Rondje Limburg

Wegens een aantal plichtplegingen - die ik overigens met alle plezier vervulde - stond vandaag een rondje Limburg op het programma. Van Venlo naar het midden van de provincie (Horn), even later door naar Zuid-Limburg (Maastricht) om vervolgens weer terug te keren naar het noorden; eerst Venray en vervolgens weer naar de eigen stad.

Bezoek 1 (Horn) had alles te maken met de situatie rondom mijn moeder. Bezoek 3 was bij mijn moeder. De focus richt zich voor nu op het tweede deel van dit rondje door de provincie: de afspraak in Maastricht. De reden van het bezoek aan de stad van flamboyante burgemeesters stond in het teken van een afscheid. De hoofdredacteur van één van de bladen - waar zowel mijn broer als ik voor schrijven - gaat per 1 januari met pensioen. Ongeveer vier jaar lang schreef ik stukjes voor deze sympathieke man. Bij dit afscheid stelde ik mijzelf pas voor de eerste keer aan hem voor. Dat deed ik enigszins met hem schaamrood op de kaken. We hadden elkaar namelijk nog nooit persoonlijk ontmoet: gedurende die jaren verliepen alle contacten telefonisch.

Frans had er geen moeite mee. Integendeel."Ik heb wel eens veel langer met iemand samengewerkt, zonder deze persoon ooit gezien te hebben," zo zei hij. Frans is behalve hoofdredacteur zelf ook journalist. Hij begrijpt ons vak. Kent de valkuilen, de foefjes en de mogelijke vijanden. Ondanks het louter telefonische contact is hij al die jaren de opdrachtgever geweest zoals ik die iedere journalist gun. Frans weet hoe wij werken, weet snel welk vlees hij in de kuip heeft en staat altijd pal achter zijn mensen. Zelfs bij de grootste conflicten met personen, bedrijven, instellingen of overheden stond hij achter zijn vakbroeders. Chapeau! Niet dat ik zelf bij zijn blad ooit in de problemen ben geraakt, maar het voelde altijd goed om voor deze sympathieke Maastrichtenaar te werken.

In de afgelopen tien jaar heb ik diverse opdrachtgevers gehad. Als er al problemen waren, kreeg je toch vaak het gevoel speelbal te zijn van een spel. De journalistiek kan een chaotische en harde wereld zijn. Bij Frans voelde het echter altijd als een veilig fort. Daarom was het voor mij noodzakelijk om afscheid van hem te nemen en hem eindelijk eens de hand te schudden. We spraken tijdens ons bezoek over deze gekke wereld en alle dingen die als journalist op je pad komen. Onafhankelijk werken is lastig. Bedrijven, verenigingen of personen denken te vaak dat elk medium een propagandamiddel is. Zelfs goed onderbouwde kritiek wordt niet geduld. Dreigingen met rechtszaken of andere dwangmiddelen komen al snel voorbij. Vaak zijn het loze woorden. Gelukkig is het magazine waar Frans hoofdredacteur bij was loyaal voor bedrijven: het is een ondernemersblad. Geen keiharde journalistiek dus, maar toch denken bepaalde partijen nog te vaak dat ze elke letter kunnen bepalen.

Het was een mooi moment op een aparte dag. Ondanks het prettige gesprek in Maastricht was dit bezoek niet het hoogtepunt van het rondje Limburg. Dat mooiste moment mochten we in Venray ervaren en was wederom  - zoals eigenlijk op iedere dag - in handen van mijn moeder. Het lieve mens  was vanavond in opperbeste stemming. Wat is het fantastisch om haar te zien stralen. Mijn respect voor haar stijgt nog elke dag. Hoewel ze zich in een vreselijk trieste situatie bevindt en ze het ook dagelijks bijzonder moeilijk heeft, weet ze toch regelmatig een lach op haar gezicht te toveren. Ze belandt in situaties die bijna onmenselijk zijn. Psychische mishandeling, zo mogen we het gerust noemen. Toch is er regelmatig die gulle lach en dan denk ik: Hier doen we het iedere dag voor. Iedere dag opnieuw. We blijven dit doen zolang deze strijd duurt. Vanavond verkeerde ze dus in opperbeste stemming. De lach was bij het bekijken van oude familiefoto's met geen mogelijkheid van haar gezicht te krijgen.  De aanpak van hoofdredacteur Frans voelde een aantal jaren als een veilig fort. De lach van moeder is als een dagelijkse vitamine. Beiden zijn essentieel om in deze maffe wereld overeind te blijven.

Rob