Zomaar een dag. Een surrealistische dag.

Als je besluit om gedurende een maand elke dag iets op je blog te plaatsen, ontkom je er niet aan een stukje te schrijven over de waan van de dag; gewoon de dingen die gebeuren. Vandaag was daarvoor een uitstekende dag geweest. Ik voelde me onderdeel van een soap, drama-serie, komedie, klucht, een surrealistische thriller. Alleen ik mag en kan er bijna niets over zeggen. Dat is mij nadrukkelijk gevraagd.

Ja, dit blogje gaat eigenlijk weer grotendeels over de situatie met mijn moeder. Het is de keiharde realiteit waar wij al sinds februari dagelijks mee geconfronteerd worden. Nu de werkdruk afneemt, is er nog meer tijd om de focus op haar en de absurde situatie te richten. Die absurde situatie waarin het lieve mens zich bevindt. Voor diegene die het verhaal niet kennen, misschien is het goed om hier en hier even bij te lezen. 

Al bijna vier maanden staat ze dus op een wachtlijst; pardon, de urgente lijst van een verpleeghuis. Een lijst om van de plek waar ze nu is, te verhuizen naar een verpleeghuis in Venlo. Maar wat is urgent als er al vier maanden niets gebeurd?  Ik pleegde vandaag meer dan tien telefoontjes, werd niet begrepen, kreeg cliché's te horen als 'Daar weet ik niets van af', 'Daar kan ik je niet mee verder helpen' of 'Dan moet u niet bij mij zijn'. Tevens was er een kort bezoekje aan de plek waar we mam graag naar toe willen brengen, maar uren later zat er nog geen enkel schot in de zaak. Een verkeerd telefoonnummer, een afwezige (vrije dag), nog een afwezige (vakantie), telefoon niet opgenomen et cetera et cetera. En dan was er ook nog ineens een nieuwe hoofdrolspeler in dit geheel. Een persoon wiens naam in al die maanden nog niet voorbij was gekomen, maar wel belangrijk lijkt in dit maffe traject. 

Ja, ergens in die warboel was er dat ene telefoontje dat duidelijk maakte dat er nog geen schot in de zaak zat. Weer een onverwachte wending, weer een tegenvaller, weer een onderdeel dat het verhaal nog absurder maakte. En daar mag ik dus inhoudelijk niets over vertellen. Dat is mij op het hart gedrukt. Waarom? Ja, ik denk het te snappen, maar wil en kan het aan de andere kant ook niet begrijpen. Te veel vragen komen in mij op. Hoeveel mensen krijgen net als wij in dit - of een ander soortgelijk - schaakspel het verzoek stil te zijn, te zwijgen en weg te kijken. Of wroeten mijn broer en ik zo hard dat we inmiddels al op lagen zijn gestuit en daarbij situaties aantreffen die anderen nooit eerder ervaren hebben of te weten zijn gekomen. Ik weet niet welke van de twee opties het meest wenselijk is. Let op: het gaat hier om de trieste situatie van een dame op leeftijd met Alzheimer. Niet om een onderzoek om de opmars van IS te stuiten, de maffia praktijken van de FIFA te doorgronden; nee, het gaat om een simpel menselijk belang. In wat voor web zijn wij verstrikt? 

Na uren van bellen, nieuwe inzichten en tips kreeg ik in de loop van de middag dan toch de persoon te spreken die vanmorgen met stip op één van mijn lijstje stond. Ze begreep mijn verhaal en zou contact opnemen met die mogelijk nieuwe hoofdrolspeler in deze soap/dramaserie. Een verhaallijn waarvoor elke schrijver onbetwist een Emmy Award zou winnen. Misschien kregen een aantal hoofdrolspelers ook wel een Oscarbeeldje voor hun acteerprestaties. Tussendoor maakte ik ook nog een afspraak met een jurist om deze hele situatie maar eens tegen het licht te houden. Ja beste lezer, ik heb het nog steeds over de situatie van mijn moeder. Geen bouwfraude of terroristenorganisatie.

Tussen alle hectiek door was er even de tijd om de beste Kerstshow van Nederland te bezoeken. Ja, die staat toevallig in Venlo; de beste winkelstad van het land. Maar dat terzijde. Elk jaar breng ik een bezoek aan dit fenomeen. Het is een opmaat om in de stemming te komen voor een fraaie decembermaand. Helaas wilde dat vandaag niet lukken. Vlak voor ik het terrein van het tuincentrum betrad, stak ik de weg over waar afgelopen week een jongeman werd doodgereden. Midden in de nacht. Ik stond bij het stoplicht voor de oversteekplaats en keek naar de grond. Een aantal cijfers en schetsen waren het bewijs dat dit de plek was, waar het fatale ongeluk zich had afgespeeld. Het slachtoffer was mij enigszins bekend. Van lang vervlogen stapavonden en gewoon van korte ontmoetingen op straat. Een triest voorval. 
Met dat beeld betrad ik de Kersthow. Ja, deze leek nog mooier en indrukwekkender dan afgelopen jaar. In recordtijd raasde ik door de tientallen fraai gedecoreerde opstellingen van bomen, reusachtige knuffeldieren, versierde tafels en rekken vol bling-bling. Aan het einde van de show wandelde ik bedeesd terug. Om de vele decoraties beter op mij te laten inwerken, maar het lukte niet.

Ik zag de tekening op het asfalt weer voor me. Die tekening. Die lijnen. Waren die om de auto heen getekend of om zijn lichaam? Waarom nu al uit het leven weggerukt? Nog jonger dan mijzelf. Ik dacht aan mijn moeder en zag weer het intense verdriet van de afgelopen dagen "Ik ben op. Ik ben kapot," zo zei ze met dikke tranen. "Ik kan er niet meer tegen hier. Met die mensen. Haal me hier weg. Alsjeblieft." De gedachten vielen stil, zoals ik bij dit soort momenten steeds vaker stilval of in herhaling moet treden. "Het komt goed mam. Echt. Je mag hier snel weg." Ook dacht ik weer aan de telefoongesprekken van vandaag. Waarin mij ook werd gevraagd om stil te zijn. Hoeveel ik daarover zou willen zeggen; hoeveel nieuwe vragen ook de hele dag in mij opkwamen. De antwoorden komen niet. De waarheid net zo min. Al die gedachten schoten door mijn hoofd en ik wist het zeker. Nee, hoe fraai de kerstshow ook was. Dit jaar echt geen kerstversiering in huis. Geen kerstfeest voor mij. Na deze rare dag houd ik mij deze maand nog meer dan ooit stil. Sterker: ik moet mij stil houden en blijven wij weer wachten op wat komen gaat.

Rob