Now everybody's
talking about this new decade
Like you say the
magic numbers
Then just say
goodbye to
The stupid
mistakes you made
Oh my memory
serves me far too well
Maar we praten als mensen toch graag in tijdperken. En een jaar of jaargetijde is daarvoor toch vaak een ideaal middel. Het was een prachtige zomer of we hebben een topjaar achter de rug. Daarom doe ik op dit blog ook mee en kijk ik terug op 2014.
Eigenlijk had ik een verhaal willen schrijven waarin de ziekte van mijn moeder en alles wat eromheen gebeurde niet vermeld zou worden. Gewoon even kijken, hoe de rest van het jaar is verlopen. Maar ik kan 2014 simpelweg niet los zien van die allesbepalende gebeurtenis. Mijn broer en ik bouwden ons leven om de situatie heen. Morgen keert ze terug naar Venlo en is het doel om ons leven om haar situatie heen te bouwen. We krijgen meer vrijheid qua bezoek, zij zit in een betere omgeving (al zal de eerste periode zeker wennen zijn) en haar nieuwe adres is op loop/fietsafstand van onze woningen. Ja, ik had het voor dit stukje even los willen laten en over alle andere dingen willen vertellen die in 2014 gebeurden. Maar minimaal 80 tot 90 % van mijn tijd had te maken met de situatie rondom de ziekte van mijn moeder (Het bezoek, het reizen, de gesprekken, de discussies, de research, de ruzies, de vermoeidheid, de boosheid, het nadenken, de telefoontjes etc etc) en met mijn werk. Over dat laatste aspect schreef ik eerder deze maand al een stuk.
Dan blijven weinig andere zaken over die het boek van 2014 kleur kunnen geven. Mijn traditionele dagtripjes - zoals ontspanning naar Amsterdam of Duitsland - vielen allemaal weg. Als ik al in onze hoofdstad was voor werk dan vloog ik in sneltreinvaart even The American Bookcentre binnen en reisde weer snel terug naar Venlo. De nieuwe seizoenkaarten van Ajax en VVV-Venlo brachten hun geld ook niet op. De Arena bezocht ik sinds de zomer drie maal. In stadion De Koel was ik sinds de start van de competitie in augustus slechts vier keer te vinden.
Concerten? Ja, ik ben vooral heel blij met het nieuwe poppodium in Venlo: Grenswerk. Dat bracht mij sinds de opening eind oktober nog de meeste ontspanning. De zaal ligt op 3 minuten lopen van mijn woning en de optredens beginnen op een tijdstip dat alle andere zaken zijn afgehandeld.
Mijn vrienden? Praise the Lord voor Whatsapp. Ik sprak ze het vaakst via dit medium. Bij hun op bezoek gaan, was bijna geen optie. Zij belden als ik bezig was en ik was vaak te druk om zelf een telefoontje te plegen. In de ochtend en avond werken. 's Middags was ik bij mijn moeder. Om haar af te leiden, te entertainen, een oogje in het zeil te houden of alles wel goed ging daar in die maffe gezondheidsinstelling.
Wat waren dan de hoogtepunten of meest bijzondere momenten van 2014? Ik denk dat de dag van morgen - de verhuizing van mijn moeder - terug naar Venlo toch wel een hoogtepunt is. Ondanks dat we niet weten hoe ze gaat reageren op de nieuwe omgeving. Verder mag het verschijnen van het eerste boek van mijn broer niet onvermeld blijven. Toch zeker een bijzonder moment, midden in een rare tijd. Tussen alle gekte moest hij ook genieten van deze officiële debuut. De presentatie was vreemd; in ieder geval voor mij. Het draaide om hem en ik weet dat hij daar niet van houdt, maar vooral toch (ja, ook.. of liever gezegd vooral nu weer) was er vaak de gedachte richting moeder (en vader). De zaal liep vol met vrienden, kennissen en familie. Bijna iedereen die er moest zijn, leek aanwezig: alleen die twee fantastische mensen waren er niet. Dat was en blijft pijnlijk; daar ga ik niet over liegen.
Een andere positieve en memorabele dag was die reünie van de lagere school. Nooit gedacht dat ik daar zoveel lol aan zou hebben. Vooraf, zeker die dag zelf en ook de herinnering in de dagen en weken erna. Met dat selecte gezelschap (en waarschijnlijk was dat juist de kracht van deze dag)waren we weer even de kinderen van toen. Ik kwam weer even thuis. Verder kwam het blog over de historie van Venlo eindelijk van de grond. Een initiatief dat in de toekomst nog vast voor veel bijzondere momenten gaat zorgen.
Voor de rest ging bijna alles aan mij voorbij. De gedachte waren altijd gericht op werk en de situatie rondom dat lieve mens. De wereld gleed aan mij voorbij. Dat gebeurde vooral onbewust. Nu heb ik het gevoel alsof de tijd heeft stilgestaan; of 2014 nooit geweest is. Het WK voetbal drong (ondanks dat ik veel zag) niet echt door, het gevoel van lente, zomer en herfst gleed aan mij voorbij. Een kerstgevoel? Nee, het lukte niet echt. De ene dag ging automatisch over in de andere; het was een soort van sleur. Het voelt alsof ik vanaf nu alles opnieuw mag doen. Althans dat hoop ik. In 2015 kunnen we weer verder. Nu wel de lente, zomer et cetera in. Weer lekker rocken bij concerten van muzikale helden en gewoon bij mensen op bezoek gaan. Ik heb in de afgelopen 12 maanden zeker de kleine dingen van het leven nog meer leren waarderen en vond rust in mijn eigen huis. Ik hoef niet meer altijd onderweg te zijn. Ook op dat gebied kwam ik weer thuis.
Maar 2014 heeft mij voor altijd veranderd; ik zal er vast weer wijze lessen uit halen voor de toekomst. Al had ik deze lessen liever niet geleerd. Een mens heeft nog meer slechte kanten dan ik dacht. En die ervaring kwam er dankzij bepaalde figuren in de gezondheidszorg. Gelukkig was er ook steun en hulp. Dat zorgde weer voor vertrouwen. En die hulp kwam vaak (of liever gezegd: zoals zo vaak) uit de meest onverwachte hoek. Velen kunnen zeuren over social media. Ik heb met name dankzij Facebook veel welkome tips gekregen. Zonder de mensen op dit medium zou ik nooit van een instituut als het CCE gehoord hebben, had ik niet van die vrijgekomen plek in het verpleeghuis geweten en was ik misschien langer zoekende geweest over allerlei soorten informatie. Namen noemen vind ik altijd gevaarlijk; want waar je persoonlijke bedankjes uitspreekt, laat je anderen weg, maar veel mensen op social media hebben echt geholpen. De naam social media is dan ook terecht. Iedereen bedankt daarvoor.
Aan het einde van december 2015 hoop en verwacht ik een gevarieerder verhaal te kunnen vertellen.
Rob
Geen opmerkingen:
Een reactie posten