Ja, het Nederlandse clubvoetbal beleeft niet zijn mooiste jaren, maar met Oranje hebben we - ondanks die beroerde start voor de EK kwalificatie -toch een mooie zomer achter de rug. De derde plek in Brazilië nemen ze ons nooit meer af. Het was juist dat toernooi waardoor er bij mij weer iets van de passie voor voetbal terug kwam. De twee seizoen ervoor was het al kwakkelen. Weinig tot geen enthousiasme meer voor mijn clubs Ajax en VVV-Venlo en het bekijken van live-wedstrijden bij de NOS, Fox danwel Sport1 nam ook snel af. Ja, er was wel eens een wedstrijd in de Arena waarbij ik dacht: toch goed dat ik gegaan ben. Maar echte vreugde of genot? Nee, die momenten werden steeds zeldzamer. Dat kan, maar daar staat tegenover dat deze sport veel geld en nog meer tijd kost. Vooral de factor tijd speelt een doorslaggevende rol. Als ik weer eens hoofdschuddend Stadion De Koel verliet, waren daar altijd weer die gedachte: ja, ik had ook mijn aandacht kunnen richten op een mooi boek, goede film, serie of gewoon bij vrienden op bezoek kunnen gaan. Nee, ik was stronteigenwijs en koos weer voor dat stomme potje voetbal.
In 2013 was daar het besluit om geen seizoenkaart voor VVV te nemen. Nergens had ik het gevoel in dat jaar iets te missen. Ja, het slappe geouwehoer met de vaste groep lotgenoten in het stadion. Daar doe je het eigenlijk nog voor. Het enthousiasme van het WK droeg er aan bij dat ik in juli van dit jaar toch weer overstag ging. Na een jaar afwezigheid toch maar weer voor een vaste plek gekozen. Ik wilde de club weer een kans geven. Een half jaar later is van dat enthousiasme niets meer over. Nee, dat heeft niets met die pijnlijke 3-0 nederlaag van gisteravond bij Achilles te maken. Zoals hierboven beschreven: het is een proces van jaren. Het voetbal is niet meer om aan te zien en bovendien vind ik de club uit mijn eigen stad al jaren geen sympathieke club meer. Er zijn steeds meer zaken die storen dan dat er factoren zijn waar ik achter sta. Ja, beleidsbepalers moeten vooral doen wat zij denken dat juist is voor de club, de spelers, technische staf en supporters. Maar ik heb ook het recht het daar niet mee eens te zijn. Het is niet eens een bewust proces. Je voelt het zelf. Te vaak was daar die gedachte: wat een dom gezwets, wat een misplaatste arrogantie, doe toch normaal, hoe kinderachtig, wat een tunnelvisie of navelgestaar. Dat, in combinatie met slecht voetbal, is dodelijk.
Ja, hele volksstammen zullen roepen: je bent supporter in goede en slechte tijden. Maar dat romantisch jaren 70 geleuter kan er bij mij niet meer in. Voetbal is big business geworden; een product. Dan heb ik het recht om me als consument te gedragen. Als de slager mij vijf keer achter elkaar slecht vlees verkoopt, kies ik voor een ander. Als de bakker mij drie keer oud brood aanbiedt, uit ik kritiek en laat weten het niet meer te tolereren. Als een restaurant mij telkens een lauwe maaltijd of taai vlees voorzet, keer ik niet meer terug. Dat begrijpt iedereen. Sterker ieder mens zou hetzelfde doen. Bij voetbal schijnt dat anders te liggen. Hoe graag ik misschien ook zou willen zeggen: ja, het is mijn cluppie en ik ga wel weer (vooral voor het gezellige geouwehoer op de tribune), maar dat boek, die film, die serie, mijn vrienden of wat dan ook wint het steeds vaker van Koning Voetbal. Niet alleen met het stadionbezoek; zelfs bij het bekijken van wedstrijden op TV kies ik voor al die andere opties.
