De dag van vandaag

Ook verleden jaar zal er tijdens mijn serie dagelijkse blogs in december zo'n dag als vandaag zijn geweest. Zo'n dag waar ergens in de avonduren het moment komt, waarbij je als blogger denkt: waar moet ik het vandaag in hemelsnaam over hebben? Ja, er gebeurt voldoende in de wereld, maar ik wil er eigenlijk geen politiek of maatschappelijk blog van maken. Het moet vooral persoonlijk blijven en dus grotendeels over mijn wereld gaan.

Zijn de ideeën dan op? Nee hoor, morgen waarschijnlijk weer voldoende inspiratie. Gebeurde er vandaag dan niets? Neuh, integendeel. Het was zelfs een hectische dag. Misschien schuilt daar wel even het probleem. Constant jakkeren, hollen, vliegen, van afspraak naar volgende verplichting. Het hoofd krijgt geen rust. En een schrijver denkt graag in alle rust. Daar geven dagen als deze te weinig ruimte voor.

Een dag die begon bij mijn accountant. Toen ik zijn spreekkamer betrad, voelde ik me weer even een schooljongen wiens werkstuk werd beoordeeld. Ik was daar voor de jaarcijfers. "Tjaaaa… ," zo startte de accountant terwijl zowel hij als ik plaats namen op de stoeltjes. "Zo begonnen mijn docenten in het verleden dit soort gesprekken ook vaak," dacht ik. We leven echter in het heden en zakelijk gezien loopt alles naar wens. De rest van zijn boodschap klonk dan ook positief. "We mogen weer tevreden zijn he," zo vervolgde de beste man zijn uitleg met een sinister lachje en pretoogjes. De uitleg die daarna volgde over het boekje vol cijfers dacht ik weer te volledig te begrijpen, maar dat vermoeden leefde een jaar geleden ook in mij. Niets is minder waar. Even later ben ik het weer kwijt. In mij leeft geen passie voor cijfers. Toen ik de spreekkamer verliet, volgden nog een aantal tips over allerlei kosten en posten. Eenmaal buiten, dacht ik aan Ebeneezer Scrooge. Nee, er is geen uiterlijk of innerlijk vergelijk met mijn vriendelijke accountant, maar mensen die de hele dag met cijfers bezig zijn, is een ander type mens dan iemand als ik die continu met woorden, zinnen, verhalen en denkprocessen bezig is.

Ik zag beelden uit A Christmas Carol voor me. Het kantoor van Scrooge en dacht ook aan kerst. Het feest dat dit jaar maar niet tot mij door wil dringen. Geen boom in huis. Geen zin in. De doos met versiering staat op dezelfde plek waar ik het anderhalve week geleden plaatste. Het kerstgevoel dringt maar niet tot mij door. Ik leef mijn leven zonder na te denken of misschien wel juist te veel na te moeten denken. Soms hoor ik ergens een kersthit voorbij komen. Heel af en toe als ik door het donker rijdt, zie ik de lichtjes in de sfeervol versierde huizen, maar het komt niet bij mij binnen. Mijn gedachten dwalen te vaak af naar andere zaken die mij al het hele jaar bezig houden en die ook nu gewoon doorgaan. Het is mijn eigen werk en de zorg voor dat lieve mens. Al tien maanden. Dag in, dag uit zijn dat bijna de enige items in mijn leven. En ergens maar blijven hopen op verandering. Een snelle verandering.

Na de accountant bezocht ik het stadsarchief om historische info voor een artikel te zoeken. Daar vond ik niet snel wat ik hoopte te vinden. En waar deze inspirerende plek mij tijdens onderzoek normaal gesproken altijd een paar uurtjes rust biedt, gierde ook nu de onrust door mijn lijf. Ik moest weer verder. Wat afspraken voor januari regelen. Een snelle lunch en op naar de volgende ontmoeting. Nu met een zorgconsulent die ons wil begeleiden in het compleet gestoorde en niet te volgen traject rondom onze moeder. Een zorgconsulent. Kon wel eens hét beroep van de toekomst worden. Mensen krijgen telkens en steeds vaker met zoveel ongein te maken dat professionele begeleiding steeds noodzakelijker wordt. Een trajectbegeleidster sprak recentelijk tegen ons de woorden: "Jongens, ik heb ook echt geen idee meer waar ik het nog moet zoeken. Ook ik loop nu overal tegen muren aan." Wij zelf hebben inmiddels het gevoel compleet murw te zijn geslagen. Daarom is het goed een professional te zoeken die in dit web de weg weet en er met een frisse blik tegenaan kijkt. Want fris… nee dat zijn mijn broer en ik na tien maanden vol strijd en discussies niet meer. Nog wel strijdlustig. Op weg naar huis woedde er weer veel boosheid in mij. Ik had de zorgconsulent ons verhaal vertelt en de film kwam daardoor weer terug. Die film van ruim tien maanden onrecht, leugens, onbeschoft gedrag, intimidatie en onmenselijkheid. Door het te vertellen, was er weer iets in mij naar boven gekomen dat ik eigenlijk diep had weggestopt.

Een paar telefoontjes, wat speurwerk, een paar licht cynische mailtjes met enige irritatie naar de boosdoeners van de afgelopen maanden, een snelle hap uit de oven en weer hop … naar de plek des onheils. Die plek waar we inmiddels spreken van geestelijke mishandeling in plaats van behandeling. Maar de stralende lach van moeder bij binnenkomst zorgt er voor dat je weer even alle sores vergeet. Alleen ging haar lach vandaag gepaard met dikke tranen van verdriet. "Ja mishandeling," dacht ik. "Dat gebeurt hier. Pure mishandeling." Op de weg naar huis spraken mijn broer en ik over 'de feestdagen'. Hoe pakken we het aan? Wat doen we met kerstavond, die dagen erna en oudjaarsdag? Als er dit jaar nog een wonder gebeurt, moet het morgen gebeuren. Anders vieren we kerst op een bijzonder vreemde plek. Nou ja vieren… we maken er het beste van.

En zo zit ik op deze dag zonder inspiratie toch vooral weer over dat zelfde onderwerp te vertellen. Het is een dagelijks ritueel; dus an sich is dat niet zo vreemd. Behalve dat het gevoel van kerstmis ontbreekt, is er door de hectiek ook geen gevoel van een echte kerstvakantie. Het lijkt de laatste dagen zelfs drukker. We doen het er maar mee. Morgen toch maar weer een echt onderwerp verzinnen voor ik begin met schrijven.

Rob