Over Twitter, beledigen, Mandela en de WK loting

Het was zo'n dag waarvan veel mensen zeggen: heerlijk! Ik heb er altijd wat moeite mee. Een dag niets doen. Natuurlijk doe je tig dingen op zo'n vrije, maar voor mij zo nutteloos lijkende, dag. Aan het einde ervaar ik dan toch iets van ontevredenheid. Er had meer in gezeten.

Natuurlijk was mijn aandacht in de ochtenduren vooral gericht op de berichtgeving rondom het overlijden van Nelson Mandela. Misschien wel één van de belangrijkste persoonlijkheden uit de moderne geschiedenis. De man die 27 jaar van zijn leven doorbracht in de gevangenis schudde bij zijn vrijlating direct de vijand de hand. Een stijl die hem in de twintig daarop volgende jaren zo succesvol maakte. Wat hij in twee decennia klaarspeelde, lukt anderen niet eens in een heel mensenleven.

Tussen het volgen van die berichten door, lees ik op het blog van Helmut Boeijen, coördinator tijdens de cursus Popjournalistiek, een blog over beledigen, humor en de grenzen daarvan. Het zet me aan het denken. Steeds vaker heb ik het gehad met iedereen die leuk wil doen ten koste van anderen. Ja, sommige grappenmakers/cabaretiers zijn scherp. De grens is moeilijk aan te geven. Zeker in een land waar velen van mening zijn dat alles maar gezegd moet en kan worden. Of toch niet? Waarom is Gordon met zijn grapjes over Chinezen platvloers en waarom mag Hans Teeuwen wel onze voormalige koningin aflikken, een pedofilie-act neerzetten of lilliputters kleineren? Waarom zijn PVV'ers ongegeneerd grof in hun oordeel over buitenlanders en mag een cabaretier wel keihard racistisch zijn? Heeft dat met satire en scherpte te maken? De gelaagdheid van de humor? Of de context? Ik zit in ieder geval in een fase dat alle stijlen en soorten me steeds vaker tegen de borst stuiten.

Iedereen moet en wil leuk doen, zich laten horen, scoren ten koste van een ander. Het percentage sterke grappen en de kwaliteit van meningen plus uitspraken op sociale media nemen daarin evenredig snel af. Het was voor Nico Dijkshoorn de reden om vandaag met onmiddellijke ingang Twarakiri te plegen. Voor hem geen Twitter meer. De lage grappen die hij gisteravond voorbij zag komen over de dood van Mandela waren hem te gortig. "Ooit was Twitter iets nieuws, nu is het vooral veel zouteloze humor," aldus de columnist. Ik ben zelf ook al een tijdje klaar met dit medium. Althans met een groot deel van de gebruikers die er een open riool van maken. Ja, ik heb me in het verleden ook laten verleiden (verlagen?) tot discussies of om te reageren op en door tweets van anderen. Maar ik ben er mee gestopt. Mijn tweede twitteraccount gebruik ik nog met veel plezier. Daar volg ik nieuwssites, mensen die ik waardeer of hobbygerelateerde accounts. Daar heb ik geen last van nobody's die denken leuk te zijn, snel willen scoren, het geweten van Twitter menen te zijn, op iedereen reageren, het intelligentste jongetje van de klas hopen te worden, continu anderen op de vingers tikken of zichzelf als bijzonder alwetend willen neerzetten. Er zullen vast nog wel enkele positieve aspecten aan Twitter zitten waar ik nu even aan voorbij ga. Ik zal me er echter ook niet van afsluiten zoals Dijkshoorn, maar een duidelijke scheiding is wel gemaakt. Een goede mening is lastig te geven in 140 tekens. Daarom ben ik liever bezig op een blog of Facebook. Natuurlijk loop je als maker van het geschreven woord altijd de kans verkeerd begrepen te worden, maar hoe beter je de kans krijgt iets uit te leggen, hoe kleiner die kans is. Tweets leiden net zoals smsjes en appjes  te vaak tot verkeerde interpretaties.

Het kopen van een nieuwe kerstboom was iets dat al eerder deze week op de planning stond, maar na vandaag afgevinkt kan worden. Mijn principe luidt: geen dennenboom in huis voordat de Sint is geweest. Bijna was ik er dit jaar van afgeweken. De kerstperiode is al zo kort, dus wil ik zo lang mogelijk genieten van lampjes, slingers, kaarsen en andere accessoires. Ik houd overigens van een  traditionele kerst. Dus voor mij geen trendy houten harten in een boom, maar gewoon rode, groene, gouden en zilveren prullaria. Trends zijn m.i. voor bewoners van Suburbia met strakke interieurs. Ik houd van een traditionele cozy sfeer in huis. Dat past overigens ook het beste bij mijn persoonlijkheid en mijn monumentale woning. Maar goed, ieder zijn ding.

Terwijl de boom net was gekocht, kwam er Breaking News' binnen op mijn iPhone. Spanje, Chili en Australië. De namen van de drie eerste - en mogelijk enige tegenstanders - van Oranje op het komende WK waren bekend. Om toch even te gluren hoe de mening van de deskundigen luidde, keek ik een half uurtje naar VI-TV. De analyse was voorspelbaar en stelde zoals vanouds geen reet voor. De zelfspot van drie heren blijft echter onovertroffen en ook het verhaal van René van der Gijp over zijn nachtje doorhouden voor de TV vanwege de dood van Mandela was prachtig. Het ging nergens over, toch maakte Gijp er weer een kostelijk verhaal van. Zijn uitleg waarom kijken naar CNN tijdens dergelijke grootschalige nieuwsfeiten een feest is ten opzicht van de Nederlandse TV, vatte redelijk kort mijn liefde voor Amerikaanse televisie samen. Daar zitten altijd de grote jongens, de mensen die er toe doen. Ik begreep dat in Nederland BN' ers als Gordon hun mening mochten geven over de dood van deze voormalige Zuid-Afrikaanse President. "Laat CNN die mensen zes maanden in een hotel om de hoek zitten wachten tot zo iemand is overleden," vroeg Gijp zich terecht af. "Die man is tien minuten dood en iedereen die er toe doet zit in de studio." Over Gordon & Co zal vast weer heel wat afgetwitterd zijn. Net zoals Gijp kijk en luister ik liever naar echte deskundigen zonder afgeleid te worden door inhoudsloze en er niet ter zake doende meningen van BN'ers en Twitteraars.

En zo gaat een dag voorbij waarin je eigenlijk weinig doet. Ik heb meer vrede als ik me even ergens in vastbijt. Een documentaire, een historisch onderwerp, iets uitgebreider de krant lees of een goede film bekijk. Daarvoor is volgende maand weer minder tijd. Want de opdrachten voor de eerste edities van 2014 kwamen vandaag ook al weer binnen. Het is sneller de eerste maandag van januari dan we nu denken. Ik neem het er nog vier weken van. Die eerste week ging al te snel voorbij.