Er is nog een club: Ajax. Vier jaar op rij kampioen. Als je wint, heb je vrienden. Klopt. Maar succes kan ook snel wennen. En als successen worden behaald met voetbal dat grijs en grauw is, besluit ik niet om op zondag de trein te pakken. Dat is nog eenvoudiger uit te leggen dan het wegblijven bij VVV-Venlo. Ik ben een groot deel van de dag kwijt om een potje van Ajax te kijken. Nee, ze hoeven niet altijd te winnen of ieder seizoen kampioen te worden, maar ik wil wel geëntertaind worden op het moment dat ik een peperdure seizoenkaart koop. Te vaak liep ik het stadion uit en dacht: "Ja, 2-0 gewonnen, maar het stelde geen reet voor. Als dat te vaak gebeurt, komt er het moment dat je lekker thuis blijft en echt wat leuks gaat doen. Mijn tijd is kostbaar en ik heb meer hobby's. Te veel hobby's, te weinig tijd. Dan wordt het kiezen en verdwijnt de gewoonte. Zoals nu: eigenlijk had ik op dit moment van schrijven al aan de ingang van de Arena moeten staan voor Ajax-FC Utrecht. Ik besloot eergisteren al niet te gaan: geen zin. Vanavond ga ik met vrienden naar een concert in Grenswerk. Naar een artiest die ik niet eens ken, maar wel het voordeel van de twijfel krijgt. Dat is bijna altijd boeiend en gezellig. En de bezoeker krijgt kwaliteit voorgeschoteld. Dat de te duurbetaalde 'vedettes' en trainers met angsthazentactiek daar maar eens over nadenken. Ik betaal geld, stop tijd en energie in jou en krijg er niets voor terug. Ergens houdt het op. Ik heb bovendien vandaag nog zoveel andere belangrijkere zaken te doen voor we het poppodium betreden. Dus niet naar Amsterdam.
Het kan nog erger. Ook vorig weekend speelde de Amsterdammers in eigen stadion. Pas in de loop van de avond realiseerde ik mij dat ze thuis speelden. Compleet vergeten. Afgelopen woensdag bij de laatste wedstrijd van de Champions League, wist ik vlak voor aanvang nog (ik had geen kaartje, maar had wel thuis kunnen kijken): oh ja, Ajax speelt dadelijk. Ik deed vervolgens van alles, ging naar bed en pas de volgende ochtend bij het doorlezen van Twitterberichten kwam daar het besef dat Ajax had gevoetbald. Twee keer in één week totaal niet bij stilgestaan. Dat zegt misschien wel meer dan bewust niet gaan.
En nee, kom me niet met de dodelijk vermoeiende grapjes over Ajax aanzetten omdat je zelf voor een concurrerende club bent. Ook het voetbal van die andere 'topclubs' is niet om aan te gluren. De vaak te zielige reacties van voetbalsupporters op andere/concurrerende clubs hangt mij ook al een aantal jaren de strot uit. Het geweld, de haat, de kinderachtige respons op alles wat naar 020 (zo zielig dat noemen van kengetallen, ook als het om Feyenoord of een andere club gaat) riekt, ben ik beu. Volwassen mensen die een abonnement op Ziggo opzeggen omdat ze niet de club van jouw keuze sponsoren? Mannen die meer bezig zijn met de blinde haat en resultaten bij een andere club dan met de resultaten van het eigen team? Ergens zit het dan niet echt lekker in je bovenkamer.
Ja, ook bij derby VVV - Roda JC van afgelopen week las ik met stijgende verbazing de reacties van volwassenen over acties en uitingen van supporters van de tegenstander. Aan beide kanten. "Daar wil ik niet bij horen," zo denk ik dan telkens weer. Misschien hoort het er allemaal bij en ben ik het ontgroeid. Soms kunnen zaken ineens over zijn in het leven. Dat kan bij de liefde voor een persoon, voor een bepaalde artiest of hobby. Dat kan dus ook bij een voetbalclub. Misschien komt het ooit weer terug, maar na een aantal jaren van hoofdschuddend en zuchtend de stadions verlaten te hebben, is duidelijk dat de passie bij mij nu weg is. Alleen het internationale voetbal kan mij soms nog vermaken. Respect voor mensen die nog wel de passie hebben en trouw blijven gaan. Maar bij een blik op het toenemend aantal lege plekken in De Koel of de Arena is deze jongen toch niet de enige die er zo over denkt. Succes is geen vereiste, amusement en kwaliteit op het moment dat iemand de portemonnee trekt, is dat wel. En die twee factoren zoek ik voorlopig steeds vaker ergens anders.
Rob
Geen opmerkingen:
Een reactie posten