Mijn guilty pleasure: de handtekeningen van The Dolly Dots

Nu de Top2000 weer is begonnen, ontkom ik er als muziekliefhebber natuurlijk niet aan om daar op mijn blog iets over te schrijven. Maar… alles wat ik wilde zeggen, vertelde ik verleden jaar al op precies dezelfde datum; de eerste dag van Top2000 a GoGo op TV, 26 december. 2013 Nou ja, bijna alles is inmiddels verteld. 

Ik las het betreffende stukje zojuist terug en behalve mijn mening over het fenomeen Top2000 benoem ik in dat blog tevens mijn persoonlijke ontmoetingen met een aantal sterren, zoals een aantal leden van The Rolling Stones en KISS. Bijna aan het einde van dat stukje doe ik een soort van belofte die nu dan maar opgebiecht dient te worden. Ik schreef namelijk precies een jaar geleden: "Verder is er nog een 'Guilty Pleasure' verhaal met handtekening, maar dat komt hier misschien ooit nog aan bod." Goed, dan is het nu maar tijd om ook dat verhaal te vertellen. Ik heb de handtekening van alle zes de Dolly Dots. Niet door een persoonlijke ontmoeting, maar via de post.

Het was toen eigenlijk not done. Zeker voor mij. Ik was in die tijd 'fan' van KISS, Van Halen, The Police, The Rolling Stones, AC/DC, Iron Maiden en veel meer van deze min of meer rockende heren. Maar natuurlijk was ik als opgroeiende puber niet ongevoelig voor de charmes van deze 6 'girls next door'. Misschien was ik eigenlijk wel trendsetter, want niet veel later bekenden heel veel mannelijke pubers de groep toch wel erg leuk te vinden. En omdat het zulke frisse meiden waren en de liedjes steeds volwassener werden, was het bijna normaal om in de platenzaak behalve de nieuwe elpee van KISS of Duran Duran ook gewoon iets van The Dolly Dots te kopen. Maar waarom dan ook handtekeningen? Niets menselijks is mij blijkbaar vreemd. De exacte reden is mij echter niet meer duidelijk, maar het was in die periode ook redelijk normaal om een foto met krabbel op te vragen van bekende voetballers. Hun adressen stonden nog gewoon in een jaarboek en het was dus de eenvoudigste zaak van de wereld om een briefje - voorzien van een retourenveloppe (incl postzegel) - naar je favoriete speler te sturen. Een paar dagen later lag een kaart voorzien van de gewenste krabbel in de brievenbus. 

Ja echt, ik heb ze allemaal gehad: Ruud Gullit, Marco van Basten, Jesper Olsen, Wim Kieft, John Bosman en zelfs van Johan Cruijff. Helaas was die laatste handtekening niet echt, maar gewoon voorgedrukt op de kaart. "Van wie krijg jij toch altijd post," vroeg mijn vader als er weer een enveloppe voor zijn zoon bij de kapsalon was afgegeven. Aan het stempel kon hij zien dat de brieven uit Amsterdam, Haarlem, Rotterdam of waar dan ook vandaan kwamen. Een fenomeen dat voor hem onbekend en vooral raar was. 

Ergens in die periode stond in één van de fameuze muziekbladen van toen ook een verhaal over de thuissituatie van The Dolly Dots. Angéla en Patty waren favoriet en laatstgenoemde poseerde heel naïef (toen was dat nog geen probleem) bij haar voordeur waardoor dus ook het huisnummer te zien was. Zelfs in een tijdperk zonder internet was het een peulenschilletje om haar adres te achterhalen. Dat deed ik, stuurde een 'lief' briefje (het waren tenslotte keurige meisjes) en binnen een dag of drie kreeg ik antwoord. Een persoonlijk briefje waarop Patty mijn vragen beantwoordde plus een kaart met daarop de handtekening van alle zes de dames. Inclusief een korte persoonlijke boodschap. Ja, ik heb die gesigneerde kaart nog. Voor lange tijd verdwenen en vergeten, maar toen ik een aantal jaren geleden mijn elpees weer van zolder haalde, bleek de kaart (enigszins gevouwen) plus het persoonlijk geschreven briefje in de hoes van een Dolly Dots LP te zijn verstopt (en nee die van de voetballers heb ik niet meer). 

Noem het een Guilty Pleasure, maar ik begreep pas geleden van iemand dat Guilty Pleasures eigenlijk niet bestaan. Want als je iets goed vindt, vind je het gewoon goed en is er niets om je schuldig over te voelen. Dus behalve die stevig rockende heren, klonk in die tijd onder andere ook de Dolly Dots door mijn jongenskamer. Het opvragen van die handtekening had iets spannends. Nee, de kaart zal geen geld waard zijn, maar het is een grappige herinnering uit een lang vervlogen tijd en dus een ideaal item voor mijn persoonlijk archief. 

Rob