Na het overlijden van mijn vader was ik op zoek naar 'iets'. Ik weet niet wat. Maar iets van hem. Er was geen plek om naar toe te gaan. Precies volgens zijn verzoek is mijn vader gecremeerd. "Wat doen we met de as," vroeg mijn moeder. Hij moest een plek krijgen waar mijn vader zich thuis zou voelen. "Dat kan maar op één plaats," zei ik tegen haar. "Hier thuis op de Jodenstraat." Onze familie heeft een band met die straat. Mijn vader is er grootgebracht, deelde met zijn vader de kapsalon en in dat huis woonden ook tijdelijk opa, oma met hun twee jongste zonen. Later vertrok iedereen, werd de kapsalon uitgebreid en raakte mijn moeder in blijde verwachting van mijn broer en ondergetekende. Na een aantal jaren keerde mijn opa en oma weer terug in die straat. Heimwee naar het centrum van Venlo. Toen mijn oma decennia later een seniorenflat iets buiten de stad betrok, zei ze vaak weemoedig: "Woonde ik nog maar op de Jodenstraat." Voor mij was het dan ook duidelijk dat de as van mijn vader dus ook juist daar thuis hoorde. De as kreeg een plek in een fraaie antieke vaas.
Het nadeel was dat ik dus geen plek had om naartoe te gaan. Een plek die ik vooral in de eerste jaren na zijn dood zo nodig had en zo vaak zocht. Een plek van troost of om in gedachten even met hem te praten. Daarom ging ik vaak naar het graf van mijn opa. Mijn vader's vader. De goede man stierf toen ik net 5 jaar oud was. Er bestaan dus slechts een paar vage herinneringen aan hem, maar bij zijn graf hoopte ik iets van troost te vinden. In die jaren was ik op zoek naar meer plekjes waar ik 'iets' hoopte te vinden. Iets van toen. Iets van mijn vader. Een aantal jaren geleden kwam ik tijdens een vakantie in Oostenrijk vlak in de buurt van een hotel waar wij ooit met het gezin en vele anderen een mooie zomer doorbrachten. Op een bewolkte middag zocht ik het hotel van toen op. Het lag nog steeds op een helling aan de rand van het bos. Er was weinig veranderd, zoals zoveel in Oostenrijk hetzelfde blijft. Veel momenten van die vakantie kwamen toen naar boven. Elk moment bezorgde mij een glimlach en een goed gevoel.
Soms zijn die plekjes onverklaarbaar raar. In die jaren na de dood van mijn vader kwam plots de herinnering van een kerstviering uit mijn periode op de MAVO tot leven. Deze vond plaats op de donderdagavond voor kerst; de dag dat de kerstvakantie begon. Behalve docenten en leerlingen waren ook ouders daarbij uitgenodigd. Om welke reden dan ook heb ik een bijzondere herinnering aan die avond. Mijn vader was er bij. Samen stonden we ergens achter in de gymzaal te kijken naar de voordrachten en te luisteren naar verhalen en liedjes. Ik was een gelukkige tiener met veel vrienden, een mooie familie en een warm thuisnest. Voor mijn gevoel viel alles tijdens die avond samen. Dat mijn vader er bij was, was voor mij bijzonder. We hadden een prima band samen. Vaak zijn gevoelens of gedachtes niet uit te leggen, maar soms komt gewoon alles samen en voelt het mooier dan woorden kunnen omschrijven. Het was een tijdperk dat ik nu koester en die avond is voor mij een meer dan mooie herinnering. Mijn vader vertrok direct na de viering met de auto naar huis. Ik kletste nog wat na met klasgenoten en fietste even later de kerstvakantie tegemoet. De kersthits van dat jaar dansten één voor één door mijn hoofd. Last Christmas van Wham, Do they know it's Christmas van Band Aid, The Power of Love van Frankie Goes to Hollywood en We all stand Together van Paul McCartney (Bom pom pom, paija). Vier ultieme kerstklassiekers in één jaar; kom daar nu nog maar eens op. Ja, dat moest een mooie kerst zijn geweest. En dat werd het ook. Dankzij vrienden en familie. Traditioneel met het gezin op kerstavond naar de kerk waar bijna de complete buurt inclusief vrienden en oud klasgenoten van de basisschool aanwezig waren. Op eerste kerstdag oma op bezoek en in de avonduren de familie van mijn moeder. Tweede kerstdag de verjaardag van mijn oma waardoor de kant van mijn vader samen was. Ik koesterde toen al elk moment. Dat die mooie dagen in aantocht waren, wist ik toen ik die donderdagavond na de kerstviering helemaal happy naar huis fietste. Sinds zijn dood maakte ik bewust op de donderdagavond voor kerst die wandeling naar mijn oude school. Op zoek naar een stukje van mijzelf; een stukje van ons. Het gaf mijn herinnering meer kleur en het zorgde telkens weer voor een lach. Helaas is het gebouw een aantal jaren geleden afgebroken zodat mijn 'persoonlijke bedevaartsoord' eigenlijk is verdwenen.
Vanavond was ik aan de wandel en besloot maar weer eens even over dat voormalige schoolterrein te lopen waar nu een aantal appartementencomplexen staan. Hoewel alles van toen dus verdwenen is, was het gevoel toch weer goed. De herinnering aan die avond, maar vooral aan een bijzonder fraaie jeugd kwam weer bovendrijven. Daarvoor ben ik mijn ouders dankbaar. Misschien weet ik niet wat ik op dergelijke plekjes echt zoek, maar als ze iets van troost, een glimlach brengen of helpen om die mooie herinnering beter te visualiseren dan heeft elk bezoek aan zo'n plekje zijn waarde.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten