In principe niet. Sommige mensen hechten er weinig waarde aan, anderen vinden het te zeer een gedoe. Weer een andere groep vindt het te duur en voor sommigen kost het te veel tijd. Overal valt iets van te zeggen. Zelf ben ik wel altijd heel netjes kerstkaarten blijven sturen. Net zoals ik deze traditie met verjaardagenen bij andere bijzondere momenten in ere wil houden. Voor mij is het belangrijk even een korte persoonlijke boodschap aan iemand te sturen. Bovendien hecht ik meer waarde aan het vinden van een enveloppe met kerstkaart in de brievenbus, dan een digitale groet die tegelijkertijd naar tientallen of zelfs honderden andere mensen wordt gestuurd. Al lees ik alles met plezier: de digitale boodschap ben ik redelijk snel vergeten. Een bericht via internet is natuurlijk wel ideaal als adressen niet bekend zijn. En ja, ik ga ook iedereen fijne kerstdagen en een gelukkig nieuwjaar via Facebook en Twitter wensen, omdat ik van 80 tot 90 % van mijn vrienden/volgers op deze social media geen adres heb. Maar mijn vaste kern krijgt weer gewoon een kaartje.
In Dagblad de Limburger was verleden week al een korte column over dit fenomeen te lezen. Steeds meer mensen vinden het schrijven en versturen te zeer een gedoe, maar bijna iedereen vindt het leuk een kerstkaart te krijgen. Daarin zit een tegenstrijdigheid. De columnist noemde bewust het feit dat hij een aantal kerstkaarten van 20 jaar (of langer) geleden nog steeds ergens bewaard had. Juist vanwege de schoonheid of de fraaie persoonlijke noot. Ergens bij mij op zolder, zullen in bewaarboxen ook vast kaarten uit lang vervlogen tijden liggen. Kaarten gestuurd met kerst, vakanties, verjaardag of welke andere bijzondere gelegenheid dan ook. Misschien was de persoon die de kaart stuurde mij dierbaar of was de boodschap treffend. Ooit kreeg ik van vrienden een boodschap uit Griekenland. De voorkant van de kaart was nogal … laat ik het zeggen:apart. Lachend kwam de postbode de kapsalon van mijn vader binnen. "Het hele sorteercentrum heeft hier lol van gehad," zo zei hij met een grote grijns. Het zal met een digitale boodschap niet snel gebeuren.
Afgelopen zaterdag vond ik deze kerstkaart in mijn brievenbus. Kaart plus stuk chocola. Heel attent! Heel lief! Ik heb tot nu toe echter nog altijd geen idee wie de afzender is. Wie mij wil bedanken? Geen idee. Even dacht ik aan de buren, maar daar kreeg ik vandaag een gewone kaart van in de bus. Of ik de boodschapper nog weet te traceren? Geen idee. Het was niet de enige kerstkaart die de afgelopen week in mijn brievenbus lag. Nee, het zijn er zeker niet meer zoveel als tien jaar geleden. Dat komt omdat ook in mijn vrienden- en kennissenkring de digitalisering steeds verder toeneemt. Maar elke enveloppe opende ik met interesse en nieuwsgierigheid. Diverse boodschappen staan mij nu nog helder voor de geest. Om heel eerlijk te zijn, wilde ik zelf dit jaar - om de bekende redenen - geen kaarten sturen. Nergens heerste in mij een gevoel van kerst, vrede en warmte. Maar bij elke kaart die ik ontving dacht ik tevens: die mensen verdienen een kaart terug. Eigenlijk ben ik nu te laat. Ze komen niet meer voor de kerstdagen binnen. Dat neemt niet weg dat ik de komende dagen toch aan het schrijven sla. Zoals gezegd: elke persoonlijke noot die aan mij gestuurd was, heb ik met belangstelling gelezen. Het is een traditie die in ere gehouden dient te worden. Al ben ik dan misschien een ouderwetse lul of zijn we met steeds minder kaartenstuurders. Ik blijf het doen. Ook dit jaar. Mijn persoonlijke noot komt dan door omstandigheden misschien iets later, maar de boodschap is niet minder gemeend.
Rob
Geen opmerkingen:
Een reactie posten