Respect voor de verpleging

In de afgelopen weken en maanden heb ik hier regelmatig afgegeven over zorgmaffia. Dan heb ik het vooral over beleidsbepalers, artsen, zogenaamde klachtencommissies, politici en alles wat daarmee samenhangt. In het afgelopen jaar heb ik wel veel respect gekregen voor het verplegende personeel. Dan doel ik natuurlijk weer specifiek op de situatie rondom mijn moeder. Waar zij verblijft werken mensen die dingen moeten doen waar de meesten van ons niet aan moeten denken. De stressfactor en werkdruk is daar continu hoog. Extreem hoog. Met dank weer aan de eerdergenoemde politici en andere beleidsbepalers die verantwoordelijk zijn voor onderbezetting, erbarmelijke arbeidsomstandigheden en dus een slecht leefklimaat voor patiënten. 

Vanzelfsprekend was ik het in het afgelopen jaar niet altijd eens met keuzes of uitleg van verplegend personeel; er was ook wel eens een conflictje, maar die plooien waren altijd weer snel gladgestreken, mede door het respect wat ik voor deze groep heb gekregen. Dat liet ik af en toe ook weten aan het personeel. "Ik zou echt niet kunnen, wat jullie doen," zo liet ik wel eens weten na het zien van een absurde of nauwelijks te bevatten situatie. Een keer kreeg een nuchter antwoord. "Jij bent journalist, dat zou ik niet kunnen." Tja, daar valt iets over te zeggen. Ieder zijn gave of kennis, maar deze jongen heeft niet te maken met de gekte waarmee de verpleging dagelijks geconfronteerd wordt. Zoals gezegd komt dat door het type patiënten, maar nog veel meer door onderbezetting, slechte of niet aanwezig faciliteiten plus een omgeving die veertig jaar geleden al het stempel onvoldoende zou krijgen. Probeer dan maar eens alles perfect te laten verlopen. Onmogelijk! Respect voor zij die er dagelijks het beste van maken.

Ik wil en mag misschien ook wel niet te diep op de situatie ingaan zoals ik deze dagelijks aantref op de plek waar mijn moeder het afgelopen jaar verpleegd werd. Het was schrijnend, mensonterend en pijnlijk. Vaak schaamde ik mij dat ik haar daar achter moest laten. "Bijna niemand die hier voor in de ontvangsthal gaat zitten, heeft een idee wat zich achter die deuren afspeelt," zo zei een familielid een keer tegen mij. Op dag één schrokken wij ons lam. En nu ruim tien maanden later, is het soms nog steeds moeilijk om de ellende die ik daar zie van mijn netvlies te krijgen. Ja, ik heb daar een meer dan dierbaar familielid zitten en voor de verpleging is het werk, maar vaak vroeg ik me af hoe zij afschakelen.

Waarschijnlijk moet je voor dit beroep in de wieg zijn weggelegd. Ik zie spontane jonge meiden die er als stagiaires werken en altijd maar met een gulle lach rondlopen. Respect. Het vaste personeel dat hier al jaren werkt, heeft waarschijnlijk al te veel gezien en een soort schild opgebouwd. Vaak liep ik ook boos of verdrietig weg; nog niet eens direct door een situatie met mijn moeder, maar omdat ik dacht: waarom zijn hier de faciliteiten niet beter. Waarom is deze zorginstelling überhaupt ooit in dit gebouw geplaatst? Degene die het bedacht heeft, verdient met terugwerkende kracht een nekschot. Dan ben je ergens niet helemaal lekker. Slechte sanitaire voorzieningen, geen privacy, te weinig ruimte voor recreatie en eigenlijk alles te klein. En het verplegend personeel maakt er toch dagelijks het beste van. "Zeggen jullie het maar, naar ons luisteren ze toch niet," zo kregen wij ook wel eens te horen als we weer een puntje van kritiek met hun bespraken. Alleen vanwege dit issue, zou het huidige kabinet nog deze kerst moeten vallen. Of een volgende groep politici de problematiek in de zorg wel echt serieus neemt, is natuurlijk de vraag. In plaats van minder personeel zijn veel, echt veel meer handjes aan de bedden nodig. En dat niet alleen. Faciliteiten, voorzieningen, directe en indirecte omgeving van de gebouwen; alles moet op de schop. Zolang de dames en heren in Den Haag echter met opgeblazen ego's plus oogkleppen op rond blijven lopen, wordt de toestand alleen maar schrijnender. En wordt het voor elke volgende generatie zwaarder en lastiger. Zowel voor de patiënten als voor de nieuwe lichting personeel. Vroeg of laat krijgen we hier allemaal mee te maken.

Rob