nog vaak een bijzondere 5 december mag ervaren. Of Sinterklaas nu bestaat of niet…. dat doet aan het vieren van deze mooie traditie niks af. Wie in ieder geval niet bestaat, is een lieve juffrouw van die groep. Waarschijnlijk zit zij morgen op een boot richting Spanje. "Daar maken ze groene zeep van stoute kinderen," zo werd mij vroeger verteld. Mijn zegen hebben ze over deze kandidaat volledig!

Veel plezier vanavond!