Cold Turkey

Er zijn mensen die beweren dat iemand pas echt een vakantiegevoel krijgt als die persoon minimaal drie weken vrij neemt. De eerste dagen zijn lichaam en geest nog in werkmodus, de tweede week ontstaat een gevoel van gewenning en de laatste periode is het pas echt genieten geblazen. Of het klopt weet ik niet zeker want ik was altijd van mening dat één vrije dag al voldoende kan zijn om bij te tanken. Nu merk ik dat het echte afschakelen meer tijd nodig heeft. Met andere woorden: ik heb last van Cold Turkey.

De eerste dag van mijn lange kerstvakantie -afgelopen vrijdag - voelde nog als een regulier dagje vrij. Je ruimt wat op, maakt zonder je schuldig te voelen een wandeling en zet met veel plezier in de avonduren een DVD op. Zaterdag was er al iets van onrust. Het voelde als een tweede dag spijbelen. Ik ging - voor de verandering - eens naar Amsterdam. Een groot deel van de dag was er een opgejaagd gevoel. Pas tegen de avond  - toen ik over de kerstmarkt op het Damrak wandelde - ontstond iets dat leek op rust.


Zondagmorgen was er rond 11 uur de bevestiging; ik heb een Cold Turkey. Het ' Joepie-ik-heb-vakantie-gevoel' was er bepaald niet. Sterker: ik werd steeds onrustiger. Normaal werk ik ook in het weekend wel een dagdeel of zelfs een hele dag. Nu was er niets! Ik hoefde niets! Ik moest niets! Het voelde vreemd! Onwerkelijk en raar! Een apart, niet te beschrijven gevoel maakte zich van mijn lijf meester. Alsof de motor gestart is, maar niet aan rijden toekomt. De hand houdt de rem stevig vast. Continu het gevoel van: ik moet beginnen. Het was mij duidelijk: dit is afkicken.  Als freelance journalist én ondernemer moet je altijd iets. Waarschijnlijk geldt het voor meer mensen met een verantwoordelijkheidsgevoel. Je trekt nooit om 5 uur een dicht achter je dicht met de gedachte: en morgen zie ik wel verder. Nu moet ik niets, maar mag ik vooral vanalles. Ja, de laatste facturen dienen nog uitgewerkt te worden, maar dat gebeurt vanzelfsprekend met een grote grijns op mijn smoel.

Ik probeer in de Sinterklaas- cq kerststemming te komen, maar het gaat nog vooral langs mij heen. Die eerste week dat lichaam en geest nog in de werkmodus zitten, klopt dus aardig. Zeker als je in eigen omgeving blijft. Zoals met veel zaken zal ook hier gelden: It's a mind game. De knop moet om. Het bezoek vandaag aan de plaatselijke kerstshow - de beste van het land in de beste middelgrote winkelstad van Nederland - bracht al wat meer afleiding plus een beetje gevoel van de decembersfeer, maar waarschijnlijk zijn nog wat extra dagen nodig voor de knop echt om is. Alles van je afschrijven, schijnt ook prima te werken. Dat ga ik dan ook maar eens doen, maar dan voor mezelf. Niet alles hoeft en Publique.