Surrogaatdag

Het is weer de zaterdag voor kerst. Dat betekent tijd voor een traditie. Dit jaar echter niet voor mij. Althans een groot deel van deze fraaie traditie - waar ik een jaar geleden dit blog over schreef - moest ik aan mij voorbij laten gaan. 

Al meer dan twintig jaar bezoeken we met een vast genootschap tijdens de kerstvakantie Keulen. Sinds 1998 is de zaterdag voor kerst de vaste dag waarop we deze stad bezoeken. Daar discussiëren we niet over. Deze dag staat! 19 december 2015 is alweer met rood omcirkeld in de agenda. Afgelopen week moest ik echter besluiten om door de hier eerder aangehaalde redenen het dagprogramma over te slaan. Mijn broer en ik zijn van mening dat onze moeder iedere dag minimaal één van ons twee moet zien; zeker zolang ze op de huidige locatie - noem het gerust de hel - verblijft. Dat besluit nam ik zonder twijfel en met alle liefde.

Een essentieel onderdeel van het programma dat normaliter in Keulen wordt afgewerkt - het nuttigen van echte Duitse broodjes, een wandeling door een enigszins louche, maar oh zo bijzondere Turkse wijk plus het bezoeken van een grote cd-winkel - deed ik vanmorgen in mijn eigen Venlo. Ja, het is een surrogaat, noem het gerust een slap aftreksel, maar het is even niet anders. Alle dagen van 2014 leken in mijn geval al zoveel op elkaar dus deze traditionele dag wilde ik nog enigszins een passend en afwijkend tintje geven. In plaats van de Turkse wijk in Keulen bezocht ik vanmorgen de weekmarkt in de Duitse hoek van Venlo, slenterde over de Maaskade en door Q4; de wijk waar diverse eettentjes - in beheer van mensen uit verre oorden - gevestigd zijn en besloot in die omgeving een echt Duits Frühstück te nemen. Er waren diverse opties om een aantal broodjes te eten- je struikelt er bijna over de borden met teksten als 'frühstuck nur 5 euro' - maar ik koos bewust voor een zaak met enig cachet: Prins Bernhard. Een etablissement waar mijn ouders ooit op de bovenverdieping hun bruiloftsfeest vierden. Een stukje familiehistorie dat steeds belangrijker wordt. Het is dus tevens een geciviliseerde eetgelegenheid. Dit in tegenstelling tot andere aanbieders van een goedkoop Duits ontbijt.

Het aanvullen van de cd-collectie was ooit de reden waarom deze groep muziekliefhebbers ieder jaar de stad Keulen bezoekt. Dat onderdeel mocht dus zeker niet tijdens dit ochtendprogramma ontbreken. Aan het einde van het jaar vullen de aankopen van deze zaterdag voor kerst de hiaten in de eigen collectie. Het zijn albums die in het betreffende jaar nog niet zijn aangeschaft of klassiekers uit de rijke historie van de popmuziek. Dit jaar vond deze snuffeltocht voor mij dus plaats bij Sounds. Er zijn minder goede locaties te bedenken.  Ik zocht deze dag vooral die missende klassiekers uit de popmuziek en stuitte - zoals dat bij een echte snuffeltocht hoort - ook op een aantal verrassingen.

Wat voor velen als een rare invulling van deze zaterdagochtend mag klinken, was voor mij essentieel. Tradities zijn belangrijk. Maar nood breekt wetten…. en zelfs ook tradities. Deze zaterdag voor kerst is een heilige dag en door deze kleine eigen invulling eraan te geven, bleef ook voor mij deze bijzondere traditie een beetje in stand. Al was alles dan surrogaat; het was weer eens iets anders. Vanmiddag volgde het bezoek aan de plek die ik al ruim tien maanden dagelijks bezoek.

Voor het avondprogramma sluit ik weer aan als de troepen terugkeren uit de Duitse Domstad. Dan ben ik weer onderdeel van de traditie. De culinaire invulling in eigen stad plus de vaste afsluiting in de woonkamer van mijn broer met sigaren en wijn zijn net zo belangrijk voor dit genootschap als het dagprogramma. Het avondprogramma van deze traditionele zaterdag voor kerst is dan ook voor mij geen surrogaat meer. Volgend jaar weer gewoon mee naar Keulen. Althans, dat mag ik hopen. Want inmiddels is wel duidelijk dat niets in het leven zeker en vanzelfsprekend is. Zelfs de meest vaste tradities niet. Daar stond ik vandaag vaak genoeg bij stil.

Rob