Sneeuwpaniek

Het verbaasde mij afgelopen vrijdag direct weer: de eerste berichten op teletekst en andere media over sneeuwbuien die zaterdag (gisteren) over ons land zouden trekken. Het einde der tijden leek te naderen. Iedere keer lees ik de verhalen met stijgende verbazing. De paniekerige sfeer lijkt iets van de afgelopen tien jaar. De ene waarschuwing volgt na de andere. Het land lijkt plat te gaan. Vaak gebeurt dat ook want door de onheilsspelling blijven mensen thuis.

Was dit bij veel strengere winters uit het verleden ook zo? Winters die wij als kinderen hebben meegemaakt. Natuurlijk ervaar je een pak sneeuw als kind anders dan een volwassene. En bepaalde herinneringen worden in de loop der jaren sterker of mooier. Er lijkt echter een combinatie van factoren te zijn die debet is aan deze moderne paniekstemming. Natuurlijk is het zowel op het spoor als op de weg veel drukker dan 20, 30 of 50 jaar geleden. Maar daarnaast leven we in een tijdperk waarin media steeds nadrukkelijker aanwezig zijn. Hoorde je 25 jaar geleden pas aan het einde van de dag bij het 8-uur journaal dat er problemen in het land waren door plotselinge sneeuwval; anno 2014 horen we het voor het vallen van de eerste sneeuwvlokjes al tig keer over mogelijk rampspoed. De sociale media doen tijdens de sneeuwbuien nog een extra duit in het zakje. Zowel bij vrienden uit de buurt, als familie/kennissen in de rest van het land zien we bijna live foto's en filmpjes van 'dikke' lagen sneeuw, horen we over botsingen, uitgestorven winkelcentra, bot- en beenbreuken, maar zien tevens beelden van ouderwets ogende winters: kinderen die sleetje rijden en sneeuwpoppen maken. Kortom: Nederland is bij 10 centimeter zowel één groot winter wonderland, maar ook in een paniekstemming.

Als niet onbelangrijke reden mag natuurlijk niet onvermeld blijven dat we in een evenementenmaatschappij leven. Alles is een evenement of een happening. Te veel mensen willen geëntertaind worden. Sterker: alles moet bijzonder zijn. We lijken onszelf niet meer te kunnen amuseren. Meedoen met de massa (in real life of op social media) lijkt een verplichting. Een pakje sneeuw van tien centimeter is dan ook direct een event. We hebben weer een bijzondere dag. En al die unieke momenten leggen we vast op foto's of filmpjes en plaatsen dit hier op Facebook, Instagram of Twitter. Begrijp me niet verkeerd. Ik heb alles behalve een hekel aan winter en sneeuw. Als seizoenenmens mag elk jaargetijde van mij telkens weer zijn beste beentje voorzetten. Maar de enigszins overtrokken berichtgeving blijft voor mij telkens weer een vreemde gewaarwording.

De winters uit het verleden lijken ook veel strenger dan de paar centimeter die bijvoorbeeld gisteren zijn gevallen. Bekijk de foto hiernaast maar. Genomen voor mijn ouderlijk huis in de Jodenstraat, het centrum van Venlo. Ik kan me geen paniek herinneren. Ook niet later tijdens mijn tienerjaren. Zeker niet op de wijze zoals het nu gaat. Treinen reden gewoon, je bepaalde als brave burger zelf of je wel of niet met auto/fiets de weg opging en winkeliers deden minder ingewikkeld over een paar dagen sneeuw. De vaste lasten in de binnensteden waren lager, dus er waren reserves of het gezin at een keer geen biefstuk. Nu is één dag winters weer al voldoende om bij winkeliers het angstzweet te laten uitbreken. Alles voor de omzet. Het luxere leven dat we in de afgelopen 20 jaar met z'n allen zijn gaan leiden, mag niet tot stilstand komen.

Dat er meer mensen zijn die zich verbazen over de paniekzaaierij in de media bij een paar centimeter sneeuw blijkt wel uit onderstaand stukje tekst dat gisteren op de social media vaak gedeeld werd. Geniet er nog van. Over een week zeurt weer een deel van het land dat acht graden Celsius toch echt te warm is voor de tijd van het jaar en verlangen velen naar een ouderwetse winter.

Rob