Einde van het werkjaar

Het duurde toch iets langer dan verleden jaar, maar vanmorgen schreef ik de laatste tekst voor 2014. De laatste twee weken was het al iets rustiger, na vandaag gaat echt de stekker eruit want alles is klaar, alles is ingeleverd. De bladen zijn naar de drukker en ik mag weer terugkijken op een succesvol jaar. 

Ook als freelancer is het essentieel om aan het einde van de week en de maand even de staatjes op te maken en op te letten of de hoeveelheid artikelen ook voldoende inkomsten genereren. Daarop kan ik volmondig ja zeggen. Het jaar 2014 was net zo goed als 2013. Zelfs een tikkeltje beter, maar dat verschil is te verwaarlozen. De stapel tijdschriften op de foto hiernaast bestaat voor een groot deel uit de bladen die ik dit jaar mee vol schreef. Vaak ging het telefonisch, maar gemiddeld één maal per week was ik op locatie, zoals: Amsterdam, Rotterdam, Den Haag, Horst, Praag, Waddinxveen, Venray, Werkendam, Hardenberg, Weert, Eindhoven, Belfeld, Eersel, Naarden, Helmond, Gemert, Kerkdriel, Aalte en natuurlijk heel vaak in Venlo en nog vaker telefonisch. Nooit weet je vooraf hoe een persoon reageert, maar vaak voel ik bij het plannen van een afspraak al aan wat voor vlees er in de kuip zit. Sommige lullen als Brugman, de ander zegt niets want een interview is eng en weer anderen zijn argwanend want journalisten zijn niet te vertrouwen. Maar het gros is gewoon enthousiast, aardig, openhartig en dus prima gesprekspartners.

Iedereen krijgt bij mij ook inzage. Zelfs als ze er niet om vragen, stel ik het voor. Bij de cursus popjournalistiek was één van de docenten (zelf een ervaren journalist) dezelfde mening toebedeeld. "Een aantal collega's doen er nogal moeilijk over. Waarom? Als iemand zegt: mijn vrouw zal dat stukje niet leuk vinden, dan heeft hij of zij pech gehad en wordt het toch geplaatst. Heeft iemand een goede reden om een bepaalde passage te schrappen en zegt: daar kan ik jaren last mee krijgen, dan bekijken we het opnieuw." Ja, natuurlijk zijn er journalisten die nu eenmaal bepaalde zaken boven water moeten krijgen (dan heb ik het niet over de Pownieuws aanpak) en dus ook verzoekjes krijgen om delen te schrappen, maar daar niet op ingaan wegens het algemeen belang of vanwege de research waar ze mee bezig zijn.

Toen ik tien jaar geleden mijn eerste schreden zette in de wereld van de journalistiek liep ik een dagje mee bij Dagblad de Limburger. Daar kreeg ik de boodschap mee: "Als journalist ben je als een politieagent. Iedereen vind dat je goed werk doet en waardeert waar je mee bezig bent, tot het moment dat ze er zelf mee te maken hebben, dan ben je een pleurislijer."

Bij mijn soort van journalistiek heb ik niet of nauwelijks met zware onderwerpen te maken. Er is dus geen haat tegen mij. Wel kan het werk vaak hectisch en ongeorganiseerd zijn. Maar dat lijkt inherent aan het mediawereldje. Headlines en deadlines vechten om een eigen belang. Het zijn juist deze aspecten die het spannend houden. Het is allesbehalve een 9 tot 5 wereld. Integendeel. Zeker in september tot en met november heb ik geen vrij weekend gehad. Daar staan nu veel vrije dagen tegenover. Natuurlijk starten de voorbereidingen voor de eerste bladen van het nieuwe jaar nu al weer, maar dat beschouw ik als logisch. Want behalve journalist ben ik ook zelfstandig ondernemer en dat ben je nu eenmaal 24/7, 365 dagen per jaar. Gelukkig was het op dat front een prima jaar.

Cheers
Rob